Γράφει η Αιμιλία Μακρή
Γυναικοκτονίες διαπράττονταν από καταβολής κόσμου. To The Standard ανοίγει τον μεγάλο φάκελο, που απασχολεί την κοινωνία, αλλά και τη νομική κοινότητα στη χώρα μας, την ώρα που οι αριθμοί δείχνουν ραγδαία αύξηση των δολοφονιών γυναικών.
Ο όρος γυναικοκτονία δεν δημιουργήθηκε ξαφνικά, υπήρχε εδώ και πολλά χρόνια αλλά άργησε να φτάσει στην ελληνική γλώσσα. Πιο συγκεκριμένα ο όρος γυναικοκτονία (femicide) χρησιμοποιήθηκε στην Αγγλία το 1801 για να περιγράψει το φόνο μίας γυναίκας.
Το 1848 μπήκε στο νομικό λεξικό Wharton και το 1976 η φεμινίστρια και ακτιβίστρια κοινωνιολόγος Diana Russell, δημοσίευσε τον όρο στο Crimes Against Women Tribunal. Πολλοί θα σπεύσουν να πουν για «ποιο λόγο γυναικοκτονία και όχι ανθρωποκτονία; Οι γυναίκες δεν είναι άνθρωποι;». Tέτοιου είδους ερωτήματα παραβλέπουν το πραγματικό πρόβλημα που υπάρχει και τη σημασία της συγκεκριμένης λέξης.
Όπως προαναφέρθηκε μιλάμε για ένα σημαντικό πρόβλημα καθώς η Ελλάδα αποδεικνύεται «πρωταθλήτρια» στην έξαρση των γυναικοκτονιών. Δυστυχώς η χώρα μας είχε την υψηλότερη ετήσια αύξηση στις γυναικοκτονίες, ανάμεσα σε 20 ευρωπαϊκές χώρες, καθώς στη διάρκεια της πανδημίας, είχε άνοδο 187,5% και μάλιστα μόνο σε ένα χρόνο, από το 2020 μέχρι το 2021.
Τα συγκεκριμένα στοιχεία προέκυψαν από την έρευνα «Ο ακήρυχτος πόλεμος στις γυναίκες στην Ευρώπη» που πραγματοποιήθηκε από το Μεσογειακό Ινστιτούτο Ερευνητικής Δημοσιογραφίας (MIIR) στην Αθήνα σε συνεργασία με 18 ειδησεογραφικά πρακτορεία του European Data Journalism Network.
Σημειώνεται πως το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων (EIGE), ορίζει τη γυναικοκτονία ως τη δολοφονία μιας γυναίκας λόγω του φύλου της. Αυτός είναι και ο ορισμός της Στατιστικής Επιτροπής του ΟΗΕ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, λόγω των ελλιπών δεδομένων όσο και των διαφορετικών μεθόδων καταγραφής των γυναικοκτονιών από χώρα σε χώρα, συγκρίνονται όχι απόλυτοι αριθμοί αλλά η ποσοστιαία μεταβολή των γυναικοκτονιών μεταξύ ετών, για τις χώρες που παρέχουν δεδομένα.
Η Ελλάδα είχε την υψηλότερη αύξηση στις γυναικοκτονίες το 2021 με αύξηση 187,5%, καθώς από 8 περιστατικά το 2020 καταγράφηκαν 23 το 2021. «Άλμα» έκανε και η Σουηδία με αύξηση 120% στις γυναικοκτονίες το 2018 σε σύγκριση με το 2017, ενώ η Εσθονία και η Σλοβενία σημείωσε αύξηση 100% το 2015 και το 2020 αντίστοιχα. Η σύγκριση της διετούς πανδημίας με το 2019 δείχνει ότι η Ελλάδα, η Σλοβενία, η Γερμανία και η Ιταλία σημείωσαν σημαντική αύξηση στις γυναικοκτονίες.
Στον διαδραστικό πίνακα κάτω, μπορείτε να επιλέξετε την χώρα που θέλετε να δείτε, στο κενό που βρίσκεται πάνω
Πρέπει να αναφερθεί ότι υπάρχουν ευρύτεροι ορισμοί που περιλαμβάνουν οποιαδήποτε δολοφονία γυναικών ή κοριτσιών. Στις περισσότερες περιπτώσεις, γυναικοκτονία διαπράττει σύντροφος ή πρώην σύντροφος που συνήθως είχε και μακρόχρονη κακοποιητική συμπεριφορά, απειλούσε, κακοποιούσε ή/και εκφόβιζε τη γυναίκα, η οποία πολύ συχνά βρίσκεται σε θέση φυσικής ή/και οικονομικής αδυναμίας σε σχέση με αυτόν.
