Την Αναστασία και τον Παναγιώτη τους γνώρισα το καλοκαίρι, στις διακοπές.
Από την πρώτη στιγμή μου έκαναν εντύπωση, δύο λευκοί γονείς με μια πανέμορφη μαύρη κορούλα.
Ήθελα να τους γνωρίσω, να ακούσω την ιστορία τους.
Η αρχή έγινε από τα παιδιά, η Αριάνα και ο Ραφαέλλο ξεκίνησαν να παίζουν στη θάλασσα, κι έτσι ήρθαμε κι εμείς οι γονείς πιο κοντά.
Μίλησα στην Αναστασία για το βιβλίο μου, Αποπλάνηση, όπου πρωταγωνιστής είναι ο Τζόσουα, ένας νεαρός μαύρος άντρας από το Κονγκό, κι εκείνη με εμπιστεύτηκε και ξεκίνησε να μου διηγείται την ιστορία της οικογένειας της.
Με δικά της λόγια
Το ταξίδι μας προς τη μητρότητα μέσα από την υιοθεσία
Καταρχάς, Μαρία, θέλω να σε ευχαριστήσω θερμά για τον χώρο που μου δίνεις στο τόσο αξιόλογο blog σου, ώστε να μοιραστώ την ιστορία μας: την ιστορία της υιοθεσίας της μικρής μας Αριάνας.
Η απόφαση
Με τον σύζυγό μου γνωριστήκαμε την περίοδο της καραντίνας. Από την αρχή ξέραμε ότι θέλαμε να αποκτήσουμε παιδί, αλλά όχι μέσω εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Για εμένα, η υιοθεσία ήταν πάντα ένα όνειρο· έλεγα ότι αν έρθει η στιγμή, θα προτιμήσω να δώσω αγάπη σε ένα παιδί που ήδη περιμένει μια οικογένεια.
Η Ελλάδα δυστυχώς έχει πολύ μεγάλους χρόνους αναμονής – πάνω από 6 χρόνια – κι έτσι στραφήκαμε στην Αφρική.
Τα πρώτα βήματα
Το πρώτο μας βήμα ήταν η Διεθνής Κοινωνική Υπηρεσία, που μας καθοδήγησε σε όλα τα διαδικαστικά. Για έξι μήνες βρισκόμασταν σε διαδικασία αξιολόγησης με κοινωνικό λειτουργό, ώσπου τελικά πήραμε την πολυπόθητη έγκριση της επιτροπής.
Από τότε στο μυαλό μας υπήρχε μόνο μία εικόνα: η στιγμή που θα γνωρίζαμε το παιδί μας.
Σιέρα Λεόνε – Οι πρώτες εικόνες
Από γονείς που είχαν ήδη υιοθετήσει από τη Σιέρα Λεόνε, πήραμε πληροφορίες και συμβουλές για να αποφύγουμε τις παγίδες. Επιλέξαμε δικηγόρο και ξεκινήσαμε το «ταξίδι της ζωής μας».
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Lungi, όλα έμοιαζαν σύγχρονα. Όμως βγαίνοντας έξω, αντικρίσαμε φτώχεια, δρόμους γεμάτους βρωμιά, ανθρώπους να κοιμούνται όπου έβρισκαν, μια μόνιμη μυρωδιά καμένου ξύλου και υγρασίας.
Οι πανέμορφες παραλίες ήταν σκεπασμένες με τόνους πλαστικών. Εκείνη η εικόνα δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Η Σιέρα Λεόνε είναι η δεύτερη πιο φτωχή χώρα στον κόσμο και ο πληθυσμός της- βάση στατιστικής – ο δεύτερος πιο δυστυχής του κόσμου…
Η Σιέρα Λεόνε στην πραγματικότητα όμως είναι από τις πλούσιες χώρες! Διαθέτει τεράστιο φυσικό πλούτο, όπως διαμάντια, χρυσό και σπάνια πετρώματα.
