Δεν υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί που από τις πρώτες νότες της φωνής τους να μπορείς να αναγνωρίσεις με απόλυτη βεβαιότητα την ταυτότητά τους. Μια από αυτές αποδείχτηκε πως είναι και η Λουκία Παπαδάκη.
Σταθερός και σίγουρος τόνος στη φωνή, ευγένεια που κραυγάζει από την άκρη του ακουστικού και μια χροιά που με ταξιδεύει πίσω στα χρόνια της θρυλικής Λάμψης.
Η Λουκία Παπαδάκη και τα χρόνια στη Λάμψη
Η Λουκία Παπαδάκη υπήρξε επί 11 συναπτά έτη η μοχθηρή (άλλοι την χαρακτήρισαν και σατανική!) Σάντρα Δράκου και σαφέστατα αυτός είναι ένας ρόλος που έρχεται αστραπιαία στο μυαλό όταν ακούς τη φωνή της ηθοποιού.
Ευχή άραγε ή κατάρα να έχεις υποδυθεί έναν ρόλο, επί τόσα και τόσα χρόνια σε μια σειρά που όμοιά της δεν αναμένεται να προβληθεί ξανά στην ελληνική τηλεόραση;
«Δεν νομίζω ότι σε κανέναν ηθοποιού, οιουδήποτε βεληνεκούς, οιασδήποτε φήμης στον κόσμο, όταν έχει κάνει κάτι πάρα πολύ δυνατό, αυτό ξεχνιέται» απαντά η Λουκία Παπαδάκη.
Η ίδια μου θυμίζει πως πλάι στο όνομα του Χάρισον Φορντ όλοι θα ανασύρουν στη μνήμη τους τον αξεπέραστο Ιντιάνα Τζόουνς ή στη θέα του Μάικλ Ντάγκλας πολλοί θα θυμηθούν το ανατρεπτικό «πράσινο διαμάντι».
«Νομίζω ότι μετά από 30 χρόνια πορείας από την εποχή της Λάμψης δεν με έχει επισκιάσει. Αυτές τις λόξες, τα σύνδρομα, τα έχουμε στην Ελλάδα» σημειώνει εν κατακλείδι για το θέμα.
«Στο εξωτερικό κανένας ηθοποιός δεν φοβάται να πιάσει πράγματα που θα γίνουν μεγάλες επιτυχίες» εκτιμά η Λουκία Παπαδάκη.
Πώς σχολιάζει τις δηλώσεις του Χρήστου Πολίτη
Πριν προχωρήσουμε στο σήμερα, μου είναι πολύ δύσκολο να αντισταθώ στον πειρασμό. Μπορεί η σαπουνόπερα του Νίκου Φώσκολου να έχει ρίξει αυλαία εδώ και 17 χρόνια, πρόσφατες όμως δηλώσεις του Χρήστου Πολίτη επανέφεραν το σίριαλ του ΑΝΤ1 στο προσκήνιο.
Τι έχει να πει εκείνη για τις συνθήκες δουλειάς στη «Λάμψη» και όσα δήλωσε ο συμπρωταγωνιστής της τόσα χρόνια μετά;
«Μου προσέφερε επαγγελματική ανεξαρτησία, είχαμε τη δυνατότητα επιλογών στο θέατρο, διότι είχαμε καλυμμένες τις βασικές μας ανάγκες αξιοπρεπέστατα, οπότε για ποιο λόγο να μας ενοχλήσει (το καθημερινό)» αναφέρει η Λουκία Παπαδάκη για τον δικό της απολογισμό από τα 11 εκείνα χρόνια στη Λάμψη.
Όσο για τις δηλώσεις του Χρήστου Πολίτη μόνο σεβασμό μπορεί να εκπέμψει για τον άλλοτε συμπρωταγωνιστή της. «Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει μια θηριώδη καριέρα, μια προσωπικότητα εξαιρετικά σεβαστή από όλους, που δεν έχει απασχολήσει ποτέ κανέναν με οτιδήποτε πέραν της δουλειάς του και δικαιούται δια να ομιλεί και να λέει ό, τι θέλει» σημειώνει χαρακτηριστικά.
