Πολλοί χαρακτήριζαν την προηγούμενη προεκλογική περίοδο από τις πιο βαρετές και ανιαρές, με τον περισσότερο κόσμο να δείχνει να μην ασχολείται και να μην ενσκήπτει στο πάθος και τον παλμό των προηγούμενων εκλογικών αναμετρήσεων. Εκ του αποτελέσματος το συντριπτικό ποσοστό του 41% που πέτυχε η Νέα Δημοκρατία και η πρωτόγνωρη μεταπολιτευτικά διαφορά των 21 ποσοστιαίων μονάδων από το δεύτερο κόμμα απέδειξε ότι στο μόνο πράγμα στο οποίο δικαιώθηκαν οι διάφοροι σχολιαστές ήταν πως αυτές οι εκλογές ήταν βουβές, αλλά τελικά δεν ήταν διόλου ανιαρές.
Η κάλπη της 21η Μαΐου έπεσε σαν βόμβα στο πολιτικό σκηνικό καταρρίπτοντας βεβαιότητες και ξαναμοιράζοντας την τράπουλα από την αρχή.
Ένα βασικό χαρακτηριστικό που ανέδειξε είναι η απόλυτη κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στις νέες εκλογές της 25ης Ιουνίου, εφόσον το κόμμα της Πειραιώς επικυρώσει ξανά το ίδιο αποτέλεσμα, ίσως για πρώτη φορά θα έχουμε την κατάρριψη του δικομματισμού.
Με το καχεκτικό ποσοστό του 20% ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ανταποκριθεί ουσιαστικά στο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πόσο μάλλον όταν πια απειλείται από το ΠΑΣΟΚ το οποίο με το διψήφιο ποσοστό που κατέκτησε επιθυμεί διακαώς να αναγεννηθεί από τη στάχτη του.
Με ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να τείνουν να είναι ισοδύναμα στις νέες κάλπες η μεγάλη μάχη θα δοθεί για τη δεύτερη θέση και η ανατροπή θα επιχειρηθεί σε αυτό το πεδίο. Ακόμη και αν το ΠΑΣΟΚ δεν το καταφέρει, το γεγονός ότι πλησιάζει τον ΣΥΡΙΖΑ σε απόσταση αναπνοής ξεδιπλώνει νέες πτυχές και τάσεις στο χώρο της κεντροαριστεράς.
Με τη Νέα Δημοκρατία σε μεγάλη απόσταση από τα άλλα δυο κόμματα, η αγωνία πλέον δεν εμπίπτει στο ποιος θα κερδίσει τις εκλογές, αλλά στο ποιος θα αναδειχθεί η νέα δύναμη στην αξιωματική αντιπολίτευση. Ποιος θα αποτελέσει τον νέο πόλο, το εν δυνάμει αντίπαλο δέος της Νέας Δημοκρατίας την επόμενη τετραετία.
Η απόλυτη κυριαρχία όμως της Νέας Δημοκρατίας φέρνει στο προσκήνιο και ένα άλλο κομβικό προβληματισμό, μήπως αυτή μετατραπεί σε απόλυτη εξουσία.
Η Νέα Δημοκρατία πρέπει λοιπόν να αναμετρηθεί με τον εαυτό της και να δείξει ωριμότητα και υπευθυνότητα στη διαχείριση της εξουσίας, ώστε αυτή να μην καταστεί ανεξέλεγκτη, όπως αρχίζουν να προειδοποιούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Τον κίνδυνο αυτό οσμίστηκε αμέσως ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης που από τις πρώτες ομιλίες του έσπευσε να ξορκίσει τυχόν φαινόμενα αλαζονείας. Μάλιστα σε τηλεοπτική του συνέντευξη δημόσια δήλωσε ότι δεν ενστερνίζεται τις απόψεις του πρωτοκλασάτου στελέχους του, του κ. Γεωργιάδη, ότι μπορούν μόνοι τους να πετύχουν αλλαγές στο Σύνταγμα.
Επειδή η παντοδυναμία του πρώτου κόμματος -σε αυτά τα υψηλά ποσοστά που κατέκτησε η Νέα Δημοκρατία- και η έλλειψη ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης εγείρει ζητήματα αξιόπιστου ελέγχου της εξουσίας, στις νέες εκλογές η μεγάλη παγίδα που έχει μπροστά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ακριβώς αυτή. Θα πρέπει να πείσει και να βεβαιώσει τους πολίτες ότι δεν σκοπεύει να κυβερνήσει ως ο απόλυτος άρχων, που θα κάνει ότι θέλει. Ειδικά καθώς σε αυτή τη νέα τετραετία έχει εντάξει στις εξαγγελίες του και τη συνταγματική αναθεώρηση.
Πρώτα από όλα πρέπει να σφίξει τα λουριά σε στελέχη του που αποπνέουν τέτοιες σκοπιμότητες. Και κυρίως να το πιστεύει ο ίδιος. Τα αντανακλαστικά των πολιτών είναι ακαριαία σε αυτές τις περιπτώσεις. Αντιλαμβάνονται πόσο πολύτιμη είναι η αξιωματική αντιπολίτευση για τη δημοκρατία. Και αν ανιχνεύσουν οποιονδήποτε κίνδυνο μπορούν να ψαλιδίσουν τη δύναμη του πρώτου κόμματος.
