Κάθε ηθοποιός ονειρεύεται να κερδίσει ένα Βραβείο Όσκαρ. Κάθε εργαζόμενος στη βιομηχανία του κινηματογράφου.
Το να πάρει κανείς σπίτι ένα χρυσό αγαλματίδιο μπορεί να έχει μεγάλο αντίκτυπο στην καριέρα ενός καλλιτέχνη. Μπορεί να εκτινάξει την τιμή τους, ακόμα και κατά εκατομμύρια δολάρια. Μπορεί να δώσει πρόσβαση στα καλύτερα σενάρια του Χόλιγουντ. Μπορεί να κάνει κορυφαίους σκηνοθέτες να παρακαλάνε για συνεργασία…
Ωστόσο, κάποιες φορές μπορεί να μην συμβεί τίποτα από τα παραπάνω. Ναι, υπάρχουν περιπτώσεις που ένας/μία ηθοποιός μπορεί να κερδίσει βραβείο Όσκαρ για την ερμηνεία του σε μία ταινία και να μην έχει την αναμενόμενη πορεία και η αναγνώριση που περίμενε να μην έρθει ποτέ. Μπορεί ακόμα και να δει την καριέρα του/της να τον/την αποχαιρετά.
Είναι πολλοί οι λόγοι που η «κατάρα των Όσκαρ» μπορεί να χτυπήσει κάποιον ηθοποιό και παρακάτω θα αναλύσουμε περιπτώσεις ταλαντούχων καλλιτεχνών, που όμως κάπως η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε δεν γνώρισαν την αναμενόμενη επιτυχία αφότου έφυγαν από την τελετή απονομής των βραβείων με το χρυσό αγαλματίδιο. Βεβαίως έζησαν την δόξα του Όσκαρ, μόνο όμως για να ανακαλύψουν ότι η διατήρησή της είναι πολύ πιο δύσκολη από ό,τι δείχνει.
Οι «καταραμένοι» των Όσκαρ
Έιντριεν Μπρόντι
Ο Έντριεν Μπρόντι κέρδισε το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία «Ο πιανίστας» του Ρομάν Πολάνσκι. Ο Μπρόντι υποδύθηκε τον Βλαντισλάβ Σπίλμαν έναν Εβραίο μουσικό, ο οποίος κατάφερε να επιζήσει από την καταστροφή του γκέτο της Βαρσοβίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα φυσικά χαρακτηριστικά του ηθοποιού τον βοήθησαν να μεταδώσει την εσωτερική αγωνία του ρόλου καθώς παρακολουθεί τις φρικαλεότητες που συμβαίνουν γύρω του. Ο Έιντριεν Μπρόντι αποδεικνύει δυναμικά σε αυτή την ταινία πως είναι πολύ ικανός στο να κάνει χειροπιαστά τα καταπιεσμένα συναισθήματα. Στην τελετή των Όσκαρ πάντως έκανε… χειροπιαστή την χαρά του με ένα παθιασμένο φιλί στην Χάλι Μπέρι.
Μετά τη νίκη του, ο ηθοποιός έπαιξε κάποιους αξιοπρεπείς ρόλους, όπως στην ταινία Ταξίδι στο Darjeeling του Wes Anderson, καθώς και στην ταινία Μεσάνυχτα στο Παρίσι του Γούντι Άλεν, όπου ενσάρκωσε τον Σαλβαντόρ Νταλί. Είχε όμως και αρκετές αποτυχίες. Πλέον, 22 χρόνια μετά την επιτυχία της ταινίας που του χάρισε το χρυσό αγαλματίδιο, ο Μπρόντι εμφανίζεται συχνά σε ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού, που δεν καταφέρνουν να φτάσουν μέχρι τη μεγάλη οθόνη, με τους παραγωγούς ταινιών να μην ενδιαφέρονται και τόσο για τον ηθοποιό, που δεν έχει τα χαρακτηριστικά που μάλλον ζητάει το Χόλιγουντ, του «παραδοσιακά» όμορφου ή αθλητικού τύπου.
