Δεκαετίες ολόκληρες έχουν περάσει από τότε που ο συγγραφέας Σαλμάν Ρούσντι επικηρύχθηκε στο όνομα του Αλλάχ από το θεοκρατικό κράτος της Τεχεράνης και η τυφλή μισαλλοδοξία δεν ξεθύμανε αρκετά, ώστε να μην οπλίσει το χέρι ενός νέου άνδρα.
Η ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει πέραν των φυσικών δυνατοτήτων της σάρκας είναι μεγάλη και αυτό δύσκολα θα μπορέσει να απαλύνει μέσα του τον φόβο του θανάτου.
Όμως πριν σηκώσουμε το λάβαρο της Δύσης του πολιτισμού απέναντι στη βάρβαρη ανατολή, καλό θα ήταν να σκεφτούμε τι έχουμε κάνει εμείς για να ρίξουμε αυτά τα τείχη που μας διαχωρίζουν σε χριστιανούς και μουσουλμάνους, σε βουδιστές και ινδουιστές, σε άθεους και αγνωστικιστές.
ένας εκπρόσωπος του κοινοβουλίου θέτει απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία Έλληνες πολίτες με μοναδικό κριτήριο τα θρησκευτικά τους πιστεύω
Την ώρα που ο διεθνής Τύπος παρακολουθεί από κοντά την επίθεση κατά του Ρούσντι στη Νέα Υόρκη, στην Ελλάδα ένας εκπρόσωπος του κοινοβουλίου θέτει απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία Έλληνες πολίτες με μοναδικό κριτήριο τα θρησκευτικά τους πιστεύω.
Τους χαρακτηρίζει λίγο πολύ, δυνάμει προδότες της πατρίδας, οιωνεί διπλούς πράκτορες του «αιώνιου εχθρού» που θα πρέπει να βρίσκονται υπό παρακολούθηση επειδή στα σπίτια τους δεν ανάβουν καντήλι, αλλά προσκυνούν τον Μωάμεθ.
Ο κύριος αυτός, που τρέμω και μόνο στη σκέψη πως διετέλεσε και υπουργός δικαιοσύνης, δεν σκέφτηκε ούτε μια στιγμή πόσους ανθρώπους προσβάλει, πόση εκδούλευση «πουλάει» στην Άγκυρα με την μισαλλόδοξη κοτσάνα που εξακόντισε.
Tο ελληνικό κράτος φροντίζει με σπουδή να δείχνει στους πολίτες του που δεν ανήκουν στην ορθόδοξη πίστη, πως είναι κατά κάποιο τρόπο πολίτες δεύτερης κατηγορίας
Βεβαίως, το ελληνικό κράτος φροντίζει με σπουδή να δείχνει στους πολίτες του που δεν ανήκουν στην ορθόδοξη πίστη, πως είναι κατά κάποιο τρόπο πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Από το σχολείο ακόμη, όπου εν έτει 2022, ακόμη συζητάμε κατά πόσο είναι επιβεβλημένη η πρωινή προσευχή και ο εκκλησιασμός σε συγκροτήματα όπου παιδιά μεταναστών (και παιδιά Ελλήνων που δεν είναι χριστιανοί) χρειάζεται να δηλώνουν από μόνα τους πως δεν «ταιριάζουν» με το σύνολο.
Θεωρείται φυσιολογικό για την τωρινή – διότι το ζήτημα επανήλθε με πρωτοβουλία της νυν υπουργού – ηγεσία του υπουργείου παιδείας, ένας μαθητής του Δημοτικού να σηκώνει το χέρι και να περιωθριοποιείται θεσμικά, απέχοντας από την προσευχή και ενδεχομένως και το μάθημα των θρησκευτικών μόνο και μόνο γιατί το πρόγραμμα σπουδών ενός κοσμικού κράτους επιμένει να επιβάλει ένα συγκεκριμένο δόγμα σε μια σειρά από εκφάνσεις της σχολικής ζωής.
