Στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών έγινε μια συγκινητική εκδήλωση, όπου απονεμήθηκε το Βραβείο Μουσικής Sciacca «Ad Memoriam» στη μνήμη του Μίκη Θεοδωράκη για «το ασύνορο μουσικό και πολιτισμικό του έργο και τη συμβολή του στη φιλία των λαών».
Παρουσία του δημάρχου Αθηναίων, Κώστα Μπακογιάννη, ο οποίος απεύθυνε χαιρετισμό, η εκδήλωση πλαισιώθηκε με αναφορές στο έργο και στην προσωπικότητα του μοναδικού δημιουργού, που ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδας όχι μόνο μουσικά και πολιτισμικά, αλλά και πολιτικά.
Το βραβείο, που παρέλαβαν εκπρόσωποι της Μουσικής Βιβλιοθήκης “Λίλιαν Βουδούρη” όπου φυλάσσεται το Αρχείο του συνθέτη, απονεμήθηκε από το Foundation Sciacca και τα Διεθνή Βραβεία Giuseppe Sciacca, που έχουν ως έδρα εκδηλώσεων το Βατικανό.
«Μεγάλο καλλιτεχνικό έργο και το ταγμένο πνεύμα του στην Ειρήνη και στη φιλία των λαών»
«Συμπληρώνονται περίπου 6 μήνες από τον θάνατό του, αλλά το μεγάλο καλλιτεχνικό έργο του και το ταγμένο πνεύμα του στην Ειρήνη και στη φιλία των λαών αναδεικνύεται επίκαιρο μέσα στη δραματικότητα του πολέμου της Ουκρανίας, που ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες. Είναι βέβαιο πως αν ζούσε θα παρακολουθούσε ανήσυχα και θα ύψωνε με το πνευματικό του κύρος μια ευαίσθητη κραυγή για την Ειρήνη, που θα απηχούσε σε όλη την Ευρώπη. Αυτό ήταν ο Θεοδωράκης, ο ενεργός, ο παρεμβατικός διανοούμενος», δήλωσε μεταξύ άλλων ο Κ. Μπακογιάννης, ανοίγοντας τη σημερινή εκδήλωση, και προσέθεσε:
«Τίποτα το “ηττημένο” δεν υπάρχει ούτε στο έργο του ούτε στη ζωή του, το μελαγχολικό και το εσωστρεφές στον Θεοδωράκη δεν υπάρχει, παρά μια αγάπη για την προσωπική και συλλογική μάχη και μια αγωνιστική αίσθηση της ζωής που επιδίωκε την συνεχή εξωτερίκευση, τη διαρκή επικοινωνία με τον λαό -στους αντίποδες της σιωπής και του συμβιβασμού. Όπως εύστοχα αναφέρετε και στην πρόσκλησή σας: “το ασύνορο έργο του που υπηρέτησε τη φιλία των λαών”.
Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν θέλησε ποτέ να είναι μόνο συνθέτης και δημιουργός μουσικής, αλλά να λειτουργήσει πολιτικά, κομίζοντας απόψεις ενίοτε με ανατρεπτική διάθεση και επαναπροσδιορισμούς μιας προσωπικής αντίληψης, που δημιουργούσαν άλλοτε ενθουσιασμό στους πολιτικούς αντιπάλους, και άλλοτε απογοήτευση από το παραδοσιακό κοινό του. Λειτουργούσε και εκφραζόταν ασυμβίβαστα μέσα στην αδιαπραγμάτευτη αυτονομία του. Όμως κατάφερε σε δύσκολους καιρούς να εμπνεύσει όσο κανένας καλλιτέχνης, να διεθνοποιήσει ως “πρέσβης” του ελληνικού πολιτισμού και της πολιτικής ταυτόχρονα, να παιδαγωγήσει την ελληνική ψυχή, να εκλαϊκεύσει την μεγάλη ποίηση».