Οι ξένες πολυεθνικές εταιρείες, οι εμφύλιες συγκρούσεις και η πολιτική αστάθεια ενίσχυσαν το παράνομο εμπόριο «ματωμένων διαμαντιών», που τροφοδοτεί βία και εκμετάλλευση. Αντί να ωφεληθεί ο λαός, τα κέρδη κατευθύνονται στη Δύση και σε τοπικές ελίτ, αφήνοντας την πλειονότητα να λιμοκτονεί χωρίς πρόσβαση σε βασικές ανάγκες.
Η τυχαία συνάντηση που άλλαξε τα πάντα
Την επόμενη μέρα επισκεφθήκαμε ορφανοτροφεία. Ήταν μια συγκλονιστική και σπαραξικάρδια εμπειρία. Τα παιδιά μας κοιτούσαν έκπληκτα κάποια ήθελαν να μας αγγίξουν, κάποια φοβόντουσαν.
Ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζαν λευκούς. Η δουλειά που κάνουν εκεί οι άνθρωποι με τους μηδαμινούς πόρους που έχουν είναι σημαντική, κάνουν ότι μπορούν για αυτά τα παιδιά για να έχουν ένα καλύτερο μέλλον, να τρώνε, να πηγαίνουν σχολείο. Όμως όλα είναι αβάσταχτα δύσκολα.
Αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα για εκείνα τα παιδιά δεν είναι. Εκεί καταλαβαίνεις πόσο κακό έχει κάνει ο δυτικός πολιτισμός σε αυτές τις χώρες και πόσο αβοήθητα έχει αφήσει αυτά τα παιδιά.
Δεν υπάρχει ιατρική περίθαλψη, δεν υπάρχουν φάρμακα και νοσοκομεία, δεν υπάρχει τίποτα πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις που αφορούν τους προνομιούχους. Ο κάθε άνθρωπος, το κάθε παιδί, αφήνεται στην τύχη του… Όποιος καταφέρει να επιβιώσει είναι τυχερός…
Από το ορφανοτροφείο μας μίλησαν για ένα παιδάκι τριών ετών, τη Grace. Εκείνη τη στιγμή όμως καθὼς συζητούσαμε, ξαφνικά, μπήκε στο δωμάτιο ένα μικροσκοπικό κοριτσάκι γελώντας δυνατά: η Αριάνα μας, που τότε λεγόταν Άουα.
Ήταν μόλις 18 μηνών. Όταν την πήρα στην αγκαλιά μου, έκλαιγε γοερά, αλλά μετά από λίγο κούρνιασε πάνω μου και ηρέμησε. Εκείνη τη στιγμή καταλάβαμε ότι ήταν το παιδί μας.
Η δύσκολη αναμονή
Ακολούθησε η περίοδος του fostering. Για έξι μήνες βλέπαμε την Αριάνα μόνο μέσα από φωτογραφίες και βίντεο. Ήταν σκληρό να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει μακριά σου. Θυμάμαι ακόμη την αγωνία όταν έμαθα ότι αρρώστησε με ελονοσία.
Μας έστειλαν φωτογραφία της, είχε αδυνατίσει τρομερά και ήταν υπερβολικά ταλαιπωρημένη. Μέχρι να γίνει καλά δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε, δεν μπορούσαμε να φάμε, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Ήταν μακριά μας, υποφέραμε.
Ευτυχώς ανάρρωσε πλήρως, παίρνοντας την φαρμακευτική αγωγή που εμείς φυσικά αναλάβαμε και τότε επιτέλους ηρεμήσαμε. Δυστυχώς όμως τα υπόλοιπα παιδιά δεν έχουν την ίδια τύχη. Αν δεν υπάρχει κάποιος να τα φροντίζει η ανάρρωση είναι αβέβαιη.