Αυτό επιβεβαιώνεται και από τα λόγια του κοινωνικoύ ψυχολόγου και ψυχοθεραπευτή Γιώργου Καραδάκη ο οποίος μίλησε στο The Standard και περιέγραψε το προφίλ των ανδρών που συχνά βρίσκονται πίσω από μία γυναικοκτονία. Αναλύει το μοτίβο, τα κοινά χαρακτηριστικά και τα προειδοποιητικά σημάδια τα οποία δεν πρέπει να περνούν απαρατήρητα.
1. Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί αύξηση των περιστατικών έμφυλης βίας που οφείλεται η έξαρση του συγκεκριμένου φαινομένου;
Η έμφυλη βία αποτελεί ένα πολύπλοκο και πολυδιάστατο πρόβλημα που οφείλεται σε πολλούς διαφορετικούς παράγοντες, όπως η κοινωνική, οικονομική και πολιτισμική ανισότητα, η εξάρτηση από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, η έλλειψη εκπαίδευσης και ενημέρωσης, η έλλειψη σεβασμού των δικαιωμάτων των γυναικών και άλλων ευπαθών ομάδων, καθώς και η ύπαρξη στερεοτύπων και αντιλήψεων που ενισχύουν την ανδροκρατούμενη κουλτούρα.
Στην Ελλάδα η έμφυλη βία έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, με την επιδείνωση της οικονομικής κρίσης και την ανεργία να αποτελούν σημαντικούς παράγοντες που επιδρούν στο πρόβλημα
Στην Ελλάδα, έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, με την επιδείνωση της οικονομικής κρίσης και την ανεργία να αποτελούν σημαντικούς παράγοντες που επιδρούν στο πρόβλημα.
Η κοινωνική ανασφάλεια και η έλλειψη προοπτικών για το μέλλον ενισχύουν την ένταση στις σχέσεις, ενώ οι κοινωνικές και πολιτισμικές αντιλήψεις που αναγνωρίζουν την ανδρική υπεροχή συνεχίζουν να επηρεάζουν τη στάση και τη συμπεριφορά πολλών ανδρών.
2. Ποιο είναι το βασικό στοιχείο του ανθρώπου που μπορεί να παραβιάσει ψυχικά, συναισθηματικά ή σωματικά;
Ο θύτης έμφυλης βίας μπορεί να έχει διάφορα χαρακτηριστικά, αλλά κάποια από τα βασικά είναι:
- Έλλειψη σεβασμού: Εμφανίζει έλλειψη σεβασμού προς τον σύντροφό του, αναγνωρίζοντας τον εαυτό του ως ανώτερο ή δικαιούμενο να ελέγχει τον άλλον.
- Έλλειψη ελέγχου: Έχει πρόβλημα στον έλεγχο των συναισθημάτων και της συμπεριφοράς του, καθώς επηρεάζεται από τον θυμό, την αγανάκτηση, την ανασφάλεια και την συναισθηματική ή από ουσίες εξάρτηση.
- Κακή επικοινωνία: Έχει πρόβλημα στην επικοινωνία και δυσκολεύεται να εκφραστεί με σωστό τρόπο, συχνά χρησιμοποιώντας φράσεις και λέξεις που προκαλούν εντάσεις και πόνο.
- Χρήση βίας: Χρησιμοποιεί συχνά φυσική ή ψυχολογική βία, όπως χτυπήματα, απειλές, εκφοβισμό ή εξαναγκασμό, για να ελέγξει τον σύντροφό του.
- Απουσία ενσυναίσθησης: Εμφανίζει συχνά απουσία ευαισθησίας και συμπόνιας για τον σύντροφό του και δεν αντιλαμβάνεται τον πόνο και την ζημιά που προκαλεί στο θύμα του.
- Επιθετικότητα: Είναι συχνά επιθετικός και επιθυμεί να κυριαρχήσει στη σχέση, ασκώντας πίεση και εκβιασμό.
