Η 9χρονη Παν Τι Κιμ Πουκ είδε για πάντα την ζωή της να αλλάζει πριν από 50 περίπου χρόνια, στις 8 Ιουνίου 1972, όταν το χωριό της στο Βιετνάμ ισοπεδώθηκε με βόμβες ναπάλμ.
Μάλιστα, η ίδια έγινε σύμβολο της παγκόσμιας συλλογικής μνήμης καθώς μια ασπρόμαυρη φωτογραφία της όπου τρέχει γυμνή σπαράζοντας από τον πόνο είναι χαρακτηριστική της φρίκης του πολέμου.
Η γνωστή και εμβληματική φωτογραφία του 20ου αιώνα ονομάζεται «Ο τρόμος του πολέμου». Η συγκλονιστική φωτογραφία, που όλοι αναγνωρίζουν ακόμη και σήμερα, συνεχίζει να συγκινεί και να σοκάρει 50 χρόνια αργότερα. Αντικατοπτρίζει πραγματικά την φρίκη του πολέμου.
Η συγκλονιστική ιστορία του κοριτσιού από το Βιετνάμ
«Και κοιτάω ψηλά, βλέπω το αεροπλάνο και τέσσερις βόμβες να προσγειώνονται έτσι απλά», περιέγραψε. «Πολύ καυτό! Πολύ καυτό!» ούρλιαξε τρέχοντας μακριά από το φλεγόμενο χωριό της. «Ακόμα θυμάμαι τι σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή – ″Θεέ μου, κάηκα, τότε θα γίνω άσχημη και οι άνθρωποι θα με βλέπουν διαφορετικά″», είχε πει συγκλονιστικά η ίδια.
Μέσα στην κόλαση του πολέμου, ο νεαρός Βιετναμέζος φωτογράφος του Associated Press Νικ Ουτ απαθανάτισε την στιγμή που θα τον έκανε διάσημο. «Κοίταξα μέσα από τον μαύρο καπνό και είδα ένα κοριτσάκι, γυμνό, να τρέχει». Καθώς η Πουκ πλησιάζε ο Ουτ διέκρινε καθαρά τις σάρκες τις να λιώνουν και να πέφτουν στο έδαφος. Η ναπάλμ είχε καταφάει τον λαιμό της, το μεγαλύτερο τμήμα της πλάτης της και το αριστερό της χέρι.
Η εικόνα που τράβηξε ο Ουτ μπήκε στο πρωτοσέλιδο των New York Times την επόμενη μέρα και αυτόματα έγινε παγκόσμιο αντιπολεμικό σύμβολο. Ο φωτογράφος του Associated Press, κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ για το συγκλονιστικό στιγμιότυπο.
«Τώρα δεν είμαι πια θύμα πολέμου, δεν είμαι το κορίτσι της Ναπάλμ»
Χθες, στα 59 της, η Κιμ Πουκ Παν Τι , γνωστή και ως «Κορίτσι της Ναπάλμ», έλαβε την τελευταία της θεραπεία δέρματος μετά από 5 δεκαετίες πόνου από τις έντονες ουλές στο σώμα της. «Τώρα, 50 χρόνια μετά, δεν είμαι πια θύμα πολέμου, δεν είμαι το κορίτσι της Ναπάλμ. Τώρα είμαι φίλη, βοηθός, είμαι γιαγιά και μια επιζήσασα που φωνάζει υπέρ της ειρήνης», είπε η ίδια.
Τα τραύματά της ήταν τόσο σοβαρά που αμέσως μετά την επίθεση οι γιατροί πίστεψαν ότι δεν θα επιζούσε, αλλά μετά από ένα χρόνο εντατικής θεραπείας, η κατάστασή της σταθεροποιήθηκε. Τελικά ανάρρωσε και έζησε στο Βιετνάμ μέχρι το 1992 πριν μετακομίσει στον Καναδά με τον σύζυγό της, όπου ζει μέχρι και σήμερα.
