Ένα ψαλίδι κόβει τα ίδια της τα μαλλιά… Η μαντήλα χάνεται στη φωτιά… Κι ένα μεγάλο ποτάμι οργής έχει ξεχειλίσει στο Ιράν αψηφώντας τη βία της θεοκρατικής εξουσίας, αφήνοντας πίσω του νεκρούς.
Δεν μπορείς να μην θαυμάσεις το θάρρος αυτών των γυναικών, να μην υποκλιθείς στο κουράγιο τους που παρ’ όλο που ζητούν το αυτονόητο για όλες εμάς τις γυναίκες της Δύσης, για αυτές η εξέγερσή τους θα βρει σκληρή τιμωρία. Και όμως είναι εκεί και συνεχίζουν την αντιστασιακή τους πράξη μετά από δεκαετίες καταπίεσης που τους επέβαλε η ισλαμική επανάσταση και ο Αγιοταλάχ Χοϊμενί.
Ορκίζονται πίστη σε μια άλλη γυναίκα που χάθηκε από την Αστυνομία Ηθών. Την 22χρονη Μαχσά Αμινί που το «έγκλημά» της ήταν ότι δεν τήρησε τον νομοθετημένο ενδυματολογικό κώδικα για τη μαντίλα και την είχε χαλαρά δεμένη κατά την αστυνομία Ηθών του Ιράν. Συνελήφθη, βασανίστηκε και πέθανε. Κι έγινε μάρτυρας, σύμβολο για όλες τις Ιρανές γυναίκες, η σπίθα για ξεσηκωμό.
Πάντα οι φωτογραφίες των γυναικών του Ιράν της δεκαετίας του 70, με τα μίνι, τα μαγιό, με τα κορίτσια ανενόχλητα να φοιτούν στα πανεπιστήμια, να χορεύουν, να πηγαίνουν στα πάρτι, ήταν μια βασανιστική ακίδα στη ψυχή για όλες αυτές τις γυναίκες που η ζωή τους, το μέλλον τους, τα όνειρά τους διακόπηκαν βίαια.
Και για όσες γυναίκες γεννήθηκαν μετά και δεν έζησαν τον προοδευτικό τρόπο ζωής των γιαγιάδων και των μητέρων τους. Μια ακίδα που προειδοποιούσε πως μπορεί η φυσική εξέλιξη προς την πρόοδο δεν είναι πάντα νομοτέλεια. Μπορεί η εξέλιξη να οδηγήσει και στον σκοταδισμό.
Γι’ αυτό πρέπει να είσαι σε εγρήγορση. Να αντιλαμβάνεσαι τα σημάδια. Και για να κάνω μια παρένθεση το καμπανάκι έχει χτυπήσει και στη Δύση με την απαγόρευση των αμβλώσεων στις ΗΠΑ.
Οι γυναίκες στο Ιράν καίνε τη μαντήλα. Τη μαντήλα που είναι σύμβολο της καταπίεσής τους. Κι εμείς εδώ το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι μια νοητή αγκαλιά σε όλες αυτές τις γυναίκες που αγωνίζονται και που ριψοκινδυνεύουν. Με ένα μικρό αίσθημα ενοχής γιατί εκφράζουμε την απέραντη εκτίμησή μας από την ασφάλεια του σπιτιού μας.