- Έλλειψη ικανότητας επίλυσης προβλημάτων: Ο θύτης δεν είναι σε θέση να επιλύει προβλήματα στη σχέση του και έτσι προτιμά να χρησιμοποιεί βία για να επιβάλει την επιθυμητή συμπεριφορά στον σύντροφό του.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν αποτελούν πάντα απόλυτα σταθερούς και συνεχείς δείκτες του θύτη έμφυλης βίας. Ο θύτης μπορεί να έχει μεταβλητά στοιχεία συμπεριφοράς και να εμφανίζει διαφορετικά χαρακτηριστικά σε διαφορετικές περιστάσεις και συνθήκες.
3. Πως θα μπορούσαμε να τους κατηγοριοποιήσουμε; Πρόκειται για άτομα με πλήρη συνείδηση των πράξεων τους;
Οι θύτες έμφυλης βίας μπορεί να έχουν ή όχι συνείδηση των πράξεων τους, ανάλογα με την περίπτωση. Ορισμένοι μπορεί να αισθάνονται ενοχή για τις πράξεις τους, ενώ άλλοι μπορεί να μην έχουν κανένα αίσθημα ενοχής απολύτως.
Οι θύτες που έχουν συνείδηση των πράξεων τους μπορεί να νιώθουν αναστατωμένοι και να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά τους με διάφορους τρόπους, όπως ότι το θύμα τους προκάλεσε ή ότι η συμπεριφορά τους ήταν απαραίτητη για να κρατήσουν τον έλεγχο στη σχέση τους. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν σταματήσει να επιδεικνύουν συμπεριφορές έμφυλης βίας.
Οι θύτες που έχουν συνείδηση των πράξεων τους μπορεί να νιώθουν αναστατωμένοι και να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά τους με διάφορους τρόπους
Αντίθετα, άλλοι θύτες μπορεί να μην έχουν καμία συνείδηση για το τι έκαναν και να μην αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα των πράξεων τους. Αυτοί μπορεί να θεωρούν ότι η συμπεριφορά τους είναι αποδεκτή και ότι έχουν δικαίωμα να ασκούν έμφυλη βία στο θύμα τους.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ανεξάρτητα από το αν έχουν συνείδηση των πράξεών τους ή όχι, οι θύτες πρέπει να αντιληφθούν ότι η συμπεριφορά τους είναι απαράδεκτη και ότι οι πράξεις τους έχουν σοβαρές συνέπειες για τα θύματά τους και την κοινωνία γενικότερα.
Επιπλέον, η έμφυλη βία συνήθως αποτελεί έναν κύκλο βίας, καθώς οι θύτες μπορεί να επαναλαμβάνουν τη συμπεριφορά τους και να ενθαρρύνουν μέσα από αυτό, άλλους άνδρες στη συμπεριφορά τους. Συνεπώς, η εκπαίδευση και η ευαισθητοποίηση των ανδρών σχετικά με την έμφυλη βία είναι σημαντικές για να μειωθεί η παρουσία της στην κοινωνία.
4. Ποια είναι τα «προειδοποιητικά» σημάδια; Ποια στοιχεία του χαρακτήρα τους μπορούν να προμηνύουν το τι θα επακολουθήσει;
Τα προειδοποιητικά σημάδια της έμφυλης βίας μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με το είδος της σχέσης που έχουν ο θύτης και το θύμα, αλλά κάποια κοινά σημεία που μπορεί να παρουσιάζονται είναι τα εξής:
- Υπερβολική ζήλεια και επιθετικότητα: O θύτης μπορεί να δείχνει υπερβολική ζήλεια στη σχέση του και να εκδηλώνει επιθετικότητα προς το θύμα.
- Υποβάθμιση του θύματος: Μπορεί να εκφράζει υποτίμηση και ενοχοποίηση του θύματος, καθώς και να το κατηγορεί για τα προβλήματα στη σχέση τους.
- Υπερβολικός έλεγχος: Επιχειρεί να ελέγχει τις κινήσεις και τις επαφές του θύματος και να το απομονώνει από τους φίλους και την οικογένειά του.
- Φραστική ή σωματική βία: Χρησιμοποιεί φραστική ή σωματική βία για να επιβάλει την εξουσία του στο θύμα.
- Συνεχής αλλαγή συμπεριφοράς: Μπορεί να εκφράζει διαφορετική συμπεριφορά από τη μία στιγμή στην άλλη, όπως αλλαγές στην διάθεση του, στην επικοινωνία του, στο ενδιαφέρον του για το θύμα και στις σχεδόν αντίθετες συμπεριφορές που παρουσιάζει. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει σύγχυση και αβεβαιότητα στο θύμα.
