Recently updated on March 25th, 2022 at 05:30 pm
Το Μνημείο Ζαλόγγου, με σχέδια του γλύπτη Γεώργιου Ζογγολόπουλου, κτίσθηκε το 1950-1961 στην κορυφή ενός γκρεμού, σε ένα φυσικό μπαλκόνι του όρους Ζάλογγο και είναι το μεγαλύτερο άγαλμα της Ελλάδας.
Πιο συγκεκριμένα, το μνημείο βρίσκεται στην περιοχή Προφήτη Ηλία στο Ζάλογγο, βορειοδυτικά της Πρέβεζας σε απόσταση 29 χιλιομέτρων από την πόλη, σε υψόμετρο 700 μέτρων και είναι ορατό από απόσταση 35 χιλιομέτρων
Το μνημείο έχει μήκος 18μ. και ύψος 13μ. και εδράζεται σε μία λιθόχτιστη βάση, πάνω στην οποία έχουν τοποθετηθεί οι έξι γιγαντόσωμες αφαιρετικές μορφές των Σουλιωτισσών.
Οι Σουλιώτισσες είναι κατασκευασμένες από οπλισμένο σκυρόδεμα, επενδυμένο με περίπου 4.300 ασβεστολιθικούς όγκους, υπόλευκου χρώματος.
Ο πλησιέστερος οικισμός είναι η Καμαρίνα και η πρόσβαση προς το γλυπτό είναι μοναδική καθώς αν κάποιος θέλει να φτάσει σε αυτό πρέπει να ανέβει λιθόστρωτο μονοπάτι 410 σκαλοπατιών που ξεκινά από το Μοναστήρι τουΑγίου Δημητρίου που βρίσκεται σε χαμηλότερο υψόμετρο.
Πολύ κοντά στο Μνημείο βρίσκεται η Μονή του Ταξιάρχη Μιχαήλπου θεωρείται το αρχαιότερο μοναστήρι της Ηπείρου, γύρω στα 400 μ.Χ. και τα ερείπια της αρχαίας Κασσώπης, σημαντικής πόλης του 3ου αι. π.Χ. με αρχαίο θέατρο.
Η ιστορία των Σουλιωτισσών
Ανατρέχοντας στα ιστορικά δεδομένα, μετά τη συνθήκη που σύναψε ο Αλή Πασάς με τους Σουλιώτες στις 12 Δεκεμβρίου τους 1803, οι κάτοικοι του Σουλίου ήταν αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Έτσι, φεύγοντας από τις πατρικές οικίες τους, χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, από τις οποίες η μία κατευθύνθηκε προς την Πάργα, ενώ η άλλη προς το Ζάλογγο.
Τότε, ο Αλής, αθετώντας το λόγο του και τη συνθήκη, διέταξε την καταδίωξη και την εξόντωση των Σουλιωτών. Από τις δύο ομάδες, η δεύτερη δεν κατόρθωσε να διαφύγει τον όλεθρο. Τα μέλη της είχαν φθάσει στο Ζάλογγο, που απείχε από το Σούλι περίπου οκτώ ώρες. Στη συνέχεια, για περισσότερη ασφάλεια ανέβηκαν στη κορυφή, όπου βρίσκεται και η ομώνυμη Μονή του Ζαλόγγου.
Στις 16 Δεκεμβρίου, όταν έφθασε στους πρόποδες του Ζαλόγγου το πολυάριθμο ασκέρι του Αλή Πασά υπό τον Αλβανό διοικητή Μπεκήρ Τζιγαδώρο, οι Σουλιώτες μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους οχυρώθηκαν μέσα στη Μονή από όπου και απέκρουσαν στις 16 και 17 του μήνα τις εφόδους του ασκεριού. Την επομένη όμως, στις 18 Δεκεμβρίου, ο μεν Κουτσονίκας και οι σύντροφοί του παραδόθηκαν, ενώ 53 γυναίκες με τα παιδιά τους και 13 άνδρες κατέφυγαν σε παρακείμενο βράχο, καλούμενος σήμερα «Στεφάνι».
