Πόση δύναμη έχει η συνήθεια, οι μνήμες από τα παιδικά μας χρόνια; Την απάντηση θα την βρείτε αν ποτέ συναντήσετε μια λέξη, ένα σχήμα ή έναν ήχο που να θυμίζει κάτι από την εποχή που ήσασταν παιδιά. Κάτι τέτοιο συνέβη με εμένα και τον Kabamaru.
Πριν ξεκινήσω να διηγούμαι την ιστορία από την Άπω Ανατολή, αρχικά να τονίσω πως όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές και ακόμη αναρωτιέστε τι είναι το Kabamaru, ίσως θα ήταν προτιμότερο μην προχωρήσετε παρακάτω.
Το όνομα από μόνο του θα έπρεπε να σας ξυπνά αυτόματα θύμησες από παλιά καλή (?) ιαπωνική τηλεόραση. Θα εξηγήσω λίγο παρακάτω τι εννοώ, αν και βαθιά μέσα μου πιστεύω πως οι άνω των 35 τουλάχιστον, έχουν μπει στο νόημα.
Ένα πρωινό λοιπόν βρέθηκα κοντά στη γειτονιά μου, στο γνωστό καφέ που παίρνω πάντα το πρωινό μου ρόφημα και κοιτώντας αμέριμνος απέναντι, παρατήρησα μια πελώρια βεραμάν πινακίδα και ένα όνομα με λατινικούς χαρακτήρες: Kabamaru.
Αν μπορούσα να βγω από το σώμα μου και να παρατηρήσω τις εκφράσεις του προσώπου μου, πάω στοίχημα πως θα έμοιαζε με κινούμενο σχέδιο, μάνγκα, που τα μάτια του είχαν διασταλεί τόσο που γέμιζαν όλο το πρόσωπο!
Ποιος; Τι μπορεί να είχε κάνει έναν άνθρωπο στον ταπεινό Άλιμο να σκεφτεί να δώσει αυτό το όνομα σε ένα μικρό και καλαίσθητο μαγαζάκι. Στη συνέχεια, σε απόλυτη συνάφεια με την μάνγκα αισθητική της στιγμής, πίδακες νερού θα ανέβλυζαν από τα μάτια.
Το μαγαζάκι που ξεπήδησε σαν το μανιτάρι ήταν «μακαρονάδικο»! Ε, ναι ρε φίλε! Το πιο ταιριαστό όνομα για μαγαζί με πάστα που έχει δοθεί ποτέ.
Αλλά πριν σας εξιστορήσω τη συνέχεια… μικρή διακοπή!
Μικρή διακοπή για παιδικά, ο Kabamaru
«Διάολε, αυτό ήταν το φαγητό μου»! Η μόνιμη επωδός του κάπως αφελούς νεαρού με τα κλασικά ανέμελα μαλλιά σε ένα παιδικό πρόγραμμα που με κάποιον θεϊκό τρόπο βρήκε τον δρόμο του για την ελληνική τηλεόραση.
Αν το θυμάμαι καλά, πάνε πλέον 30 χρόνια, το αισθητικής μάνγκα παιδικό δεν ήταν από τα αστραφτερά που προβάλλονταν στα μεγάλα κανάλια. Υπήρξε όμως ένα μικρό διαμαντάκι που για κάποιο λόγο, μέσα από τα μικρά τοπικά κανάλια, βρήκε τον δρόμο του σε όλη την πιτσιρικαρία της εποχής.
Η Ιγκάνο Καμπαμαρού είναι μια ιαπωνική σειρά μάνγκα που γράφτηκε και εικονογραφήθηκε από τον Γιου Αζούκι.
Ο ομώνυμος πρωταγωνιστής είναι ένας αφελής νεαρός νίντζα από την επαρχία Ίγκα, που ονομάζεται Καγκεμάρου (που στα ιαπωνικά σημαίνει απόλυτη σκιά) ή όπως τον ξέρουν όλοι, με το παρατσούκλι Kabamaru, το οποίο του δόθηκε για την ακόρεστη όρεξή του.
Μετά το θάνατο του αυστηρού παππού του και νίντζα σενσέι, ο Kabamaru μετακομίζει στο Τόκιο με έναν από τους φίλους του παππού του.
Η πλοκή ασχολείται κυρίως με την προσαρμογή του Kabamaru στον αστικό τρόπο ζωής, αφού πέρασε την παιδική του ηλικία στα βουνά, με τον τρόπο που αναπτύσσει αισθήματα για την εγγονή του κηδεμόνα του και πώς βρίσκεται μπλεγμένος στην αντιπαλότητα μεταξύ δύο ιδιωτικών σχολείων.
Διαβάζουμε πως η σειρά κινουμένων σχεδίων, βασισμένη σε κόμικ μάνγκα, δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία στην Ιαπωνία, όπου και προβλήθηκε μεταξύ Οκτωβρίου 1983 και Μαρτίου του 1984.
Κι όμως, κάνοντας ένα πέρασμα από την Αμερική, η σειρά ήρθε στην Ελλάδα και μάλιστα στο επίσημο λήμμα της αγγλικής Wikipedia, υπάρχει ειδική υποσημείωση για την απήχηση που βρήκε το πρόγραμμα στη χώρα μας.
Οι υπεύθυνοι μεταγλώττισης πάλεψαν να αποδώσουν το κείμενο, ήδη μεταφρασμένο από τα ιαπωνικά στα αγγλικά, στα ελληνικά.
