Είναι γεγονός ότι η βιαιότητα και το «αδιανόητο» της τραγωδίας στα Τέμπη εγχαράχτηκαν στη συλλογική συνείδηση και πυροδότησαν μια συλλογική οργή και αγανάκτηση. Η ελληνική κοινωνία ανεξάρτητα κομματικής τοποθέτησης ή ταυτότητας βρέθηκε μπροστά στις χρόνιες παθογένειες του κράτους, που στοίχισαν άδικα τόσες ζωές νέων παιδιών και ανθρώπων. O κλονισμός της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος είναι αναπόφευκτος. Ειδικά όταν το πολιτικό σύστημα, το οποίο είναι υπεύθυνο για την εύρυθμη κρατική λειτουργία δεν μπορεί να διασφαλίσει ούτε τις βασικές αρχές της ασφαλούς μετακίνησης. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας αυτό ακριβώς αποτυπώνουν. Την έλλειψη εμπιστοσύνης και την αποστροφή των πολιτών προς το κεντρικό πολιτικό σύστημα που αντιπροσωπεύουν τα κόμματα εξουσίας.
Την μεγαλύτερη φθορά την έχει υποστεί η Νέα Δημοκρατία που βρίσκεται στον τελευταίο χρόνο της θητείας της. Της καταλογίζουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Μερίδιο ευθύνης χρεώνεται και στον ΣΥΡΙΖΑ που κυβέρνησε την προηγούμενη τετραετία, γι’ αυτό και δεν κερδίζει σε ποσοστά. Η δυσαρέσκεια οδηγεί ορισμένους ψηφοφόρους σε μικρότερα κόμματα και στη δεξαμενή των αναποφάσιστων. Η «αντισυστημική ψήφος» είναι η μόνη κερδισμένη. Πώς μεταφράζεται αυτό; Ότι οι πολίτες θέλουν να τιμωρήσουν την κεντρική πολιτική σκηνή και δυσπιστούν ότι πραγματικά υπάρχει η βούληση για ριζική αλλαγή.
Στην κυβέρνηση και στο Μέγαρο Μαξίμου θα πρέπει να σταματήσουν να αναλώνονται στο αν ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πρότινος ισχυριζόταν ότι οι δημοσκοπήσεις ήταν είτε αναξιόπιστες είτε στημένες και κατήγγειλε τις εταιρείες που τις διενεργούσαν ότι εξυπηρετούν κυβερνητικά συμφέροντα και τώρα άρχισε ξαφνικά να τις επικαλείται. Αυτό δεν ενδιαφέρει καθόλου τους πολίτες. Κυρίως εξυπηρετεί την εσωστρέφεια και τα στενά κομματικά ενδιαφέροντα. Επίσης τους πολίτες δεν τους ενδιαφέρει αν η μείωση της «ψαλίδας» οφείλεται στην πτώση της Νέας Δημοκρατίας στη μέτρηση της πρόθεσης ψήφου και όχι σε βελτίωση των ποσοστών της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αυτό που τους νοιάζει είναι το ξερίζωμα των παθογενειών του κράτους. Και οι τωρινές εξαγγελίες ότι όλα θα αλλάξουν, ότι τα προβλήματα θα λυθούν δεν θα μείνει κενό γράμμα.
Άλλωστε τα έχουν ξανακούσει. Οι λέξεις μεγαλεπήβολες: Εκσυγχρονισμός, μεταρρυθμίσεις, επανίδρυση του κράτους… Το να τους πείσει κάποιος πλέον ότι εννοεί αυτό που λέει είναι πολύ δύσκολο…
*Οι απόψεις του αρθρογράφου είναι προσωπικές και δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις του The Standard
