Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν αυτό που λέμε ανθρωπότητα και πολιτισμός προχωρά, εξελίσσεται ή αν τελικά απλά αλλάζει μανδύα, εργαλεία και τρόπο (βίαιης) δράσης.
Φανταστείτε πως βρισκόμαστε στη ρωμαϊκή εποχή και παρότι το καράβι πλέει με φουσκωμένα πανιά προς τα βράχια, ο αυτοκράτορας φροντίζει να υπάρχει βουνό σιτάρι στις αποθήκες και μιλιούνια αιχμάλωτοι στα κελιά του Κολοσσαίου (ή του Ιπποδρόμου στην Κωνσταντινούπολη).
Όλα είν’ υφάδια της κοιλιάς και το ψωμί στημόνι
Λαϊκό Ρητό
«Όλα είν’ υφάδια της κοιλιάς και το ψωμί στημόνι» έλεγε ο παππούς μου και αυτό πολύ απλά καταδεικνύει την αξία του ψωμιού στη λαϊκή παράδοση, σε κοινωνίες όπου η φτώχεια μετριώταν σε πήχες και ζυγιζόταν με την οκά.
Το ψωμί στο ελληνικό τραπέζι κατείχε πάντα περίοπτη θέση, ενώ σύμφωνα με την παραπάνω ρήση, και σαν ηχώ της Ελληνίδας μάνας από κάθε σπίτι, χωρίς ψωμί δεν «υφαίνεται» σωστά η χόρταση, δεν χορταίνεις!
Αυτό λοιπόν το ψωμί, το ψωμί που ο λαός έλεγε ψωμάκι γιατί δυσκολευόταν ακόμη κι αυτό να αποκτήσει, παίρνει την ανηφόρα. Κάτι ο πληθωρισμός, λίγο που, τουλάχιστον στη χώρα μας, τα προϊόντα ακριβαίνουν με τη ματιά και φθηναίνουν μόνο με γερανό, το ψωμί, η βάση της διατροφής πετάει σε τιμές που πλησιάζουν τα 2 ευρώ.
Θα πούμε το ψωμί, ψωμάκι
Λαϊκή ρήση
Και για να γίνω ο κλασικός εμμονικός γέρων της εποχής, θυμάμαι κάποτε να παίρνουμε το ψωμί με 50 δραχμές (δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα επαναλάβω τη φράση των γονιών μου στο σήμερα) ήτοι 25 λεπτά του ευρώ.
Θυμάμαι επίσης που κινούνταν οι μισθοί τότε, την εποχή των παχιών αγελάδων, όπως αποκαλούμε σήμερα την φευγαλέα εκείνη περίοδο που κάποιοι εργαζόμενοι αμείβονταν κάπως καλύτερα σε αυτή τη χώρα και εξαιτίας της οποίας θέλουν να μας πείσουν πως ζούσαμε περίπου όπως οι γαλαζοαίματοι στο Ντουμπάι και δεν το αναγνωρίζαμε.
Η επιστροφή της γενιάς των 700 ευρώ
Κι ας έρθουμε στο φτηνό, πολιτικό θέαμα. Κανείς δεν θα χαρακτηρίσει αρνητική εξέλιξη τη μείωση του ΕΝΦΙΑ ή την προεξαγγελθείσα αύξηση του κατώτατου μισθού κοντά στα 700 ευρώ.
Οι έχοντες όμως και μακρά, εκτός από κοντή μνήμη, θυμούνται πως οι κυβερνώντες ήταν εκείνοι που επέβαλαν τον φόρο αυτό, τιμωρία στην ιδιοκτησία και οι προκάτοχοί τους εκείνοι που εξελέγησαν με την υπόσχεση να τον καταργήσουν.
Θυμούνται επίσης οι έχοντες μακρά μνήμη πως ήταν 2005, όταν η μικροσκοπική Αριστερά του 3-4% έκανε σλόγκαν τη γενιά των 700 ευρώ!! Πέρασαν 17 χρόνια και το ίδιο αυτό ποσό γίνεται σημαία, παντιέρα του κυβερνητικού θεάματος για το μέλλον που διαγράφεται λαμπρό.
Δυστυχώς, ηχεί λυπηρό στα αυτιά μου ένα αφήγημα που πανηγυρίζει για επιτεύγματα που σε αυτόν, τον ίδιο ακριβώς τόπο έμοιαζαν κάποτε με αδυναμίες. Άσε που το 2005 υποψιάζομαι πως το ψωμάκι άντε να κόστιζε 1.20 ευρώ. Γι’ αυτό σας λέω, ακριβός ο άρτος και φθηνά, πολύ φθηνά τα πολιτικά θεάματα.