Αντίθετα άλλοι, περίπου 147, υπό
τον Κίτσο Μπότσαρη, κατάφεραν με έφοδο να διασωθούν. Οι δε Αλβανοί, όταν έφθασαν στη Μονή και την κατέλαβαν αιχμαλώτισαν και όλους όσοι βρίσκονταν εκεί.
Προτίμησαν να θανατωθούν, παρά να παραδοθούν στα χέρια των Τούρκων
Τότε, 63 γυναίκες που είχαν καταφύγει στο βράχο προτίμησαν αντί της ατιμίας και της αιχμαλωσίας να ρίξουν τα τέκνα τους στο γκρεμό και στη συνέχεια να ριχθούν σε αυτόν, χορεύοντας, η μία μετά την άλλη στο βάθος του βράχου, ξέροντας ότι τους χώριζαν λίγα μέτρα από το θάνατο.
Οι γυναίκες από το Σούλι εξέφρασαν μέσα από το κύκνειο άσμα τους με τον καλύτερο τρόπο την έννοια της ελευθερίας.
«Στη στεριά δεν ζει το ψάρι, ούτε ο ανθός στην αμμουδιά»
Έτσι, προτίμησαν να θανατωθούν από ελεύθερη βούληση και πληρώνοντας το τίμημα αυτής τους της απόφασης, παρά να παραδοθούν στα χέρια των Τούρκων. Και η πράξη τους αυτή τις κατέστησε σύμβολα ηρωισμού και γενναιότητας, δίνοντάς τους απλόχερα την υστεροφημία που τους άρμοζε.
Κάθε χρόνο το μνημείο το επισκέπτονται περίπου 30.000 άνθρωποι
Κάθε χρόνο το Μνημείο το επισκέπτονται περίπου 30.000 άνθρωποι. Ο Δήμος Πρεβέζης οργανώνει κάθε καλοκαίρι μεγάλη γιορτή, τα «Ζαλόγγεια» με τη συμμετοχή χορευτικών συγκροτημάτων και πολιτιστικών συλλόγων, ενώ από το 2008 έως το 2013 έγιναν από τον Δήμο Ζαλόγγου με την επίβλεψη του Ιδρύματος Γεωργίου Ζογγολόπουλου εκτεταμένες εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης του γλυπτού, το οποίο είχε υποστεί φθορές από τον χρόνο και τους κεραυνούς.
https://www.youtube.com/watch?v=TE5pZJuivww
Επέζησαν δύο μικρά κορίτσια από την πτώση
Το μέρος όπου κατασκευάστηκε το μνημείο δεν είναι το μέρος απ’ όπου έπεσαν οι Σουλιώτισσες. Η ηρωική πτώση έγινε από ένα άλλο σημείο, πιο χαμηλό, που διακρίνεται από την είσοδο της Μονής.
Ένα στοιχείο που δεν γνωρίζουν πολλοί, είναι ότι από τα γυναικόπαιδα που έπεσαν από τον βράχο, δύο μικρά κορίτσια σώθηκαν, καθώς κατά την πτώση πιάστηκαν στα κλαριά των δέντρων που υπήρχαν εκεί. Και τα δύο τα κορίτσια τα μεγάλωσαν οι κάτοικοι του χωριού Καμαρίνα. Η μία επιζήσασα έγινε καλόγρια στο Μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου (που βρίσκεται στα ριζά του ιστορικού βράχου) και η άλλη παντρεύτηκε έναν άντρα από το χωριό, ονόματι Καρράς.
Πηγαίνοντας κανείς στο μέρος αυτό πρέπει να ανέβει 410 σκαλιά, όμως η θέα από την κορυφή προς τον κάμπο της Πρέβεζας, τον Αμβρακικό Κόλπο και το Ιόνιο Πέλαγος είναι εντυπωσιακή και τον ανταμείβει με τον καλύτερο τρόπο. Αν κάποιος κοιτάξει πιο προσεκτικά προς τα δεξιά του, θα παρατηρήσει να φαίνονται απέναντι οι Παξοί – Αντίπαξοι, ένα από τα πιο μεγάλα νησιά του Ιονίου.