Από σύζυγοι, γαμπρός και πεθερά
Στη Λάμψη όμως, η Λουκία Παπαδάκη είχε συναντήσει και κάποιον άλλο ηθοποιό με τον οποίο βρέθηκαν φέτος στην υπερπαραγωγή του MEGA, «Μαύρο Ρόδο».
Από την κουβέντα μαθαίνουμε πως η σχέση τους χρονολογείται από τη θεατρική σχολή ακόμη. Κι ας υποδύεται φέτος στη σειρά την πεθερά του. Ο λόγος για τον ηθοποιό, Λεωνίδα Κακούρη.
«Εμείς ήμασταν ζευγάρι, παντρεμένοι στη Λάμψη, φρεσκαδούρες και οι δύο και τώρα είμαστε πεθερά και γαμπρός» λέει γελώντας η Λουκία Παπαδάκη. «Μην ψάχνετε ηλικιακά, είμαστε σχεδόν συνομήλικοι όλοι» προσθέτει.
Η ηθοποιός μιλά για τον τηλεοπτικό της «γαμπρό» και η φωνή της ζεσταίνεται, φωτίζει. «Κλαίμε από τα γέλια, γελάμε πάρα πολύ […] με τον Λεωνίδα» λέει. «Είναι ένα καταπληκτικό πλάσμα, με εξαιρετικό χιούμορ, καταπληκτικός ηθοποιός».
Η Λουκία Παπαδάκη και η σχέση της με την Πίστη
Μπαίνοντας στην ουσία της πλοκής του «Μαύρου Ρόδου» και της ιδιαίτερα λεπτής ισορροπίας μεταξύ πίστης, αξιών και έρωτα που πραγματεύεται, νιώθω την ανάγκη να ρωτήσω ποια είναι η σχέση της Λουκίας Παπαδάκη με την Πίστη. «Απόλυτη! Είμαι βαθιά πιστή στο Θεό» απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Αλλά κυρίως, θέλω να κολακεύομαι, ότι έχω ελεύθερο πνεύμα, ελεύθερο μυαλό, ανοιχτό και περίεργο. Έτοιμο να ρουφήξει και να ακούσει και να μάθει και να ψάξει. Δεν έχω στεγανά» συνεχίζει η Λουκία Παπαδάκη φυτεύοντας τον σπόρο της αμφιβολίας.
Πώς μπορεί η βαθιά πίστη στα πρότυπα του «πίστευε και μη ερεύνα» να συνυπάρξει με το ανοιχτό και ελεύθερο πνεύμα;
«Δεν είπε τέτοια πράγματα ο Χριστός… ποτέ όμως! Ήταν ο πλέον ανεκτικός, ανοιχτός, ελεύθερος, αναρχικός, τα έβαλε με όλους και με όλα» αποφαίνεται η ηθοποιός. «Και δεν επιθυμούσε τη δυστυχία μας, την ευτυχία μας επιθυμεί. Να είμαστε χαρούμενοι και να εκπληρώσουμε το σπουδαίο δώρο που μας δόθηκε, τη ζωή» συνεχίζει.
Ο κινηματογραφικός και ο πραγματικός έρωτας
Και τι συμβαίνει όταν μπροστά στην απόφαση κάποιου να υπηρετήσει τον Θεό εμφανίζεται ο έρωτας; Η Ελισάβετ (Φωτεινή Παπαθεοδώρου), η πρωταγωνίστρια της σειράς θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον πειρασμό του έρωτα, στο πρόσωπο του Πέτρου (Μιχάλης Ταμπακάκης) στο «Μαύρο Ρόδο». «Είναι απολύτως ανθρώπινο και απολύτως θεμιτό και απολύτως έντιμο» εκτιμά η Λουκία Παπαδάκη.
«Το μοναδικό πράγμα που δεν μπορούμε να προκαταβάλουμε και να το προεξοφλήσουμε είναι το συναίσθημά μας. Το τι θα κάνουμε με αυτό είναι επιλογή μας. Η έλευση δεν είναι επιλογή μας» υποστηρίζει.
Ο τρόπος που απαντά, τόσο βέβαιη με το μέσα της για εκείνα που γνωρίζει καλά, είναι πραγματικά απολαυστικός. Κάπως έτσι καταλήγουμε να μιλάμε σχεδόν σε φιλοσοφικό επίπεδο για τον έρωτα. Με αφορμή το «Μαύρο Ρόδο», η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα και κατά πόσο αυτός είναι τόσο ισχυρός μακριά από τις σελίδες των λογοτεχνικών βιβλίων, εκεί έξω, στην πραγματική ζωή.