Όπως έχει παρατηρήσει μάλιστα η «Μηχανή του Χρόνου» σε σχετικό δημοσίευμα, εκείνο που έκανε τη σειρά καλτ, εκτός από τις ατελείωτες μακαρονάδες που καταβρόχθιζε ο ήρωας, ήταν τα αδιανόητα λάθη στη μεταγλώττιση.
Χαρακτηριστικό είναι το στιγμιότυπο κατά το οποίο ο Kabamaru φωνάζει «ήταν των μανάδων μου» για ένα ρούχο που του σκίζει κάποιος αντίπαλος. Προφανώς και δεν είχε δύο μαμάδες, όμως η μετάφραση «it was my mother’s», συγχύστηκε με το «it was my mothers».
Σε κάθε περίπτωση, κάτι που δεν συγκίνησε τα παιδιά στην Ιαπωνία, κατάφερε να γίνει ίσως η πιο καλτ παιδική σειρά για όσους μεγάλωσαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 στην Ελλάδα.
Επιστροφή στο σήμερα…
Εν πολλοίς και χωρίς όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, όλα τα παραπάνω πέρασαν ως εικόνες από το μυαλό μου σε μια στιγμή. Διέσχισα τη Δωδεκανήσου και μπήκα στο μικρό μαγαζάκι στον αριθμό 59. Μια κουζίνα με τα γνωστά μπαρουτοκαπνισμένα τηγάνια, ένας σεφ να ετοιμάζει μακαρονάδες και στον πίσω τοίχο, κάτω από τη λέξη του ιαπωνικού καρτούν, ένας τεράστιος Ιπποπόταμος. Παραξενεύτηκα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ένας νεαρός, καστανός, εκεί γύρω στα 30 στάθηκε να με εξυπηρετήσει, καθώς χάζευα σαν να παρακολουθούσα τα εκθέματα στο Λούβρο σε ένα καδράκι πίσω του με το μενού.
Πέστο, ντομάτα και φέτα για τα πιο light, κοτόπουλο, μοσχάρι, κλασική μπολονέζ (ναι έτσι λέμε έξω από το σπίτι τα μακαρόνια με κιμά), αλλά και καρμπονάρα.
Με την άκρη του ματιού μου επεξεργαζόμουν τον σεφ να περνά μέσα από ένα τεράστιο αλουμινένιο χωνί όλη τη γεύση από κάθε σάλτσα μέσα στο κυλινδρικό χάρτινο κουτί με τα μακαρόνια, όμοιο με εκείνα που κρατούσε μονίμως ο παιδικός μας καρατέκα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αφού πέρασε η αμήχανη στιγμή της σιωπής και διάλεξα το Chicken Must, με κρέμα παρμεζάνας και εστραγκόν – εξαιρετική επιλογή για το γεύμα στο γραφείο και σε τιμή που δεν ξεπερνά πλέον τα δύο τυλιχτά! – πέρασα στην επίθεση.
«Πώς και ονομάσατε το μαγαζί έτσι;». Μου φαινόταν αδιανόητο πως ένα παιδί 29 ετών – ναι ο ευγενικός κύριος στο ταμείο, ονόματι Στέργιος ήταν και ο ιδιοκτήτης του μικρού παραδείσου – μπορούσε να θυμάται το μάνγκα των παιδικών μου χρόνων.
Το μότο ωστόσο του καταστήματος, «Ο παιδικός ήρωας όσων λατρεύουν τα ζυμαρικά», δεν άφηνε περιθώρια για παρερμηνείες. Κι ύστερα, με μια ακόμη δόση χαιρεκακίας είπα: «Και ο ιπποπόταμος;».
Ήλπιζα βαθιά μέσα μου να εντοπίσω τον σφετεριστή του παιδικού ονείρου, εκείνον που εκμεταλλεύτηκε εις μάτην τον Kabamaru. Η απάντηση ήταν αποστομωτική. «Κάναμε έρευνα όταν ετοιμάζαμε το μαγαζί και βρήκαμε πως Kabamaru στα ιαπωνικά σημαίνει το στόμα του Ιπποπόταμου»! Τόμπολα!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πράγματι, ο Kabamaru είχε το παρατσούκλι εκείνο, γιατί όταν έτρωγε άνοιγε διάπλατα το στόμα του, τόσο που έμοιαζε με ιπποπόταμο. Τα υπόλοιπα είναι απλά γαστρονομική ιστορία.
Δοκίμασα δυστυχώς μόνο μια γεύση, αλλά υπόσχομαι να επιστρέψω. Δεν το κρύβω πως θα ήθελα και μια επιλογή φρέσκων ζυμαρικών, όμως η γνωστή ιταλική μπράντα (πες την πρώτη που σου έρχεται στο μυαλό) είναι ικανοποιητική.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το Kabamaru έχει, δεν έχει ένα μήνα που άνοιξε τις πόρτες του και ατενίζει το χριστουγεννιάτικο μέλλον με αισιοδοξία. Γιατί όπως σε έναν κόσμο όπου όλοι θαύμαζαν την Κάντι Κάντι, υπήρχαν πάντα οι φαν του Kabamaru, σε μια πόλη που έχει «πήξει» στο σουβλάκι, υπάρχουν σίγουρα αναρίθμητοι μακαρονάδες! Τι να κάνουμε;
- Kabamaru
- Pasta Bar, Street Food, Take Away
- Δωδεκανήσου 59, Άλιμος
- Instagram: @Kabamaru_pasta
