Ένα 13χρονο αγόρι, σαν όλα τα υπόλοιπα. Σε μια αγαπημένη οικογένεια, σαν τις περισσότερες.
Αλήθεια, τι μπορεί να πάει τόσο στραβά;
Η απάντηση είναι πιο απλή απ’ ό,τι φαντάζεστε – και μας αφορά όλους!
Το Εφηβεία του Netflix δεν απευθύνεται σε απαίδευτους θεατές, λάτρεις αποκλειστικά και μόνο του La Casa de Papel. Το Adolescence είναι μια άλλη ιστορία.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με το πώς βίωσα εγώ την παρακολούθηση του συγκεκριμένου σίριαλ.
Χωρίς να έχω διαβάσει κριτικές για το Εφηβεία – συνειδητά, γιατί δεν θέλω να με προϊδεάζουν – το ξεκίνησα. Για να είμαι ειλικρινής, πάντα μου άρεσε να παρακολουθώ τέτοιου είδους θέματα που αφορούν τους εφήβους. Έχω δει, νομίζω, σχεδόν τα πάντα από όλες τις χώρες.
Έχοντας σπουδάσει σκηνοθεσία κινηματογράφου, έχω εντρυφήσει στο θέμα του σινεμά και των σίριαλ. Το ταξίδι μου ξεκίνησε από πολύ νεαρή ηλικία με τα 400 Χτυπήματα του Τριφό, που με άφησαν συγκλονισμένη. Έπειτα, πήγα στο Μίσος του Κασοβίτς. Μετά προχώρησα στο Kids του Κλαρκ.
Με κομμένη την ανάσα είδα το Ρέκβιεμ για ένα όνειρο του Αρονόφσκι. Όπως επίσης και το Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν της Ράμσεϊ, που είναι ίσως το μόνο που πράγματι πλησιάζει το Εφηβεία.
Γιατί, και πάλι, μιλάμε για μια οικογένεια που πραγματικά λατρεύει τα παιδιά της.
Βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μητέρα είναι ψυχρή – αν και προσπαθεί συνεχώς να αλλάξει – και ο Κέβιν, από την αρχή της ζωής του, είναι «κακός».
Έτσι, εμείς οι θεατές βρίσκουμε και πάλι το πρόβλημα και ίσως την πηγή της οργής και της παράνοιας του έφηβου Κέβιν.
Παρακολούθησα και το Χαλιφάτο – το οποίο κατατάσσω στα πιο συγκλονιστικά σίριαλ του Netflix – όπου, επίσης, εξαιρετικοί γονείς χάνουν τον έλεγχο των παιδιών τους.
Όμως, και εκεί, βρήκαμε το «αγκάθι» που προκάλεσε όλα τα δεινά: ήταν μετανάστες, περιθωριοποιημένοι στην ευρωπαϊκή πόλη όπου ζούσαν, μουσουλμάνοι.
ΟΚ, όλα καλά! σκέφτηκα. Ο γιος μου είναι ασφαλής!
Δεν έχω κάτι να φοβάμαι για το παιδί μου: ζούμε στη χώρα μας, είμαστε αγαπημένοι ως ζευγάρι με τον άντρα μου, είμαστε τρυφεροί μαζί του, δεν πίνουμε, δεν μαλώνουμε, δεν, δεν, δεν…
Και σε αυτό το σημείο έρχεται η εφηβεία να σου ρίξει μια δυνατή σφαλιάρα και να σε αφυπνίσει!
«Ξεκόλλα! Μην παραμυθιάζεσαι!» σου ουρλιάζει η συνείδησή σου.
«Το κακό είναι δίπλα σου. Το κρατάς στα χέρια σου.
Εσύ, ο άντρας σου, η γιαγιά, ο παππούς – όλοι.
Σε λίγα χρόνια, το παιδί σου θα κρατάει αυτή την “χειροβομβίδα”, έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, χτίζοντας συνειδήσεις και μια ακυβέρνητη προσωπικότητα!»
Κι εσύ, αναρωτιέσαι πού έφταιξες, τι έκανες λάθος…
«Το παιδί μου ήταν πέντε βήματα μακριά μου.
Ήταν στο δωμάτιό του, ήσυχο.
Δεν αλήτευε, δεν έπαιζε ξύλο στους δρόμους, δεν έπαιρνε ναρκωτικά.
Μόνο χάζευε στο κινητό του για ώρες και έπαιζε παιχνίδια στο tablet, όπως κάνουν όλα τα παιδιά της ηλικίας του…»
Έκανα να κοιμηθώ δύο μέρες αφότου είδα το Εφηβεία…
Και μιλάμε για μένα, που δεν είχα την πιο εύκολη εφηβεία του κόσμου. Στην τρυφερή ηλικία των δώδεκα, οι γονείς μου χώρισαν, κι ήρθα αντιμέτωπη με τα δικά μου θέματα. Όμως, αυτό που είδα δεν συγκρίνεται με τα άγρια χρόνια της πλατείας που εγώ βίωσα, τότε που αράζαμε όλα τα παιδιά, κάνοντας ψευτομαγκιές έξω από τα McDonald’s.
Όχι.
Αυτό που παρακολούθησα είναι πιο βαθύ, είναι τόσο βαθύ και σκληρό που μοιάζει δαιμονικό. Ανίδεη για το τι θα αντιμετώπιζα, ξεκίνησα το Εφηβεία περιμένοντας ένα σίριαλ για γκέτο, ναρκωτικά, κακοποιητικούς κηδεμόνες.
