«Στο “ρε φίλε, αλήθεια τώρα, πονάς τη μάνα μου;”. Δηλαδή ήθελα πραγματικά να βαρέσω κάποιον. Πώς τόλμησες να πονέσεις αυτόν τον άνθρωπο; Αυτό με διέλυσε», τόνισε για τον θάνατο της μητέρας της η Ζενεβιέβ Μαζαρί.

«Με γονάτισε. Ναι, αλλά φαντάζομαι ότι ήταν κάτι πολύ φυσιολογικό. Δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπος να χάνει… και με το τρόπο που έχασα εγώ τη μαμά μου. Γιατί ο καρκίνος είναι, και θα το πω, είναι σκληρή και κακιά αρρώστια.

Δεν σε αφήνει να χαιρετήσεις ωραία τον άνθρωπό σου. Αυτό ήταν το μεγάλο πρόβλημα στο τελευταίο διάστημα της μαμάς μου το γεγονός ότι δεν είχαμε καθόλου επικοινωνία, γιατί ήταν σε λήθαργο, σχεδόν για ένα μήνα πριν φύγει. Με διέλυσε», είπε αρχικά η art director.

Και πρόσθεσε: «Και ο πόνος, τον πόνο που πέρναγε, ήμουν ασύλληπτα θυμωμένη ότι υπάρχει κάτι που πονάει τη μητέρα μου. Δεν μπορώ να το συγχωρήσω. Δηλαδή πραγματικά έχω ακόμα θυμό. Στο “ρε φίλε, αλήθεια τώρα, πονάς τη μάνα μου;”.

Δηλαδή ήθελα πραγματικά να βαρέσω κάποιον. Αλήθεια. Πώς τόλμησες να πονέσεις αυτόν τον άνθρωπο; Αυτό με διέλυσε. Αλλά σηκώθηκα. Πάλι βρήκα τη δύναμη μέσα μου και είπα όχι, πάμε».

Για τη δύναμη που βρήκε να κάνει restart, η Ζενεβιέβ Μαζαρί είπε: «Είναι μέσα σου, γιατί διαλύονται και οι υπόλοιποι. Δεν διαλύθηκα μόνο εγώ, διαλύθηκε όλη η οικογένεια. Αλλά τη δύναμη τη βρίσκεις μόνο μέσα σου.

Και αρχίζεις και στηρίζεις και τους γύρω σου και να στηριζόμαστε. Όταν πέφτεις στα πατώματα, πέφτεις τα πατώματα. Δεν μπορεί να σε σηκώσει κανένας, μπορείς να σηκωθείς μόνο μόνος σου. Αυτό ξέρω. Τουλάχιστον αυτό βίωσα εγώ.

Αλλά ήμουν τυχερή γιατί όντως είχα έναν σύντροφο ο οποίος δεν με εγκατέλειψε εκείνη την περίοδο. Αλλά επηρεάστηκε πάρα πολύ κι αυτός. Εννοείται και η σχέση μας, όλοι επηρεάζονται. Ο θάνατος, δεν είναι εύκολη δουλειά να τον χειριστείς. Σε κανένα επίπεδο. Αλλά πάντα, δηλαδή κάθε πρωί ξυπνώ και λέω ευχαριστώ γιατί είμαι ζωντανή άλλη μια μέρα σε αυτό το πλανήτη».