Η Κάτια Δανδουλάκη παραχώρησε συνέντευξη στην εκπομπή «Χαμογέλα και πάλι» και μίλησε για τη ζωή και τις δυσκολίες της καριέρας της.
Συγκεκριμένα, η ηθοποιός αρχικά είπε: «Είναι μια γλυκιά μελαγχολία να βλέπω το παρελθόν μου, γιατί όλα αυτά τα υπέροχα και ευλογημένα χρόνια έφυγαν. Τώρα η μόνη ελπίδα είναι τα καινούρια να έχουν περισσότερες χαρές και λιγότερες λύπες.
Ήμουν ένα παιδί που μεγάλωσε μόνο του, μοναχοπαίδι, δεν ενοχλούσα ποτέ. Είχα μάθει να είμαι καλά με τον εαυτό μου. Με βοήθησε αυτό, η μητέρα μου είχε κλίση στο θέατρο αλλά τότε θεωρείτο πρόστυχο επάγγελμα το να είσαι ηθοποιός, και δεν την άφησαν να βγει ποτέ στο θέατρο. Μικρή κατάλαβα ότι έχω κλίση σε αυτό, εφόσον με έπαιρνε η μητέρα μου στο θέατρο.
Όταν έπρεπε να επιλέξω τι θα κάνω, τόλμησα να πω ότι θα είμαι στο θεατρικό της τάξης μας. Εκεί πήρα το μεγάλο ρίσκο να αρθρώσω θεατρικό λόγο. Από τότε εξομολογήθηκα ότι θα δώσω στο πανεπιστήμιο, ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, και πέρασα στη Νομική, αλλά πέρασα και στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης.
Εκεί ξεκαθάρισα στους γονείς μου ότι το ενδιαφέρον μου είναι στο θέατρο. Ο πατέρας μου έκλαψε πικρά, αλλά με έβαλε να ορκιστώ ότι αν δεν πάω καλά στο θέατρο, να το αφήσω γρήγορα. Ήταν σωστό αυτό, γιατί μπορεί να αγαπάμε το θέατρο, αλλά να μην κάνουμε για το θέατρο. Ήταν ο πρώτος που ερχόταν μαζί μου».
Στη συνέχεια, πρόσθεσε: «Το καμαρίνι είναι το σπίτι μου, γιατί εκεί περνάω τις περισσότερες ώρες. Στο θέατρο, όχι στο σπίτι μου. Κατά τη διάρκεια της καριέρας μου, έκανα τηλεόραση, μετά πήγαινα στο θέατρο. Δεν με έβλεπε το σπίτι μου. Ήθελα να νιώθω έτσι.
Εγώ θέλω μια αγκαλιά για να δημιουργήσω το οτιδήποτε. Δεν μπορώ τίποτα ψυχρό. Στις επαγγελματικές και προσωπικές σχέσεις μου δεν θέλω να είναι τίποτα ψυχρό, είμαι άνθρωπος της αγκαλιάς και της αφής. Φοβάμαι ότι σε λίγα χρόνια δεν θα έχουμε την προσωπική επαφή, γιατί θα έχει αντικατασταθεί με μία μηχανή».
Η ηθοποιός μίλησε ακόμα, για τις προκλήσεις του να είναι θιασάρχης.
«Κρατώ αυτό το όνειρο από τα μαλλιά, γιατί δεν έχω άλλο τρόπο έκφρασης. Όταν είμαι στο θέατρο νιώθω ασφάλεια, πλήρης, ευτυχισμένη. Βέβαια μου κάνει κέφι να ταξιδεύω, να βλέπω τι γίνεται. Αυτό όμως, είναι περιστασιακό. Αυτό που σφραγίζει τη ζωή μου είναι πότε θα γυρίσω να παίξω το επόμενο έργο. Έχω πει πως θέλω να “φύγω” μέσα σε μία σκηνή χαράς.
Η ζωή πίσω από την σκηνή είναι μόνο δυσκολίες, άγχη, στρες, οικονομικές καταστροφές και μόνο αρνητικά. Ως θετικό έχει την προσμονή του δημιουργικού αποτελέσματος. Αυτό πρέπει να το ζυγίσουμε μέσα μας. Εμένα δεν μου έφτανε τίποτα, ήθελα να πάντα. Ήμουν βουλητική στη δουλειά, ήθελα να τα κάνω όλα. Αυτό με κατέβαλλε κάποια στιγμή και κουράστηκα. Τώρα πλέον ξεκουράζομαι περισσότερο», τόνισε.
Αναφέρθηκε μάλιστα, στους συνεργάτες της, χαρακτηρίζοντας τη σχέση τους ως την «περιουσία» της, ενώ εξέφρασε τον θαυμασμό και την επιθυμία της να ασχοληθεί με την κωμωδία, παρά την πρόκληση που θεωρεί ότι αυτή συνεπάγεται. «Είναι μια υγιής συνθήκη στην ζωή μου η σχέση μου με τους συνεργάτες μου.
Ήθελα να δημιουργήσω μια μεγάλη αγκαλιά. Μου φωνάζουν ότι με αγαπούν, αυτό είναι η περιουσία μου. Την κωμωδία δεν την έχω στα χέρια μου, δεν την υποστηρίζω. Δείλιασα. Έπρεπε να πείσω τους άλλους ότι είμαι ξεκαρδιστική σε έναν ρόλο σε κωμωδία. Θα ήθελα να κάνω, αλλά τη θεωρώ πολύ δύσκολη. Τη λατρεύω όμως, θα ήθελα να κάνω μια επιθεώρηση», είπε.
Τέλος, για τον Μάριο Πλωρίτη που ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής της, δήλωσε: «Ο Μάριος ήταν πια στη μεγάλη του δημιουργική στιγμή, ήταν δάσκαλός μου στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης. Ένιωσα ότι θα σφραγίσει τη ζωή μου με αόριστο τρόπο αυτός ο άνθρωπος.
Κόντεψα να χάσω την ψυχή μου όταν “έφυγε”. Έπαθα κατάθλιψη και υπερκόπωση. Είμαι άνθρωπος της χαράς και δεν μου άρεσε αυτό. Άρα κατάλαβα ότι αυτό δεν ήταν κανονικό. Πήγα στον γιατρό και με χάπια και με σύμβουλο αυτογνωσίας, έκανα 5-6 χρόνια για να πάρω τα πάνω μου. Δούλευα όμως σε αυτή τη διάρκεια. Τώρα το αντιμετωπίζω με χαμόγελο. Πλέον μου έρχονται εικόνες μόνο χαράς. Πάντα, όπου πηγαίναμε, ήμασταν χέρι χέρι. Μου μένουν τα όνειρά μας. Το μόνο αρνητικό που μου μένει από τον Μάριο Πλωρίτη ήταν η αρρώστια στο τέλος».