Απέναντι στις απερίγραπτες αντιδράσεις της απανταχού μουσουλμανικής κοινότητας για τα περιβόητα σκίτσα του Μωάμεθ, στο όνομα των οποίων χύθηκε αίμα αθώων ανθρώπων, το ελληνικό κράτος ποινικοποιούσε τη σάτιρα που «βρομίζει» το χριστιανικό δόγμα στο όνομα του Άγιου Παστίτσιου.
Αντιλαμβάνομαι πως οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο όνομα του Αλλάχ, που έχουν κοστίσει δεκάδες ζωές δεν μπορούν να εξισωθούν με τις ιλαροτραγικές αντιδράσεις απέναντι σε ένα – ας το χαρακτηρίσουμε παιδιάστικο, κακόγουστο – σκίτσο.
Άλλωστε, τον ισλαμικό φονταμενταλισμό δεν τον εξέθρεψε μόνο μια φυλλάδα, αλλά και πολιτικές δεκαετιών στις οποίες πρωταγωνίστησε Ευρώπη και Αμερική. Το λίκνο του σύγχρονου, εκλαϊκευμένου κράτους, η Γαλλία έχει χτίσει μεθοδικά εδώ και δεκαετίες τον αποκλεισμό, την καταπίεση και την αιματοχυσία σε μουσουλμανικές χώρες, πρώην αποικίες της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας.
Στα καθ’ ημάς, δεν έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που η εκκλησία εξαπέλυε μύδρους κατά του καθηγητή πολιτικής Υγείας Ηλία Μόσιαλου, για ένα meme που σατίριζε τη βεβαιωμένη και εμπεδωμένη αντίσταση του κλήρου στις επιταγές της επιστήμης αναφορικά με τα μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε, όμως δεν συνέβη κατά τον Μεσαίωνα, που μέλη της χριστιανικής πίστης και ιερωμένοι έκαιγαν βιβλία του Μίμη Ανδρουλάκη
Έχουν περάσει χρόνια από τότε, όμως δεν συνέβη κατά τον Μεσαίωνα, που μέλη της χριστιανικής πίστης και ιερωμένοι έκαιγαν βιβλία του Μίμη Ανδρουλάκη ως βλάσφημα απέναντι στη θρησκεία. Η ορθόδοξη εκκλησία άλλωστε έχει υιοθετήσει πολλάκις συνθήματα της βαθιάς συντήρησης που βλέπει παντού εχθρούς της παράδοσης και βαφτίζει ό, τι δεν μπορεί να αντικρούσει με επιχειρήματα, ως «νέα τάξη πραγμάτων».
Τα χρόνια που οι άνθρωποι σε αυτόν εδώ τον τόπο τσουβαλιάζονταν με μοναδικό κριτήριο της θρησκευτική τους ταυτότητα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και αυτό καλά θα κάνουν να το βάλουν καλά στο μυαλό τους ορισμένοι. Η Ελλάδα θέλει να λέγεται κράτος δικαίου και οφείλει ίσως περισσότερο από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο να αποδεικνύει πως σέβεται, θρέφει και προασπίζει τη δημοκρατία, μια λέξη που μόνο ένας Έλληνας πολίτης έχει το προνόμιο να καταλαβαίνει σε όλο της το εύρος.
Όλοι είμαστε πολίτες της χώρας, χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να δηλώσουμε πιστοποιητικά θρησκευτικών φρονημάτων
Σε αυτή λοιπόν την πολύπαθη και κακοποιημένη στο στόμα αρκετών δημοκρατία, δεν χωρούν διαχωρισμοί με βάση τη θρησκεία. Όλοι είμαστε πολίτες της χώρας, χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να δηλώσουμε πιστοποιητικά θρησκευτικών φρονημάτων. Και κάθε ένας από εμάς είναι υπόλογος απέναντι στο νόμο για τις πράξεις του, όχι για τον Θεό στον οποίο πιστεύει!
