Τραγούδι για τις γυναικοκτονίες έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς, και του έδωσε τον τίτλο της Ελένης Τοπαλούδη που δολοφονήθηκε στη Ρόδο με άγριο τρόπο από δύο άντρες το 2018.
Όσα ανέφερε ο Φοίβος Δεληβοριάς
«Με είχε συγκλονίσει η ιστορία αυτή. Πριν τη δίκη ακόμα, διάβαζα τις μαρτυρίες και τις καταθέσεις και είχα μείνει έκθαμβος με τα φρικτά πράγματα που έγραφαν για την Τοπαλούδη διάφοροι σχολιαστές στο YouTube, διάφορες εφημερίδες κίτρινες κτλ. Κάτι το οποίο πλέον το βλέπουμε σαν καθημερινότητα. Μια κοινωνία όπου το θύμα δέχεται επίθεση από πάρα πολλούς ανθρώπους. Αυτό είναι κάτι που με συγκλονίζει. Θέλησα λοιπόν να γράψω ένα τραγούδι γι’ αυτό έτσι έγραψα όλους τους στίχους κατά τη διάρκεια μιας πτήσης από Αθήνα για Κύπρο που πηγαίναμε για συναυλία» αναφέρει ο γνωστός καλλιτέχνης.
«Καθώς το φανταζόμουν μουσικά, σκέφτηκα κάποια τραγούδια του Fabrizio de Andrè, όπως το “Canzone di Marinella” που μιλάει για μια κοπέλα που πνίγηκε και άρχισα να το μελοποιώ κατά αυτόν τον τρόπο. Έχει και λίγο Σμυρνέικη ρίζα η μελωδία. Την προβάραμε μια ολόκληρη μέρα με τη Νεφέλη και κάπου στη μέση έχει μια ανατολίτικη αναφορά στο “Because” των Beatles. Ήταν πολύ δύσκολο να κρατήσω τις ισορροπίες στο τραγούδι αυτό» συμπλήρωσε ο Φοίβος Δεληβοριάς.
«Ήθελα να αναφέρω το όνομα της Ελένης Τοπαλούδη γιατί πιστεύω ότι πρέπει να μιλάμε δυνατά για τα θύματα. Μπορεί η δίκη να έφερε το αποτέλεσμα το επιθυμητό (αν και βλέπω ότι προσπαθούν να το ανατρέψουν), όμως πιστεύω ότι η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι κάτι που θα δικάζεται για πάντα σε μια δομή σαν τη δική μας και πιστεύω ακόμα ότι τέτοια τραγούδια που λένε τα πράγματα με το όνομά τους, καμιά φορά μπορεί να είναι και πιο ισχυρά», κατέληξε.
Οι στίχοι του τραγουδιού
Σκέφτομαι την Ελένη Τοπαλούδη
Κι αν θα ’χε το σκοπό του ένα τραγούδι
Που ν’ ανεβεί στα δίκτυα που την πνίξαν
Στη θάλασσα να πέσει που τη ρίξαν
Κάποια μικρά λουλούδια ίσως ξέρουν
Αυτά που οι στίχοι δεν θα καταφέρουν
Κάποια λουλούδια που είναι για ν’ ανθίσουν
Να δουν τον ήλιο και να ξεψυχήσουν
Ισως και κάποια εφήμερα λιοντάρια
Που παίζουν στα ντοκιμαντέρ τα βράδια
Με το αίμα από το θήραμα στο στόμα
Να τα ‘λεγαν καλύτερα ακόμα
Κάποιοι που έχουν τον Κώδικα σπουδάξει
Αυτόν που λέει το Νόμο και την Τάξη
Ίσως και να ’χαν κάτι να προσθέσουν
Πού όλα όσα πω να τ’ αναιρέσουν
Κι όσοι έχουνε μια πίστη δεδομένη
Κι όμως ξυπνούν τις νύχτες κ….
Και τους τσιμπάει τελειώνοντας η τύψη
Κάτι να πουν που θα’ χω παραλείψει
Κι εσύ που θες τα χέρια μου να δέσεις
Να κάτσεις πάνω μου και να πονέσεις
Κι ύστερα να σωριάσεις τον ιππότη
Εσύ θα ‘πρεπε να μιλήσεις πρώτη
Κι εγώ που σου ζητάω φωτογραφίες
Και μες στ’ αυτί σου λέω γι’ άλλες κυρίες
Που βρίζω και που σφίγγω το λαιμό σου
Εγώ να γίνω τραγουδοποιός σου
Μέσα στη Γη νικιέται η Αγάπη
Το ξέρουν όλοι και του κάνουν πλάτη
Μα ύστερα συγχωρούν και συγχωρούνται
Μονάχα ό, τι αγάπησαν θυμούνται
Ο διάβολος εγγύηση θα πληρώσει
Κι ο πρώτος δολοφόνος θα γλιτώσει
Ο δεύτερος θα γίνει αγιογραφία
Που θα στολίζει τα ορφανοτροφεία
Κι όσο για την Ελένη Τοπαλούδη
Θα υπάρχει σ’ οποιοδήποτε τραγούδι
Θα ανεβάζουν οι ξενυχτισμένοι
Στο δίκτυο που απλωμένο περιμένει
Θα ανεβάζουν οι ξενυχτισμένοι
Στο δίχτυ που απλωμένο περιμένει