«Είναι χειρότερος! Πολύ, πολύ χειρότερος και πολύ πιο καταλυτικός και πολύ πιο άγριος. Είναι μια εξαιρετικά εκρηκτική χημική ένωση» εκτιμά με ακλόνητη βεβαιότητα η ηθοποιός.
«Μόνο στην κάσα σταματάμε να ερωτευόμαστε, εξ ορισμού. Αν είχαμε τρόπο θα το κάναμε και μέσα από την κάσα» διαπιστώνει η Λουκία Παπαδάκη.
Η Λουκία Παπαδάκη για δεύτερη χρονιά στο «Φονιά»
Είναι μεσημέρι, μετά από μια ακόμη πρεμιέρα για την ίδια, από τη Θεσσαλονίκη, για τον «Φονιά» του Μήτσου Ευθυμιάδη μια τραγική ιστορία που θα επιστρέψει σε λίγες ημέρες για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Βικτώρια, έπειτα από μια σύντομη περιοδεία ανά την Ελλάδα.
Πιάνομαι από το θεατρικό έργο και αναρωτιέμαι γιατί δεν έχουμε δει περισσότερο τη Λουκία Παπαδάκη σε κάτι πιο κωμικό. Θυμάμαι πριν χρόνια, ένα πέρασμά της από το «Κόκκινο Δωμάτιο» στο οποίο ήταν πραγματικά απολαυστική.
«Μα έχω κάνει κωμωδία και στο θέατρο και κλασικές κωμωδίες και στην τηλεόραση, όχι όσο θα ήθελα» με διορθώνει και προσθέτει: «Εάν ξεκολλήσουν οι εγκέφαλοι των ανθρώπων που κάνουν μια παραγωγή θα καταλάβουν ότι θα πρέπει…» συνεχίζει η Λουκία Παπαδάκη που συνεπικουρεί με πλείστους όσους άλλους συναδέλφους της πως η κωμωδία είναι ίσως το πιο δύσκολο είδος στην υποκριτική. Όπως παρατηρεί ακόμη και Λόρενς Ολιβιέ «τη θεωρούσε εξαιρετικά δύσκολη, σχεδόν ακατόρθωτη».
Τι είναι αυτό που το λένε… κωμωδία
Γιατί όμως υπάρχει αυτή η εμπεδωμένη πεποίθηση ως προς τον βαθμό δυσκολίας της κωμωδίας; «Η κωμωδία θέλει ρυθμό, θέλει άμεση, τρελή επικοινωνία με τον άλλο, τις ανάσες… πολύ παίδεμα, για να είναι κωμωδία και όχι μπούφλα» μου λέει.
Όπως παρατηρεί «στην πραγματική κωμωδία ο κόσμος δεν γελάει με αυτό που λες, ούτε καν με τον τρόπο που το λες, αλλά με αυτό που εκπέμπεις όταν το λες».
Κλείνοντας το τηλέφωνο έμεινα με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο και δυο, τρεις πληροφορίες παραπάνω για τη ζωή, τον έρωτα, το θέατρο. Η Λουκία Παπαδάκη κατάφερε ακόμη και να με εκπλήξει παρατηρώντας – κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ – πως το γέλιο είναι μοναδικό γνώρισμα του ανθρώπινου είδους.
«Το γέλιο είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό του είδους μας, δεν υπάρχει σε κανένα άλλο είδος. Το κλάμα υπάρχει» μου λέει. «Κλαίνε πουλιά και θηλαστικά και άλλα είδη. Δεν γελάει κανείς εκτός από τους ανθρώπους» προσθέτει σημειώνοντας πως η φυσική μας κατάσταση είναι το γέλιο.
Παρότι πολλές από τις συνθήκες γύρω μας δεν μας επιτρέπουν ίσως να αφεθούμε απερίσπαστοι στη μοναδική, φυσική μας ροπή προς το γέλιο, μετά από μια συζήτηση με τη Λουκία Παπαδάκη, αν μη τι άλλο, ξέρεις προς τα που να κοιτάξεις: Μέσα σου!
