Η Ζέτα Μακρυπούλια παραχώρησε συνέντευξη στο νέο εορταστικό τεύχος «Madame Figaro Κύπρου», που κυκλοφόρησε την Κυριακή (7/12).

Μίλησε για την επαγγελματική πορεία της, για τον χαρακτήρα της – έτσι όπως διαμορφώθηκε στο πέρασμα των χρόνων – αλλά και για την κρίση ηλικίας που πέρασε, χωρίς η ίδια να το περιμένει.

Η Ζέτα Μακρυπούλια δηλώνει ότι θα ήθελε να βραβεύσει όλους τους ανθρώπους που συνεχίζουν να αγωνίζονται με αξιοπρέπεια. Όπως λέει δεν είναι καθόλου επιεικής με τον εαυτό της. Θεωρεί όμως πως η προβολή και η αναγνωρισιμότητα δεν αλλοίωσαν τον χαρακτήρα που είχε νεότερη.

Καλλιτεχνικά, η Ζέτα Μακρυπούλια, θεωρεί «σταθμό» τη συνεργασία της με τον Γρηγόρη Βαλτινό. Μέσα από αυτή κατάφερε, όπως πιστεύει, να εξελιχθεί.

Σε τι βαθμό έχεις εξοικειωθεί με την ιδέα των συνεντεύξεων και το γεγονός ότι σε παρακολουθεί με ενδιαφέρον ο κόσμος;

Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια έχω επιλέξει να κρατήσω μια απόσταση από τις συνεντεύξεις, ίσως γιατί ένιωσα την ανάγκη να προστατεύσω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου.

Οπότε, ναι, έχει χαθεί η εξοικείωση που μπορεί να είχα κάποτε. Από την άλλη, έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν πράγματι ο κόσμος ενδιαφέρεται να μάθει λεπτομέρειες της ζωής μας ή αν αυτό είναι μια ψευδαίσθηση που δημιουργήθηκε μέσα από τον κόσμο των media.

Ποια στιγμή της καριέρας σου νιώθεις ότι σε διαμόρφωσε ως ηθοποιό;

Σίγουρα δεν είναι μόνο μία αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια, θα ήταν η συνεργασία μου με τον Γρηγόρη Βαλτινό στο θέατρο.

Ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα σε μια παράσταση με μόνο δύο ρόλους και αυτή η διαδικασία θυμάμαι ότι με ξεκλείδωσε. Ήταν ένα είδος προσωπικής απελευθέρωσης που με έκανε να εξελιχθώ όχι μόνο ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος.

Πόσο σημαντικό είναι για εσένα το ένστικτό σου όταν μπαίνεις σε μια νέα συνθήκη (χώρο, παρέα, δουλειά, ρόλο κλπ.);

Είναι πολύ σημαντικό και πολλές φορές είναι αυτό που με ωθεί στο να πω ναι ή όχι σε μια δουλειά. Από την άλλη, επειδή κάποιες φορές τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, μου έχει τύχει να το αφήνω λίγο στην άκρη και να εμπιστεύομαι δύσκολες καταστάσεις, παρόλα τα «καμπανάκια» που μου είχε χτυπήσει πριν.

Τις περισσότερες φορές πάντως είναι αλάνθαστο. Εγώ επιλέγω να το θολώνω και να δίνω περισσότερη σημασία στην κάθε μου παρόρμηση.

Έχεις περάσει κρίση ηλικίας;

Ναι, με διάφορους τρόπους, και ίσως λίγο και από εκεί που δεν το περίμενα. Είναι περισσότερο μια εσωτερική διαδικασία, όπου συνειδητοποιείς ότι ορισμένα πράγματα που σε κάλυπταν παλιά, δεν σε αγγίζουν πια.

Χωρίς βέβαια να σημαίνει αυτό ότι και οι εξωτερικές αλλαγές δεν δημιουργούν αναστάτωση στην ψυχολογία μου. Όμως αν λύσεις τα εσωτερικά, τα εξωτερικά λύνονται πιο εύκολα, σχεδόν από μόνα τους.

Συγχωρείς τον εαυτό σου;

Πολύ δύσκολα. Μου παίρνει χρόνο, γιατί η πραγματική συγχώρεση προϋποθέτει να αναλάβεις την ευθύνη σου, να καταλάβεις γιατί έφτασες εκεί και τι σε οδήγησε. Δεν είναι μια απλή διαδικασία. Όμως, προσπαθώ να είμαι πιο επιεικής μαζί μου, να μην είμαι τόσο αυστηρή. Είναι μια σχέση που καλλιεργείται συνεχώς.

Έχεις γίνει ο άνθρωπος που ήθελες να είσαι;

Δεν είχα ποτέ μια ξεκάθαρη εικόνα του ποια ήθελα να είμαι. Αλλά νομίζω πως όσον αφορά τις βασικές μου αξίες, περί ηθικής και συμπεριφοράς στον συνάνθρωπο, ναι έχω μείνει πιστή σε αυτές. Δεν είναι, βέβαια, κάτι απόλυτο – είναι μια συνεχής διαδικασία, γιατί αλλάζουμε, ωριμάζουμε, μαθαίνουμε.

Υπάρχει κάποιος, διάσημος ή μη, που θα ήθελες να βραβεύσεις για το έργο του ή τη στάση ζωής του;

Θα ήθελα να βραβεύσω όλους εκείνους τους ανθρώπους που, παρά τις δυσκολίες, συνεχίζουν να αγωνίζονται με αξιοπρέπεια. Αυτούς που δεν παραδίδονται, που επιλέγουν να παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο χωρίς να χάνουν την καλοσύνη τους.