- Υποχρεωτικές αλλαγές στην εμφάνιση: Επιβάλει στο θύμα να αλλάξει τον τρόπο που εκφράζεται κοινωνικά, το χρώμα των μαλλιών του, το μακιγιάζ του ή και τον τρόπο που ντύνεται.
- Απομόνωση από τους φίλους και την οικογένεια: Ο θύτης μπορεί να επιχειρεί να απομονώσει το θύμα από τους ανθρώπους που αγαπά και το στηρίζουν, κάνοντάς το να αισθάνεται πως δεν έχει καμία βοήθεια ή στήριξη στη ζωή του.
Είναι σημαντικό να επισημανθεί πως και τα παραπάνω σημάδια μπορεί να παρουσιαστούν σε διαφορετικό βαθμό και δεν είναι απαραίτητα αυτά που αναφέρθηκαν. Αν κάποιος εντοπίσει κάποια από αυτά τα προειδοποιητικά σημάδια σε μία σχέση, πρέπει να μην τα αγνοήσει και να μην τα αποδεχτεί.
Σε αυτή την περίπτωση, το καλύτερο είναι να ζητήσει βοήθεια από ειδικούς ή οργανώσεις που ασχολούνται με την έμφυλη βία, όπως κέντρα απεξάρτησης, κέντρα αποκατάστασης θυμάτων βίας ή και ειδικούς ψυχικής υγείας.
5. Έχει παρατηρηθεί ότι οι δράστες μιλάνε με μεγάλη ευκολία στα ΜΜΕ, που οφείλεται αυτό;
Οι δράστες έμφυλης βίας μπορεί να μιλούν συχνά και εύκολα στα ΜΜΕ για διάφορους λόγους. Συχνά αναζητούν ενδυνάμωση και αναγνώριση των πράξεων τους μέσω των ΜΜΕ.
Μιλώντας δημόσια για το έγκλημα που διέπραξαν, μπορούν να νιώσουν ότι οι πράξεις τους αναγνωρίζονται και γίνονται αποδεκτές από τους άλλους, ενισχύοντας έτσι το αίσθημα της δύναμης και του ελέγχου μέσα τους.
Επίσης μπορεί να χρησιμοποιούν τα μέσα για να δείξουν την εξουσία τους και τον έλεγχο που έχουν επί των θυμάτων τους. Η εμφάνισή τους, ενισχύσει το αίσθημα της εξουσίας και της επιρροής που έχουν στους άλλους.
Προβάλλουν μια εικόνα εαυτού τους ως δυναμικοί και επιτυχημένοι άνθρωποι, ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά τους. Παρουσιάζονται ως επιτυχημένοι στον επαγγελματικό, κοινωνικό ή οικογενειακό τους βίο.
Μιλώντας δημόσια για το έγκλημα που διέπραξαν, μπορούν να νιώσουν ότι οι πράξεις τους αναγνωρίζονται και γίνονται αποδεκτές από τους άλλους
Αυτό μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία μιας εικόνας τους ως αξιόλογων μελών της κοινωνίας. Επίσης, ορισμένοι δράστες μπορεί να χρησιμοποιούν τα μέσα για να ελαφρύνουν τη συνείδησή τους και να αιτιολογήσουν τις πράξεις τους στα μάτια του κοινού.
Έτσι αποδίδουν την έμφυλη βία σε διάφορους παράγοντες, όπως η οικονομική ή προσωπική τους κατάσταση, προσπαθώντας να απομακρύνουν την ευθύνη από τον εαυτό τους.
Συνολικά, χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ για να ενισχύσουν την εικόνα τους και να ελαφρύνουν τη συνείδησή τους, ενώ παράλληλα επιδιώκουν να διατηρήσουν τον έλεγχο και την εξουσία που ασκούν επί των θυμάτων τους.
6. Ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν ώστε να αποφευχθούν τέτοιου είδους εγκλήματα;
Η έμφυλη βία αποτελεί ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα και απαιτεί δράση από την κοινωνία και το κράτος. Είναι σημαντικό να ενημερωθούν οι πολίτες για την ύπαρξη της έμφυλης βίας και τους τρόπους αντιμετώπισής της.
Η εκπαίδευση και η ευαισθητοποίηση των ανθρώπων είναι βασικά στοιχεία για την πρόληψη. Εκπαιδευτικά προγράμματα μπορούν να διδαχθούν στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, αλλά και στον εργασιακό χώρο, προκειμένου να ενημερωθεί και να εκπαιδευθεί ολόκληρη η κοινωνία σχετικά με τη σοβαρότητα και τις συνέπειες της έμφυλης βίας.
