Recently updated on September 14th, 2022 at 01:14 pm
Η χώρα και οι απανταχού Έλληνες, βρίσκονται εν μέσω τιμής και μνήμης του Έτους των 100 ετών από την Μικρασιατική Καταστροφή. Μια καταστροφή η οποία ήταν ότι χειρότερο έζησε ο λαός μας και μέσα από αυτή την καταστροφή ουσιαστικά επανίδρυσε το ελληνικό κράτος.
Δυστυχώς όμως το ίδιο το κράτος αδιαφορεί. Καμία απόφαση για τα σχολεία, καμία αναφορά μαζικά στη Βουλή, καμία αναφορά στην τηλεόραση εκτός λίγων εκπομπών όπου και εκείνες αφιερώνουν μικρό χρόνο.
Μαζί με αυτό και κάποιοι φωτισμένοι δάσκαλοι και καθηγητές που πήραν την κατάσταση ευτυχώς στα χέρια τους.
Κάποιοι δεν θέλουν αναφορά διότι βλέπουν την ήττα. Άλλοι πάλι, φοβούνται την αλήθεια της ιστορίας και τρέμουν στην ιδέα, ότι θα αποδοθούν πολιτικές ευθύνες μέσα από την εκατόχρονη έρευνα της επιστήμης της Ιστορίας.
Και ποιος σώζει τη Μνήμη; Τα Σωματεία μας!
Αυτοί οι άγγελοι που εκατό χρόνια διέδωσαν ως κιβωτοί τη Μνήμη και την ιστορική αλήθεια. Πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Φανταστείτε φέτος να μην υπήρχαν Σωματεία….
Άλλος πολύ άλλος λίγο. Άνθρωποι που έχουν δουλειές, οικογένειες, προβλήματα, αλλά έβαλαν ως στόχο ζωής την αντίσταση στη λήθη.
Έβαλαν ως στόχο ζωής τη διάσωση και διάδοση του Μικρασιατικου πολιτισμού. Ενός πολιτισμού κόσμημα για όλο τον κόσμο.
Μέσα από την Ομοσπονδία τους, την ΟΠΣΕ, έκαναν κάτι που έγινε για πρώτη φορά στη χώρα. Σήκωσαν σημαίες σε Δημαρχεία, δημόσια κτίρια, Μνημεία, εκκλησίες ακόμα και μπαλκόνια και φώναξαν ότι “είμαστε εδώ, περήφανοι και ζωντανοί!”
Μια σημαία που απεικονίζει ακριβώς αυτό που κάνουν. Ένα καντήλι αναμμένο που δεν μένει ποτέ χωρίς λάδι και έτσι κρατάει γερά η φλόγα. Και της μνήμης και της ψυχής τους.
Αυτοί οι άνθρωποι που τις περισσότερες φορές έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη του οικογενειακού προϋπολογισμού, να ταξιδεύουν, ξενύχτησαν να γράφουν βιβλία, να καταγράφουν άσματα, ποιήματα, να ψάχνουν φωτογραφίες και γέμισαν τη χώρα με ονομασίες δρόμων και πόλεων προσθέτοντας το” Νέα” μπροστά από το τοπωνύμιο της αλλοτινής τους πατρίδας. Άνθρωποι που δίδαξαν στα παιδιά τους το Μικρασιατικο στοιχείο και έδωσαν τη σκυτάλη μέχρι και σήμερα όχι μόνο σε εμάς αλλά σε όλο τον κόσμο.
Δίδαξαν τι εστί Μικρά Ασία και κυρίως Μικρασιάτης πρόσφυγας. Αυτός ο “ξένος, ο τουρκόσπορος, ο πρόσφυγας” όπως τον αποκάλεσαν, όπου μπαρουτοκαπνισμένος λίγα χρόνια πριν εξ αιτίας του 1922, φτωχός και ορφανός, έδιωξε από την Ελλάδα το Ναζισμό και το Φασισμό. Έδωσε τα νιάτα του για ελευθερία και ανεξαρτησία. Έδωσε τη μουσική του να γίνει λαϊκή, έδωσε την κουζίνα του, τον αθλητισμό του, την τέχνη και την επιστήμη του απλόχερα. Κι όμως. Αυτόν τον άνθρωπο το ίδιο το κράτος τον πετάει στα σκουπίδια προκλητικά….
Η μνήμη κινδυνεύει. Και κινδυνεύει διότι τα Μικρασιατικά Σωματεία κάποτε θα τελειώσουν. Ίσως αργά αλλά θα τελειώσουν. Και θα τελειώσουν βιολογικά δυστυχώς. Τα χρόνια περνάνε και αν δεν βάλουμε εφόδια νωρίς, τότε θα ξεχαστούν όλα και κάποιοι θα αλλάξουν την ιστορία δυστυχώς με σκοπό.
Και ας αρχίσει ο καθένας να μιλάει για το πριν και το “εδώ”. Ας ενημερώσει τι έγινε εκεί, τι έφεραν εδώ. Πως στάθηκαν όρθιοι. Ας μη κοιτάμε μόνο χορούς και τραγούδια. Δεν σημαίνει ότι ένας Μικρασιάτης είναι καλός Μικρασιάτης επειδή χορεύει καλό Απτάλικο ή καλό Τικ ή Σέρρα. Δεν σημαίνει ότι ένας Καππαδόκης είναι καλός επειδή ξέρει να χορεύει τη Σουρουντίνα. Αν δεν γνωρίζει το πριν, το μετά και κυρίως το γιατί, έχει κάνει στο θέμα της μνήμης στη ζωή του μια τρύπα στο νερό.
Τουλάχιστον ας κάνει η καθεμία και ο καθένας μας το χρέος του. Είναι ή όχι Μικρασιατικής καταγωγής. Ας ανοίξει ένα βιβλίο, ένα ντοκιμαντέρ και ας μιλήσει στα παιδιά του. Ας ζητήσει στους δασκάλους και τους καθηγητές των σχολείων της περιοχής του να μιλήσουν στα παιδιά για αυτή την πατρίδα, που όμοια της δεν πέρασε στο ντουνιά. Μια πατρίδα που μάτωσε, έπεσε και ξανασηκωθηκε.
Άλλωστε αυτό είναι και το σπουδαίο μήνυμα της Προσφυγιάς! Δεν εγκαταλείπω τη ζωή. Παλεύω, αγωνίζομαι, διεκδικώ και αγαπώ.
Νίκος Καραμπουρνιώτης
Μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου Μικρασιατών Κωνσταντινουπολιτών Ρίζες Χαλανδρίου