Μίρα Σορβίνο
Ο Γούντι Άλεν έχει… οδηγήσει αρκετές ηθοποιούς στα Βραβεία Όσκαρ κατά τη διάρκεια της καριέρας του, με μία από αυτές να είναι και η Μίρα Σορβίνο, η οποία έπαιξε τον ρόλο της καριέρας της στην κωμωδία του σκηνοθέτη «Ακαταμάχητη Αφροδίτη» του 1995, κατακτώντας το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου για τη δουλειά της, ως Λίντα, βιολογική μητέρα του υιοθετημένου γιου του Άλεν, η οποία είναι πόρνη. Αστεία και γοητευτική στο ρόλο κατάφερε να κερδίσει και την Ακαδημία, αλλά μέχρι εκεί.
Ενώ η Σορβίνο σίγουρα είχε και το ταλέντο αλλά και την εμφάνιση για να γίνει ένα μεγάλο αστέρι του Χόλιγουντ, δυστυχώς δεν τα κατάφερε, μιας και οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε από εκεί και έπειτα -και μέχρι σήμερα δεν ήταν ικανές να της χαρίσουν την αναγνώριση που ίσως περίμενε.
Ρομπέρτο Μπενίνι
Ο Ρομπέρτο Μπενίνι είναι ένας καλός ηθοποιός. Και σκηνοθέτης. Αυτό όμως δεν έφτασε για να ανοίξουν διάπλατα οι πύλες του Χόλιγουντ και να του δώσουν την καριέρα που του άξιζε. Η ταινία «Η ζωή είναι ωραία» στην οποία υποδύεται έναν Εβραίο βιβλιοθηκονόμο ο οποίος με το χιούμορ του προσπαθεί να προστατεύσει τον ανήλικο γιο του από την φρίκη του Ολοκαυτώματος ανέδειξε το ταλέντο του, το οποίο απολαύσαμε και όταν ανέβηκε στην σκηνή για να παραλάβει το βραβείο Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία αυτή. Η ταινία εκείνη τη χρονιά κατέκτησε και το βραβείο της Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, το οποίο ο δημιουργός της παρέλαβε από τα χέρια της Σοφία Λόρεν, η οποία ανακοίνωσε τον νικητή, φωνάζοντας ενθουσιασμένη το όνομά του Μπενίνι.
Η καριέρα του Μπενίνι έπεσε πάρα πολύ απότομα, αφού από τότε δεν έχει κάνει κάποια επιτυχία, εκτός από κάποιες μικρές συμμετοχές. Η επόμενη ταινία του μετά το «Η Ζωή Είναι Ωραία», το live-action «Pinocchio» του 2002 έτυχε κακής αποδοχής και κάπως σαν να «τελείωσε» την επιτυχία του Ιταλού ηθοποιού άδοξα.
Ζαν Ντιζαρντέν
Ο Ζαν Ντιζαρντέν ήταν ήδη αρκετά γνωστός στη Γαλλία, από όπου και κατάγεται, πριν πρωταγωνιστήσει στην ταινία «The Artist», μία σύγχρονη ασπρόμαυρη βωβή ταινία. Η εκθαμβωτική ερμηνεία του του χάρισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.
Ο ηθοποιός, Γάλλος, όπως προείπαμε, μάλλον δεν ήταν και πολύ ελκυστικός για την βιομηχανία του Χόλιγουντ εξαιτίας της παχιάς γαλλικής προφοράς του.
Σωστό; Όχι, αλλά εκτός από κάποιους μικρούς ρόλους σε «μεγάλες» ταινίες, όπως «Ο Λύκος της Γουόλ Στριτ» ή οι «Τρανσφόρμερς», δεν κατάφερε να αποκτήσει την ίδια απήχηση εκτός γαλλικών συνόρων. Βέβαια μην ξεχνάμε τις διαφημίσεις για γνωστό καφέ μαζί με τον Τζορτζ Κλούνει, που σίγουρα έχουν μεγάλη απήχηση στον τραπεζικό του λογαριασμό…!
Σερ
Μα είναι δυνατόν να μας λες ότι η Σερ δεν έχει κάνει καριέρα; Θα πείτε και με το δίκιο σας, αλλά άλλο η Σερ ως τραγουδίστρια, με την χαρακτηριστική μπάσα φωνή και άλλο η Σερ στη μεγάλη οθόνη.