Πρέπει να υπάρχουν κέντρα υποστήριξης και καταφύγια για τα θύματα, όπου μπορούν να βρουν στήριξη και προστασία από τους δράστες. Επίσης, αποτρεπτικά για τους δράστες θα λειτουργούσαν οι σκληρότερες κυρώσεις και οι νόμοι θα πρέπει να εφαρμόζονται με αυστηρότητα.
Οι αστυνομικές αρχές και οι δικαστικές αρχές πρέπει να είναι σε θέση να διερευνούν και να διώκουν τους θύτες. Είναι σημαντικό να υπάρχουν συστήματα υποστήριξης και προστασίας για τα θύματα. Αυτά μπορεί να περιλαμβάνουν κέντρα υποδοχής και καταφύγια για τα θύματα, ψυχολογική υποστήριξη, νομική συνδρομή και άλλες υπηρεσίες που θα βοηθήσουν τα θύματα να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της βίας και να ξεπεράσουν το τραύμα που έχουν υποστεί.
οι πολιτικοί ηγέτες και οι δημόσιες αρχές πρέπει να διασφαλίζουν ότι υπάρχει επαρκής χρηματοδότηση και προσοχή στα προγράμματα εκπαίδευσης και ευαισθητοποίησης
Τέλος, οι πολιτικοί ηγέτες και οι δημόσιες αρχές πρέπει να διασφαλίζουν ότι υπάρχει επαρκής χρηματοδότηση και προσοχή στα προγράμματα εκπαίδευσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την έμφυλη βία και την ισότητα των φύλων σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Η ενίσχυση της εκπαίδευσης και της ευαισθητοποίησης μπορεί να οδηγήσει στην αναγνώριση της έμφυλης βίας ως ένα πρόβλημα που αφορά ολόκληρη την κοινωνία, και να ενθαρρύνει την υιοθέτηση θετικών και ισότιμων συμπεριφορών ανάμεσα στους ανθρώπους.
Γυναικοκτονίες και νομική αναγνώριση
Οι γυναικοκτονίες μάς απασχολούν γιατί αποτελούν την πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας. Θα συνεχίσουν να μας απασχολούν, μέχρι να ληφθούν γενναία μέτρα για τη νομική αναγνώριση του όρου.
Τη δική της άποψη σχετικά με αυτό το θέμα διατύπωσε στο The Standard η δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, ποινικολόγος και αναπληρωματικό μέλος του ΔΣ της Ένωσης Ποινικολόγων και Μαχόμενων Δικηγόρων η κ. Βούλα Δημητριάδου.
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει αναγνωρίσει ακόμη νομικά τον όρο «γυναικοκτονία». Παρ’ όλα αυτά συμμετέχει ενεργά από το 2017 στην πρωτοβουλία «Spotlight» μαζί με τα Ηνωμένα Έθνη (UNWOMEN) με σκοπό τον τερματισμό όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών.
Ο Ποινικός μας Κώδικας δεν διαφοροποιεί τη γυναικοκτονία από την ανθρωποκτονία η οποία τελείται από δόλο (άρθρο 299 ΠΚ). Ο Έλληνας νομοθέτης έχει θεσπίσει και τον ειδικό νόμο περί «ζωοκτονίας», στις διατάξεις του οποί- ου προβλέπεται η επιβολή αυστηρών ποινών και διοικητικών προστίμων.
Ο Ποινικός μας Κώδικας δεν διαφοροποιεί τη γυναικοκτονία από την ανθρωποκτονία η οποία τελείται από δόλο (άρθρο 299 ΠΚ). Ο Έλληνας νομοθέτης έχει θεσπίσει και τον ειδικό νόμο περί «ζωοκτονίας»
Προσεγγίζει όμως και αντιμετωπίζει με επιείκεια την παιδοκτόνο μητέρα υπό την προϋπόθεση ότι η θανάτωση του βρέφους έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του τοκετού ή ενώ εξακολουθούσε η διαταραχή του οργανισμού της από τον τοκετό (άρθρο 303 ΠΚ).
