Παρότι η πιο διάσημη απονομή των βραβείων Όσκαρ συμπληρώνει φέτος 94 χρόνια ζωής, δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα παρά μόνο ένας καλλιτέχνης που κράτησε το πολυπόθητο αγαλματίδιο έχοντας το ίδιο όνομα.
Όπως διαβάζουμε στο EW, εκείνος που κράτησε το βραβείο και μάλιστα δύο φορές ήταν ο Όσκαρ Χάμερσταϊν, ένας ιδιαίτερα δημοφιλής Αμερικανός στιχουργός. Έχουμε ήδη γράψει πως το όνομα των χρυσών αγαλματιδίων, τα οποία απονείμει η Ακαδημία κινηματογράφου παραμένει ένα μυστήριο, με τον θρύλο να λέει πως ονοματίστηκαν έτσι από μια πρώην διευθύντρια του οργανισμού, την Μάργκαρετ Χέρικ που πίστευε ότι το βραβείο της θύμιζε έναν θείο της.
Ο καταξιωμένος στιχουργός με με το ίδιο όνομα υπήρξε περισσότερο γνωστός για το θεατρικό του έργο, ωστόσο το όνομά του συγκαταλέγεται σε μια από τις πιο αξιομνημόνευτες αφηγήσεις από την ιστορία των βραβείων Όσκαρ.
Όταν «έκλεψε« στην πρώτη του βράβευση στα Όσκαρ
Ο Χάμερσταϊν κέρδισε για πρώτη φορά το 1942 από κοινού με τον συνθέτη Τζερόμ Κερν για το τραγούδι The Last Time I Saw Paris. Ωστόσο, το τραγούδι αυτό δεν γράφτηκε στην πραγματικότητα για τις ανάγκες της ταινίας, Lady Be Good, με την οποία και ήταν υποψήφιο.
Όπως αποκάλυψε ο Χάμερσταϊν τους στίχους του τραγουδιού εμπνεύστηκε σε μια πολύ δύσκολη και σκοτεινή στιγμή για την παγκόσμια ιστορία. Μην ξεχνάμε πως ο Αμερικανός έζησε την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
«Όταν ο στρατός του Χίτλερ μπήκε στο Παρίσι στις 14 Ιουνίου 1940, σκεφτόμουν συνεχώς την ανόητη και επιπόλαιη πλευρά του Παρισιού. Όλα αυτά τα πράγματα φαίνονταν γελοία και αξιολύπητα και συγκινητικά όταν συνειδητοποιούσες ότι εκείνη τη στιγμή οι βαριές μπότες του εχθρού πατούσαν αυτούς τους δρόμους» έλεγε τότε ο Όσκαρ Χάμερσταϊν.
Δεν ήξερα αν θα έβλεπα ποτέ ξανά το Παρίσι. Φοβόμουν ότι δεν θα το έβλεπα, και προσπάθησα να σκιαγραφήσω μια μικρή εικόνα της πόλης
«Τότε, το μυαλό μου πέρασε από τη νυχτερινή ζωή του Παρισιού στη λιγότερο διαφημισμένη, αλλά πολύ πιο σημαντική καθημερινή ζωή- την ομορφιά των κτιρίων του, τα δέντρα και το γκαζόν στα πάρκα του, την τονωτική σύγχυση των χαρούμενων δρόμων του. Πολύ σύντομα, βρέθηκα να γράφω ένα τραγούδι γι’ αυτά τα πράγματα» έλεγε τότε.
«Δεν ήξερα αν θα έβλεπα ποτέ ξανά το Παρίσι. Φοβόμουν ότι δεν θα το έβλεπα, και προσπάθησα να σκιαγραφήσω μια μικρή εικόνα της πόλης όπως την είχα γνωρίσει, ώστε να μπορέσω να διατηρήσω την ανάμνηση για τον εαυτό μου και για όποιον άλλον νοιαζόταν γι’ αυτήν όπως εγώ» συμπλήρωνε ο στιχουργός.
Πώς το τραγούδι κέρδισε το βραβείο πρωτότυπου τραγουδιού
Το τραγούδι – το οποίο ήταν ένα από τα ελάχιστα τραγούδια σε ολόκληρη την καριέρα του που έγραψε ο Χάμερσταϊν και το οποίο δεν ήταν, όπως είπε, «γραμμένο κατά παραγγελία» για ένα μιούζικαλ ή μια ταινία – έγινε στη συνέχεια πολύ δημοφιλές και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε ραδιοφωνική εκπομπή τον Οκτώβριο του 1940.
Μέχρι τη στιγμή που εντάχθηκε στην ταινία Lady Be Good, είχε χάσει εντελώς το αρχικό νόημα του, εκείνο που του προσέδιδε ο στιχουργός. Όταν η Αν Σόθερν το τραγουδάει, είναι σε μια εκδήλωση της βιομηχανίας όπου τιμάται ο χαρακτήρας της, η Ντίξι, και ο πρώην σύζυγός της. Υπό αυτή, τη νέα του ταυτότητα, το τραγούδι κέρδισε το Όσκαρ, παρόλο που δεν είχε γραφτεί για εκείνη την ταινία.
Το τραγούδι που άλλαξε τους κανόνες των Όσκαρ
Παρά την προσωπική του σχέση με το τραγούδι ή ίσως εξαιτίας αυτής, ο Χάμερσταϊν και ο συνθέτης Κερν ανησυχούσαν για το ενδεχόμενο το κομμάτι να κέρδιζε το βραβείο καλύτερου πρωτότυπου τραγουδιού, εφόσον αυτό δεν ήταν… πρωτότυπο.
Ωστόσο, ο Όσκαρ και ο συνεργάτης του, αντί να αρνηθούν το βραβείο, ζήτησαν από την Ακαδημία να αλλάξει ο κανόνας, ο οποίος έλεγε πως στο εξής «ένα υποψήφιο τραγούδι πρέπει να έχει γραφτεί ειδικά για την κινηματογραφική ταινία στην οποία τραγουδιέται».
Ο Χάμερσταϊν όχι μόνο έγραψε ιστορία με τη σύνδεση του ονόματός του με το βραβείο, αλλά βοήθησε να γίνει μια μόνιμη αλλαγή στους κανόνες των βραβείων της Ακαδημίας και στην ψηφοφορία.
Ο στιχουργός άλλωστε κέρδισε ξανά το 1946 για το “It Might As Well Be Spring”, αλλά σε μια ειρωνεία της τύχης, αυτή του η επιμονή για την αλλαγή του κανονισμού, ουσιαστικά τον απέκλεισε από μελλοντικές διεκδικήσεις.
Παρά το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του, συμπεριλαμβανομένων των ταινιών «Η μελωδία της Ευτυχίας» και «Ο Βασιλιάς Κι Εγώ», εξελίχθηκε σε αξέχαστες, βραβευμένες με Όσκαρ ταινίες, δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στην κατηγορία «Καλύτερο τραγούδι», λόγω του ότι τα τραγούδια γράφτηκαν αρχικά για τη θεατρική σκηνή.
