Πολλά έχουν ακουστεί από την ώρα που η Νέα Δημοκρατία συνέτριψε τον ΣΥΡΙΖΑ με 41-20. Πολλές ερμηνείες έχουν δοθεί, πολλά σχόλια έχουν γίνει, πολλές αστοχίες έχουν ειπωθεί από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ για το εκλογικό αποτέλεσμα και πολύς ντόρος (για το τίποτα) έχει γίνει με το ΠΑΣΟΚ που κέρδισε 2,5 μονάδες.
Αλλά ας τα πάρουμε λίγο τα πράγματα με τη σειρά:
Αυτές οι εκλογές είχαν ένα χαρακτηριστικό που δεν το συναντάς εύκολα στις εκλογικές αναμετρήσεις της Μεταπολίτευσης. Σε αυτές τις εκλογές, αναμετρήθηκαν δύο πρώην Πρωθυπουργοί. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δύο μετρήσιμα μεγέθη δηλαδή. Δύο πολιτικοί τους οποίους γνωρίζουμε πολύ καλά και έχουμε ζήσει τα έργα και τις ημέρες τους στην εξουσία.
Από τη μία πλευρά, ο Αλέξης Τσίπρας. Ο Πρωθυπουργός που άνοιξε διάπλατα τα σύνορα της χώρας επιτρέποντας την άνευ όρων εισροή προσφύγων αλλά κυρίως λαθρομεταναστών, επέλεξε μια οικονομική πολιτική που βασιζόταν στη φορολόγηση (και πολλές φορές στην υπέρμετρη φορολόγηση), υπέγραψε τον νόμο Κατρούγκαλου για τις συντάξεις, παρέδωσε τον όρο «Μακεδονία» στον Ζάεφ, δεν πήρε καμία πρωτοβουλία για την ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης της πατρίδας είτε αυτό αφορά σε ενίσχυση του εξοπλισμού είτε σε αμυντικές συμφωνίες με άλλες χώρες ενώ ταυτόχρονα δεν προώθησε καμία πολιτική ενεργειακής αυτονομίας της χώρας. Προσέξτε, δεν λέω να επιτύχει την ενεργειακή αυτονομία, αλλά να προσπαθήσει με συμφωνίες και πρωτοβουλίες να βάλει τις βάσεις γι’ αυτό. Και βλέπετε ότι σε αυτά, δεν περιλαμβάνω καν το κλείσιμο των τραπεζών, το τρίτο μνημόνιο και ό,τι αφορά στο πρώτο εφιαλτικό εξάμηνο επί υπουργίας Γιάνη.
Στον αντίποδα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο Πρωθυπουργός που έκλεισε τα σύνορα και επέκτεινε τον φράχτη του Έβρου αποκρούοντας μάλιστα την εισβολή του 2020, διαχειρίστηκε μία πανδημία με τον καλύτερο εφικτό τρόπο (δεν υπήρχε καλύτερος εν τοις πράγμασιν), απέφυγε να υπογράψει μνημόνια συνεργασίας με τα Σκόπια δίνοντας χώρο και χρόνο στη Συμφωνία των Πρεσπών ώστε να υπάρχει ένα περιθώριο να καταγγελθεί αν και εφόσον, ενίσχυσε κατά πολύ την αμυντική θωράκιση της χώρας και με αγορές εξοπλιστικών αλλά και με βαρυσήμαντες αμυντικές συμφωνίες ενώ ξεκίνησε και την εξόρυξη υδρογονανθράκων στο Ιόνιο. Παράλληλα, επέκτεινε τα χωρικά ύδατα προς τη Δύση στα 12 ναυτικά μίλια, αφήνοντας μάλιστα ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο να πράξει ομοίως και στην Ανατολή.
Και όλα αυτά ενώ δεν ανέφερα καν τις 50 μειώσεις φόρων και εισφορών, την απελευθέρωση της γονικής παροχής και φυσικά τον ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους, ένα όνειρο θερινής νυκτός πριν από μόλις μια τετραετία.
Έχει πολλή πλάκα λοιπόν να παρατηρεί κάποιος τις αναλύσεις των τελευταίων ημερών. Αναλώνονται όλοι στο κατά πόσο επηρέασε τους ψηφοφόρους ο προεκλογικός αγώνας.
Ελάχιστα θα σας πω εγώ.
Ό,τι είχε να σκεφτεί ο μέσος Έλληνας πολίτης όσον αφορά στην ψήφο του, το σκέφτηκε κατά τη διάρκεια της 4ετίας Μητσοτάκη. Η σύγκριση ήταν κυρίως αυτή που έδωσε το double score στον Μητσοτάκη, όχι η επικοινωνία του προεκλογικού αγώνα.