Όπως προανέφερα η φτώχεια σε αυτές τις χώρες είναι ασύλληπτη. Το χωριό της Αριάννας ήταν κυριολεκτικά χτισμένο πάνω σε λύματα, δίχως δρόμους, δίχως ρεύμα, δίχως νερό. Μόνο λάσπη και απελπισία. Όμως οι άνθρωποι έχουν μέσα τους την αισιοδοξία και ακόμα ελπίζουν…
Το δικαστήριο και η μεγάλη απόφαση
Η υιοθεσία κρίθηκε μέσω zoom. Η αγωνία μας τεράστια, γιατί δεν εγκρίνονται όλες οι αιτήσεις. Όταν όμως ακούσαμε το «ναι», ο κόσμος μας φωτίστηκε. Η διαδικασία διήρκεσε ένα έτος ακριβώς.
Ξαναταξιδέψαμε στη Σιέρα Λεόνε για να πάρουμε πια την κόρη μας. Την κράτησα ξανά στην αγκαλιά μου· έκλαψε για μια ώρα, μετά κοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε, ήταν σαν να ξεκινούσαμε οι τρεις μας από την αρχή.
Η επιστροφή στην Ελλάδα
Η επιστροφή μας ήταν λυτρωτική. Μόλις μπήκαμε στο αεροπλάνο, νιώσαμε πως κλείνει ένας κύκλος και ξεκινά ένας άλλος, πιο όμορφος από όλους.
Η ζωή μας σήμερα
Σήμερα η Αριάνα είναι δεύτερη χρονιά στο σχολείο, στο προνήπιο. Έχει προσαρμοστεί πλήρως, έχει φίλους και το σχολείο της δίνει μεγάλη σημασία στη συμπερίληψη. Κρατάμε πάντα επαφή με τις ρίζες της, συμμετέχοντας σε αφρικανικές εκδηλώσεις και στις συναντήσεις της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας.
Μέχρι στιγμής δεν έχει βιώσει ρατσισμό με τη «συνηθισμένη» έννοια, αλλά κάποιες αμήχανες στιγμές αντίστροφου ρατσισμού – υπερβολική διαχυτικότητα, αδικαιολόγητη καλοσύνη και ενθουσιασμός, αγγίγματα στα μαλλιά στα χέρια, επιμονή για επικοινωνία.
Εκεί, προτιμάμε να αποχωρούμε διακριτικά για να προστατέψουμε το παιδί μας. Ξέρουμε ότι κάποια στιγμή μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπη με δύσκολες συμπεριφορές· στόχος μας είναι να την κάνουμε ψυχοανθεκτική και δυνατή.
Η Αριάνα ξέρει ότι γεννήθηκε στην Αφρική και όχι στη «κοιλίτσα» μου. Για τη βιολογική της μητέρα δεν ξέρει ακόμη – και σύμφωνα με τους ειδικούς, θα το μάθει μόνο αν και όταν το ρωτήσει η ίδια.
Ένα δώρο ζωής
Με τον Παναγιώτη νιώθουμε απίστευτα τυχεροί. Αυτό το παιδί μάς άλλαξε τη ζωή και εμείς τη δική της. Αν με ρωτήσεις αν θα το ξανακάναμε; Ναι, ξανά και ξανά, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Και αν κάποια αναγνώστρια θέλει περισσότερες πληροφορίες για τη διαδικασία της υιοθεσίας, θα χαρώ πολύ να τη βοηθήσω με όσα έμαθα στην πορεία.
Με εκτίμηση
Αναστασία Γέρου
Αναστασία και Παναγιώτη, είστε και οι δύο θαυμάσιοι άνθρωποι. Είστε χαρούμενοι, ανοιχτοί να μοιραστείτε, γενναιόδωροι με χιούμορ, καλοσύνη και γεμάτοι αγάπη.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς που με αφήσατε να γίνω κοινωνός της ιστορίας σας.
Μου δείξατε πως η ουσία της οικογένειας δεν βρίσκεται στην ομοιότητα, αλλά στην τρυφερότητα και τη δύναμη να αγαπάς χωρίς όρους.
Εύχομαι η διαδρομή σας να εμπνεύσει κι άλλους ανθρώπους να αγκαλιάσουν το θαύμα της υιοθεσίας. Κάθε παιδί αξίζει ένα σπίτι, μια αγκαλιά, και μια ζωή γεμάτη αγάπη.
