«Το Ωδείο Ηρώδου Αττικού μπορεί να θεωρηθεί το μεγαλύτερο θέατρο του αρχαίου κόσμου με 6.000 θέσεις», τονίζει ο αρχιτέκτονας Μανώλης Κορρές σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» με αφορμή το κλείσιμό του για τουλάχιστον τρία χρόνια στα τέλη του Οκτωβρίου για να πραγματοποιηθούν εργασίες αποκατάστασης και αναστήλωσης.
Ο ομότιμος καθηγητής του Μετσόβιου Πολυτεχνείου σημειώνει ότι «από μακριά έβλεπε κανείς έναν όγκο ύψους 45 μέτρων, όσο μια οικοδομή της εποχής μας με 15 πατώματα. Υπήρξε το υψηλότερο κτίριο στη χώρα, μέχρι που στην Αθήνα χτίστηκε το Χίλτον».
Στο δημοσίευμα σημειώνεται ότι το κτίριο οικοδομήθηκε με χρήματα που προσέφερε ο Τιβέριος Κλαύδιος Αττικός Ηρώδης (περ. 101-178 μ.Χ.) στη μνήμη της συζύγου του, Ρήγιλλας.
Στο κτίριο υπήρχαν εδώλια μέχρι και στον ημικυκλικό περιμετρικό τοίχο του, ενώ είχε συνολικό πλάτος άνω των 90 μέτρων, εξωτερική διάμετρο του ημικυκλικού μέρους 82 μέτρα (η εσωτερική είναι σχεδόν 77 μέτρα), εσωτερικό ύψος περίπου 30 μέτρα, ύψος στέγης 15 μέτρα και διαστάσεις σκηνής 35 επί 8 μέτρα.
Ένα διώροφο κόκκινο λεωφορείο
Η στέγη είχε 20.000 κεραμίδια, παράθυρα ύψους 5 μέτρων και πλάτους 2,8 μέτρων και «από μέσα τους θα χωρούσε να περάσει ένα κόκκινο διώροφο λεωφορείο», λέει ο κ. Κορρές. Επιπλέον, η βαρύτατη, πολυτελής ξυλεία της στέγης ήταν διαταγμένη σε τοξωτά δικτυώματα για να στηρίζουν τη στέγη χωρίς να τη βοήθεια κάθετων στύλων που θα εμπόδιζαν την ορατότητα.
«Εμοιαζαν με τις μεταλλικές τοξωτές γέφυρες του 20ου αιώνα. Οι Ρωμαίοι είχαν την τεχνογνωσία της γεφυροποιίας με ξύλινα τόξα και μόνο χάρη σε αυτήν μπορούσαν να οργανώνουν μεγάλα οικοδομικά έργα και να κατασκευάσουν ένα στεγασμένο κτίριο σαν το Ηρώδειο μέσα σε μια εννεαετία, το οποίο ήταν χρόνος ρεκόρ», λέει ο Μανώλης Κορρές.
Το κοινό περνούσε στο εσωτερικό του Ωδείου από τέσσερις εισόδους και αφού καθόταν στα εδώλια, αντίκριζε στο προσκήνιο μια αυλαία ύψους 4 μέτρων, η οποία καταβιβαζόταν μηχανικά στο υπόγειο για να ξεκινήσει η παράσταση.
Τελευταία αναστήλωση πριν από 60 χρόνια
Το Ωδείο κάηκε το 267 μ.Χ. από επιδρομή της φυλής των Ερούλων. Μετατράπηκε σε οχύρωμα και έμεινε έτσι για πολλούς αιώνες. Τον 19ο αιώνα όταν ξεκίνησαν οι ανασκαφές της Αρχαιολογικής Εταιρίας, η επίχωση στο εσωτερικό του Ωδείου έφτανε τα 12 μέτρα πάνω από την ορχήστρα. «Όχι μόνο δεν φαίνονταν τα μαρμάρινα καθίσματα, αλλά υπήρχε και ένα μικρό λιβάδι μαζί με ένα πηγάδι όπου πότιζαν τα άλογα», λέει ο κ. Κορρές.
Ο καθηγητής προσθέτει ότι «έχουν περάσει 60 χρόνια από την τελευταία σπουδαία αναστηλωτική επέμβαση και στο μεταξύ το κτίριο χρησιμοποιείται εντατικά. Τα καθίσματά του είναι μαρμάρινα, αλλά όχι αιώνια».
Οι εργασίες που θα γίνουν αφορούν επίσης στην αναστήλωση και η στερέωση τοίχων, οι οροφές των διαδρόμων, η τακτοποίηση ηχητικών και φωτιστικών συστημάτων. «Είναι ένα κεφάλαιο που όχι μόνο πρέπει να μείνει ακέραιο αλλά και να αναβαθμιστεί. Το Ηρώδειο είναι ένα μνημείο που μας φιλοξενεί. Αυτό πρέπει να θέτει όρους σε εμάς, όχι εμείς σε εκείνο», καταλήγει ο κ. Κορρές.
