Οδύνη, πόνος, οργή, σοκ. Όλα τα συναισθήματα ανάμεικτα, που οι λέξεις δεν μπορούν να τα χωρέσουν. Τόσες αθώες ψυχές χάθηκαν στα Τέμπη. Κόπηκε το νήμα της ζωής τους ξαφνικά, βίαια από ένα φονικό σιδηροδρομικό δυστύχημα που δεν θα έπρεπε να γίνει, που είναι αδιανόητο που συνέβη στον 21ο αιώνα. Δεν μπορείς να το αποδεχθείς.
Τα θύματα, νεαρά άτομα τα περισσότερα, είναι τα παιδιά όλων. Κάθε ελληνική οικογένεια σκέφτεται ότι θα μπορούσε να είναι το δικό της παιδί, το δικό της εγγόνι, που το μεγάλωσε με κόπο, αγάπη, δυσκολίες και ελπίδες που εξανεμίστηκαν.
Θα μπορούσε να είναι ο δικός της αδερφός, αδερφή, πατέρας, μητέρα. Ο πόνος αβάσταχτος και ανείπωτος. Και αυτές τις μαύρες ημέρες ξυπνάμε από ένα λήθαργο σκληρά και αντιμετωπίζουμε κατάματα με τον πιο επώδυνο τρόπο την τριτοκοσμική, υποβαθμισμένη κατάσταση που βρίσκεται η υποδομή στο σιδηροδρομικό μας δίκτυο.
Που από τύχη δεν είχαν υπάρξει και άλλες πολύνεκρες τραγωδίες καθώς υπερταχύτατα τρένα ελέγχονται χειροκίνητα και όχι με ένα ηλεκτρονικό σύστημα. Που εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές επαφίονται στην κρίση του ενός ανθρώπου. Από το αν ξέχασε ή όχι να πατήσει το σωστό κουμπί. Που δεν υπάρχει μια ηλεκτρονική δικλείδα αποτροπής του ανθρώπινου λάθους.
Γιατί το λάθος είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Κάποια στιγμή μπορεί να συμβεί. Και βρέθηκαν δυο τρένα σε τροχιά σύγκρουσης στην ίδια γραμμή! Όλο αυτά τα χρόνια δηλαδή τρένα κινούνταν στα τυφλά, σταθμάρχες επικοινωνούσαν μέσω ασυρμάτους και μηχανοδηγοί με ραδιοτηλέφωνα. Οι καμπάνες ηχούσαν προειδοποιητικά από διαμαρτυρίες των υπαλλήλων του σιδηροδρόμου.
Υπήρξε η σοβαρότατη καταγγελία της Πανελλήνιας Ένωσης Προσωπικού Ελξης τον Νοέμβριο για τη «μη λειτουργία φωτοσημάτων και τηλεδιοίκησης εδώ και πολλά έτη, τη μη λειτουργία του συστήματος ETCS (που προστατεύει από το ανθρώπινο λάθος)».
Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για τα Τέμπη
Κι εδώ πρέπει να σκύψουμε όλοι το κεφάλι. Γιατί έχουμε όλοι ένα μερίδιο της ευθύνης. Γιατί αυτή η καταγγελία δεν έγινε πρώτη είδηση και πέρασε στα ψιλά; Γιατί τα Μέσα Ενημέρωσης, εφημερίδες, τηλεοράσεις, σάιτ, αναλώνονταν στο να καλύψουν ως πρώτη είδηση την Πισπιρίγκου, τον Πολάκη, τι έφαγε η Εύα Καϊλή στο κελί της. Κάτι που πουλάει.
Που θα φέρει κορεσμό στο φιλήδονο μάτι των θεατών και του αναγνωστικού κοινού. Κι έρχεται ο θάνατος και μας ταρακουνάει από όλα αυτά. Τα εκμηδενίζει και φέρνει στην επιφάνεια το τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο.
Τι θα έπρεπε να ιεραρχήσει ένας δημοσιογράφος αν η δημοσιογραφία δεν έπνεε τα λοίσθια στη χώρα μας. Και ναι, και οι δημοσιογράφοι έχουν ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Γιατί αν και το έχουν ξεχάσει ο ρόλος και η αποστολή του Τύπου είναι ελεγκτικός ως προς τη λειτουργία του κράτους.
«Οι προειδοποιήσεις των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους δεν είχαν την κάλυψη που αναλογούσε στην σοβαρότητα του ζητήματος και τα λίγα, αλλά υπαρκτά, ρεπορτάζ δημοσιογράφων, ΜΜΕ και ερευνητικών δημοσιογραφικών ομάδων δεν αναπαρήχθησαν» επιβεβαιώνει σε ανακοίνωσή της η ΕΣΗΕΑ και παραδέχεται: «
Όσο τα ΜΜΕ απομακρύνονται από την αποστολή τους να ελέγχουν την εξουσία, όσο στην ιεράρχηση των ειδήσεων κυριαρχούν κριτήρια άσχετα με την υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος, όσο οι επιχειρήσεις ΜΜΕ περιορίζονται να λειτουργούν απλώς ως επιχειρήσεις και με όρους τηλεθέασης και επισκεψιμότητας, όσο οι δημοσιογράφοι υφίστανται περιορισμούς στο να ερευνούν, τόσο θα αποδυναμώνονται οι θεσμικές εγγυήσεις για την λειτουργία του κράτους». Είναι και αυτό μια ελάχιστη αυτοκριτική. Μήπως όμως ήρθε αργά; Εκ των υστέρων;
*Οι απόψεις του αρθρογράφου είναι προσωπικές και δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις του The Standard