Στην περίπτωση εκείνη που η ίδια η μητέρα σκοτώσει το βρέφος της για λόγους που σχετίζονται με το φύλο του, τότε θα εφαρμοστεί η διάταξη του άρθρ. 299 ΠΚ, χωρίς να αποκλείεται και η εφαρμογή του άρθρου 82 Α του ΠΚ για την επιβολή της αυστηρότερης των ποινών, καθότι στην περίπτωση αυτή κίνητρο της δολοφονίας του βρέφους αποτέλεσε το φύλο του θύματος.
Σε κάθε περίπτωση ανθρωποκτονίας που υποκινείται από ρατσιστικά κίνητρα βασιζόμενα στην ταυτότητα ή στα χαρακτηριστικά του φύλου του θύματος, αν δηλαδή πρόκειται για άρρεν, θήλυ ή κάτι άλλο, το Δικαστήριο οφείλει να εφαρμόσει συνδυαστικά τις διατάξεις των άρθρων 299 ΠΚ και 82 Α ΠΚ για την ανάλογη ποινική μεταχείριση του δράστη και ως προς την επιβαλλόμενη ποινή, καθόσον πρόκειται για έγκλημα ανθρωποκτονίας με ρατσιστικά χαρακτηριστικά και συγκεκριμένα αυτά της έμφυλης βίας».
Βέβαια ο νομοθέτης στο άρθρο 82 Α ΠΚ καθορίζει με τρόπο περιοριστικό τα χαρακτηριστικά του θύματος όπως άλλωστε υιοθέτησε ο Ν. 4285/2014 (ΦΕΚ Α ́ 191/10- 9-2014) που ενσωμάτωσε την απόφαση-πλαίσιο 2008/913/ ΔΕΥ της 28ης-11-2008 του Συμβουλίου για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας του Ποινικού Δικαίου (ΦΕΚ Α ́ 95/11-6-2019).
Με τον ν. 4619/2019, πλην της ταυτότητας του θύματος προστέθηκαν και τα χαρακτηριστικά του φύλου.
Η απόφαση-πλαίσιο και μεν αναφέρεται στα έγκλημα τα με ρατσιστικά και ξενοφοβικά κίνητρα, πλην όμως αφήνει ελεύθερο τον Έλληνα νομοθέτη να διατυπώσει ενδεικτικά και όχι περιοριστικά τα ρατσιστικά κίνητρα, καθώς ενδεικτική είναι και η παράθεση των διακρίσεων στην απαγόρευση του άρθρου 21 του χάρτη των θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ».
Η γυναικοκτονία δεν συνιστά ένα αυτοτελές ή ιδιώνυμο έγκλημα, αλλά πράξη ανθρωποκτονίας με ρατσιστικά κίνητρα και χαρακτηριστικά του φύλου
Ο δικαστής σε κάθε περίπτωση ανθρωποκτονίας ή κατά συρροή ανθρωποκτονιών διερευνά το κίνητρο ή τα κίνητρα του δράστη. Αν και εφόσον αυτός επέλεξε το θύμα ή τα θύματά του με βάση την ταυτότητα ή τα χαρακτηριστικά του φύλου, τότε δύναται να εφαρμόσει τη διάταξη του άρθρου 82 Α του ΠΚ σε συνδυασμό με το άρθρο 299 ΠΚ και να επιβάλει την εσχάτη των ποινών.
Πέρα από την ποινική αντιμετώπιση των μορφών της έμφυλης βίας, όπως βιασμός, παρενόχληση με επίμονη καταδίωξη ή παρακολούθηση, εκδικητική πορνογραφία, συστηματική ενδοοικογενειακή βία, η εξάλειψη της βίας και τα των γυναικών και νεαρών κοριτσιών αποτελεί το μείζον θέμα διαπαιδαγώγησης και εκπαίδευσης με στόχο την αντιμετώπιση και εξάλειψη μιας ρατσιστικής νοοτροπίας η οποία αναπτύχθηκε κατά την ανατροφή και ενδυναμώθηκε σε βάθος χρόνου με λανθασμένα στερεότυπα και προκαταλήψεις, οι οποίες οδήγησαν και στην τέλεση αποτρόπαιων εγκλημάτων.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε ως κοινωνία θα πρέπει να απαγκιστρωθούμε από νοοτροπίες, προκαταλήψεις και στερεότυπα που οδήγησαν σε λανθασμένες επιλογές και δυσμενείς διακρίσεις και κάποιες ποιες φορές στην ηθική παράνοια. Αυτή που οδηγεί τον δράστη στο έγκλημα προκειμένου να επουλώσει ο ίδιος τα τραύματά του.
