Με τον όρο ορθογραφία ονομάζουμε το σύνολο των κανόνων που αφορούν τη γραπτή απεικόνιση των λέξεων μιας γλώσσας.
Με αυτήν την έννοια στην ορθογραφία συμπεριλαμβάνονται οι κανόνες συλλαβισμού και η χρήση των σημείων στίξης. Στη φθογγογραφική γραφή, η ορθογραφία είναι συνήθως φωνητική, μορφολογική ή ιστορική.
Η ορθογραφία, αν και παίζει καθοριστικό ρόλο στην εκπαίδευση αποτελεί σύμβαση και όχι εγγενές χαρακτηριστικό της γλώσσας. Μεγάλη επίδραση στην παγίωση των κανόνων της ορθογραφίας σε πολλές γλώσσες είχε η ανακάλυψη της τυπογραφίας
Καθημερινά, ωστόσο, κάνουμε πολλά λάθη, τα οποία τις περισσότερες φορές δεν… λέμε να διορθώσουμε! Πάμε να δούμε πέντε χαρακτηριστικά παραδείγματα, τα οποία οι περισσότεροι Έλληνες δεν λένε να τα διορθώσουν!
Ειρωνεία ή ειρωνία;
Γράφονται με -εια τα θηλυκά:
– που παράγονται από ρήματα σε -εύω: ειρωνεύομαι –> ειρωνεία
– που παράγονται από επίθετα σε -ης: ευγενής –> ευγένεια
– που παράγονται από επίθετα σε -είος: ανδρείος –> ανδρεία
– παροξύτονα που παράγονται από επίθετα σε -υς: ευθύς –> ευθεία
– προπαροξύτονα που παράγονται από ρήματα δεύτερης συζυγίας και τάξης: ωφελώ –> ωφέλεια
– προπαροξύτονα κύρια ονόματα: Ιφιγένεια (Αλλά τα παροξύτονα –> -ια εξού και Ευγενία)
* Ορισμένες λέξεις θεωρούνται σωστές με διαφορετική ορθογραφία: εταιρία και εταιρεία ενώ άλλες λέξεις με διαφορετική ορθογραφία μπορεί να έχουν και άλλο νόημα: εφορία και εφορεία.
* Οι παρασύνθετες λέξεις γράφονται -ια: ανανδρία, πρωτοπορία, ειδωλολατρία (δεν σχηματίζονται δηλαδή από τα συνθετικά, αλλά από τα αντίστοιχα ουσιαστικά τους: άνανδρος, πρωτοπόρος, ειδωλολάτρης)
Δωσίλογος ή δοσίλογος;
Πολλοί μπερδεύονται ίσως επειδή έχουν στο μυαλό τους τις λέξεις: δόση, δοσολογία. Ωστόσο, το σωστό είναι δωσίλογος από το θέμα “δως” του ρήματος δίδωμι, όπως για παράδειγμα και το δωσίδικος. Αυτός που δίνει λόγο, δίνει δίκη.
Ορκομωσία ή ορκωμοσία;
Το σωστό είναι ορκωμοσία. Η “συνθετική έκταση”, ένας κανόνας της αρχαίας ελληνικής, εξηγεί την ορθογραφία αυτής της λέξης, όπως και πολλών άλλων. Η ερμηνεία αυτού το φαινομένου έχει ως εξής: όταν έχουμε μια λέξη με δύο συνθετικά που το πρώτο τελειώνει σε φωνήεν και το δεύτερο αρχίζει με φωνήεν, τότε γίνεται απαλοιφή του τελικού φωνήεντος από το πρώτο και το αρχικό φωνήεν του δεύτερου τρέπεται στο αντίστοιχο μακρό:
Βραχύ –> Μακρό
ε, α –> η
ο –> ω
Παραδείγματα:
επί + όνυμος < όνυμα (άλλος τύπος για το όνομα) –> επί + ώνυμος –> επώνυμος
όρκο + όμνυμι –> ορκωμοσία
στρατό + άγω –> στρατηγός
υπό + ερέτης –> υπηρέτης
Έπειτα αυτός ο κανόνας μεταφέρθηκε και σε λέξεις των οποίων το πρώτο συνθετικό τελείωνε σε σύμφωνο, εξού και η συνωμοσία. Ωστόσο, κάθε κανόνας έχει και εξαιρέσεις. Σημαντική παρατήρηση είναι, λόγου χάριν, πως ο κανόνας δεν ισχύει για κάποια σύνθετα που σχηματίστηκαν αφού έληξε ο νόμος και για λέξεις των οποίων το αρχικό φωνήεν του β’ συνθετικού ακολουθείται από δύο και περισσότερα σύμφωνα, π.χ επίορκος.
Γλυκιά ή γλυκειά;
Υπάρχουν και οι δύο ορθογραφίες: γλυκιά / γλυκεία (αρχαίο, λόγιος τύπος) αλλά με διαφορετικό τονισμό, όπως παρατηρείτε. Δηλαδή η λέξη “γλυκειά”, με αυτήν την ορθογραφία, είναι λάθος εφόσον τονίζεται στη λήγουσα.
Γλείφω ή γλύφω;
Και τα δύο είναι σωστά, καθώς είναι δύο διαφορετικές λέξεις. Είναι ομόηχες αλλά με διαφορετική ετυμολογία και σημασία. Γλείφω το παγωτό, “λείχω” στα αρχαία (εξού και τα: γλειφιτζούρι, γλείψιμο, γλείφτης) και γλύφω την πέτρα, δηλαδή την σκαλίζω (εξού και τα: γλύπτης, γλυφίδα, οδοντογλυφίδα). Αρκετοί, όμως, αγνοούν τη λέξη “γλύφω” και τη θεωρούν λάθος έχοντας στο μυαλό τους μόνο τη λέξη “γλείφω”.
Διαβάστε επίσης:
- Αυτές είναι οι τουρκικές λέξεις που χρησιμοποιούμε αλλά δεν το γνωρίζουμε – Από το καπάκι μέχρι τον κιμά, αποκλείεται να τις ξέρεις όλες
- Είσαι καλός στην ορθογραφία; Αυτή τη λέξη το 99% των Ελλήνων τη γράφει λάθος
- Τις μπερδεύει μέχρι και ο Μπαμπινιώτης: 10 λέξεις που κάνουμε συχνά λάθος – Η σωστή ορθογραφία τους
- Κάρτα, καναπές και καρότο! 7 λέξεις που θαρρείς για ξενικές κι όμως έχουν ελληνική ρίζα
- Δεν είναι μόνο το φιλότιμο: Μοναδικές λέξεις, ελληνικές και ξένες, που δεν μεταφράζονται σε καμιά άλλη γλώσσα του κόσμου (εικόνες)
- Γραμματική: Πότε βάζουμε το τελικό ν σε μια λέξη – Τα πιο συχνά λάθη