Και τελικά, αυτό που είδα ήταν το θηρίο να μου χτυπάει την πόρτα.
Όπως τότε που, στα 13 μου, ο Φρέντι Κρούγκερ από τον Εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες ερχόταν στα όνειρά μου, έχοντας δει κρυφά ταινίες τρόμου παρέα με τις φίλες μου.
Ήθελα να σταματήσω το Εφηβεία στο πρώτο επεισόδιο. Όμως ήταν αδύνατο. Συνέχισα μέχρι το τέλος. Άντεξα μέχρι το τέλος. Γιατί η συγκεκριμένη σειρά απαιτεί σκληρό στομάχι, αλλά και κάτι ακόμα: Απαιτεί ειλικρίνεια με τον εαυτό σου.
Κάθε στιγμή ταυτίζεσαι με τους ήρωες.
Κάθε στιγμή λες: «Θα μπορούσε να είναι το παιδί μου…»
Όσο έβλεπα τη σειρά – την παρακολούθησα μέσα σε ένα βράδυ – σηκωνόμουν κάθε τόσο, πήγαινα στο δωμάτιο του γιου μου και τον παρατηρούσα…
Αναρωτιόμουν: Τι όνειρα βλέπει αυτή τη στιγμή;
Τι σκέφτεται κατά τη διάρκεια της ημέρας;
Πώς νιώθει αληθινά;
Τι θέλει να εκφράσει και τι όχι;
Και τελικά, πώς μπορώ εγώ να γίνω καλύτερη μάνα για αυτό το πλάσμα που έφερα σε έναν κόσμο που ακόμα και για μένα, στην ώριμη ηλικία μου, παραμένει άγνωστος;
Ίσως ακούγομαι υπερβολική. Ο Ραφαέλλο είναι μόνο τεσσάρων. Αλλά ο χρόνος τρέχει σαν τον άνεμο. Και η αλήθεια είναι πως τα παιδιά μας μεγαλώνουν αφάνταστα γρήγορα…
Η επικοινωνία χτίζεται από νωρίς. Η ουσιαστική παρουσία πρέπει να είναι εκεί πάντα. Δεν γίνεται να τη «χτίσεις» ξαφνικά στα δώδεκα, όταν νιώσεις τον κίνδυνο να παραμονεύει.
Η σειρά δείχνει με σοκαριστικό ρεαλισμό πώς το Instagram – και γενικότερα τα social – διαλύουν την αυτοεκτίμηση των εφήβων, τους εθίζουν στην επιβεβαίωση των likes και τους σπρώχνουν σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Και αυτό που με τρόμαξε περισσότερο δεν είναι μόνο το πόσο αθόρυβα γίνεται.
Είναι το γεγονός ότι μπορεί να συμβεί οπουδήποτε.
Ακόμα και στις πιο φυσιολογικές οικογένειες.
Σε σπίτια όπου δεν υπάρχει καμία παθογένεια.
Καμία κακοποίηση.
Καμία εγκατάλειψη.
Ούτε καν ένα διαζύγιο.
Τίποτα.
Η σκηνοθεσία του Φίλιπ Μπαραντίνι είναι εκπληκτική.
Η κάμερα – μονοπλάνο σε όλα τα επεισόδια – σου κόβει την ανάσα.
Ο Στίβεν Γκράχαμ, που υποδύεται τον πατέρα, συνυπογράφει το σενάριο με τον Τζακ Θορν και αποκάλυψε ότι η σειρά είναι, δυστυχώς, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα.
Οι ερμηνείες τόσο του Γκράχαμ όσο και της Κριστίν Τρεμακό (που υποδύεται τη μητέρα) είναι ανατριχιαστικές.
Νιώθεις διαρκώς τον πόνο και την απόγνωσή τους.
Το τρίτο επεισόδιο είναι σοκαριστικό και πραγματικά σε στοιχειώνει.
Η ηθοποιός Έριν Ντόχερτι, στον ρόλο της ψυχολόγου που προσπαθεί να κατανοήσει τα γεγονότα που οδήγησαν στο τραγικό περιστατικό, είναι συγκλονιστική.
Και ο γιος – Αχ, αυτό το παιδί – τη μία στιγμή θέλεις να τον πάρεις στην πιο σφιχτή αγκαλιά του κόσμου για να τον προστατέψεις, και την ακριβώς επόμενη, θέλεις να τρέξεις μακριά του για να προστατευτείς.
Ο 15χρονος Όουεν Κούπερ παραδίδει μαθήματα ερμηνείας και είναι βέβαιο ότι θα έχει λαμπρό μέλλον μπροστά του. Ναι, ο Όουεν Κούπερ
Δεν παίζει απλώς έναν ρόλο. Ζωντανεύει την αλήθεια μιας γενιάς που παλεύει με likes, followers και έναν αδιάκοπο ανταγωνισμό για αποδοχή.
Και εδώ είναι η ουσία.
Πρέπει να ακούμε τα παιδιά μας.
Να μιλάμε μαζί τους.
Να είμαστε δίπλα τους, χωρίς επικριτική διάθεση.
Γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς…
Κάποιος άλλος – ή κάτι άλλο – θα πάρει τη θέση μας
Εν κατακλείδι, το Adolescence είναι ένα ανεκτίμητο δώρο προς όλους τους γονείς!
Γράφει η Mαρία Ματσούκα
Πηγή: viewtag