Το 1987 στην ταινία «Κάτω από τη λάμψη του Φεγγαριού» η Σερ κατάφερε να αποδείξει ότι διαθέτει ταλέντο και ως ηθοποιός και η Ακαδημία την αντάμειψε με το Όσκαρ Α Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της ως Λορέτα Καστορίνι, μία λογίστρια στο Μπρούκλιν η οποία ερωτεύεται τον Νίκολας Κέιτζ, ή αλλιώς τον αδελφό του άνδρα που υποτίθεται ότι θα παντρευτεί. Μην ξεχνάμε βέβαια και τους πρότερους ρόλους της σε ταινίες όπως η «Μάσκα», «Η Εξαφάνιση της Κάρεν Σίλκγουντ», «Οι Μάγισσες του Ίστγουικ».
Ωστόσο, ενώ ξαφνικά ήταν σαν να έχει μπροστά της μία νέα καριέρα, το Όσκαρ ήταν λίγο πολύ το τέλος της κινηματογραφικής πορείας της Σερ. Έπαιξε σε κάποιες ταινίες, με πιο πρόσφατη τη συμμετοχή της στην ταινία «Mamma Mia!» και παλαιότερα το «Μπουρλέσκ», που δεν έτυχαν και τόσο καλής υποδοχής, ωστόσο κανείς δεν ξέρει τι επιφυλάσσει το μέλλον, για την 77χρονη πλέον σταρ του τραγουδιού…
Κιμ Μπέισινγκερ
Όταν σας λέω Κιμ Μπέισινγκερ τι σκέφτεστε; Είτε ότι προφέρω λάθος το όνομά της, αφού έχουμε συνηθίσει να την λέμε Μπάσιντζερ, είτε το στριπτίζ της στην ταινία 91/2 εβδομάδες με τον Μίκι Ρουρκ, σωστά;
Οι περισσότεροι ρόλοι της βασίζονταν στην ομορφιά της, που είναι αδιαμφισβήτητη, όχι όμως αρκετή… Δεν ξεχνώ την ταινία «Blind Date» με τον Μπρους Γουίλις, όπου η Μπέισινγκερ υποδύεται μία… εξωγήινο που έρχεται στη Γη μεταμορφωμένη σε μία σούπερ ελκυστική γυναίκα.
Όπως και να έχει το σεξαπίλ της ηθοποιού δεν την βοήθησε να αποδείξει ότι είναι ικανή και να παίξει, με αποτέλεσμα το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό», όπου συνδύασε μοναδικά την ομορφιά της με το ταλέντο της να μην αποτελέσει τελικά εφαλτήριο για την λαμπρή καριέρα που ονειρεύεται όποιος το κατακτά.
Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ
Ο Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ στον «Τζέρι Μαγκουάιρ» ήταν μαγικός. Είχε ήδη εμφανιστεί στις ταινίες «Boyz N the Hood» και «A Few Good Men», αλλά ως Ροντ Τιντγουέλ ξεχώρισε. Η φράση «Show me the money» και η χαρακτηριστική σκηνή είναι καθοριστικές για τον ηθοποιό και του έδειξε τον δρόμο για να λάβει το Βραβείο Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου και να κερδίσει τις καρδιές όλων με την ομιλία του όταν παραλάμβανε το χρυσό αγαλματίδιο.
Ο Γκούντινγκ προσπάθησε κι εκείνος να επενδύσει τη νίκη του σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, ωστόσο ήταν άτυχος, ενώ αντικατέστησε τον Έντι Μέρφι στο σίκουελ του Μπαμπάδες Νταντάδες.
Οφείλουμε βέβαια να του δώσουμε τα εύσημα για τον ρόλο του στην ταινία Σέλμα αλλά και την ενσάρκωση του O.J Simpson στο ντοκιμαντέρ «The People v. O.J. Simpson: The American Crime Story», για την οποία έχει λάβει αρκετά θετικά σχόλια.
Τέιτουμ Ο΄Νιλ
Η Τέιτουμ Ο’ Νιλ έχει μία μοναδική διάκριση στη βιομηχανία του κινηματογράφου: είναι η νεότερη ηθοποιός που κέρδισε ποτέ Όσκαρ, εν προκειμένω εκείνο του Β’ Γυναικείου Ρόλου, σε ηλικία μόλις 10 ετών, για την ερμηνεία της στην κωμωδία «Χάρτινο Φεγγάρι» του 1973. Πρόκειται για μία αστεία αλλά και συγκινητική ταινία, στην οποία ένας απατεώνας εξαπατά ανθρώπους χωρίς χρήματα κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Κραχ με τη βοήθεια ενός μικρού κοριτσιού. Τον ρόλο του απατεώνα έπαιξε ο πατέρας της Ο’ Νιλ, Ράιαν.
Τρία χρόνια αργότερα η Ο’ Νιλ με την δεύτερη ταινία της «The Bad News Bears» γνώρισε και πάλι μεγάλη επιτυχία, όπως και με το «Little Darlings» στη δεκαετία του 1980. Δεν μπόρεσε όμως να κάνει το άλμα από το «παιδί-θαύμα» στο ενήλικο «αστέρι» του σινεμά και να γίνει η μεγάλη πρωταγωνίστρια που ίσως ονειρευόταν στο παιδικό μυαλουδάκι της.
Ρενέ Ζελβέγκερ
Μία νίκη αμφιλεγόμενη και μία καριέρα που δεν πήγε τόσο καλά είναι και εκείνη της Ρενέ Ζελβέγκερ, η οποία βραβεύτηκε με Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου για το ρόλο της στην ταινία «Cold Mountain». Πολλοί είναι εκείνοι που θεώρησαν ότι η ερμηνεία της ήταν υπερβολική, ως μία γυναίκα την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου, η οποία ξέρει πώς να επιβιώνει στις σκληρές συνθήκες. Η Ζελβέγκερ ήταν ήδη γνωστή από την συμμετοχή της στην ταινία «Τζέρι Μαγκουάιρ» αλλά φυσικά και από το «Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς» μα και το «Σικάγο», όπου πραγματικά έκλεψε τις εντυπώσεις με το ταλέντο της, ωστόσο από το Όσκαρ και μετά είναι λες και «κακό μάτι» την είδε και δεν κατάφερε να προχωρήσει σε έναν δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα προς την επιτυχία.
Η καριέρα της έμοιαζε να παίρνει μία στροφή προς την επιτυχία πρόσφατα, καθώς έκανε ένα άκρως δυναμικό comeback στον αμερικανικό κινηματογράφο, ως Τζούντι Γκάρλαντ στην ταινία του 2019 «Τζούντι», όπου κατάφερε να εντυπωσιάσει κοινό, κριτικούς αλλά και την Ακαδημία, αφού κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ της καριέρας της. Από τότε βέβαια δεν έχει εμφανιστεί ξανά στον κινηματογράφο, ενώ το 2022 ανέλαβε την παραγωγή και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην μίνι σειρά «The Thing About Pam», που αφορά την εμπλοκή της Παμ Χαπ στη δολοφονία της Μπέτσι Φάρια το 2011.
Φ. Μάρει Έιμπραχαμ
Η ταινία «Αμαντέους» ήταν ο μεγάλος νικητής των Όσκαρ το 1985, κατακτώντας τα βραβεία για την Καλύτερη Ταινία, την Καλύτερη Σκηνοθεσία – του Μίλος Φόρμαν – το Καλύτερο Διασκευασμένο Σενάριο και πολλά τεχνικά βραβεία. Επίσης, ο Φ. Μάρεϊ Έιμπραχαμ κέρδισε το βραβείο του Α’ Ανδρικού Ρόλου, για το ρόλο του Αντόνιο Σαλιέρι, του ζηλιάρη αντιπάλου του συνθέτη Βόλφανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, τον οποίο υποδύθηκε ο Τομ Χουλς. Ο Έιμπραχαμ έδωσε στον Σαλιέρι τέτοια ποιότητα, που τον έκανε έναν από τους πιο αξέχαστους ανταγωνιστές στον κινηματογράφο. Ακόμα και σήμερα, 40 χρόνια μετά η ερμηνεία του μνημονεύεται παγκοσμίως. Ο ηθοποιός συνέχισε την καριέρα του χωρίς να έχει μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του, ενώ τον είδαμε στην δεύτερη σεζόν της σειράς «The White Lotus».
Πηγή: Newsbomb
