Μπορεί ο λαός να παραπλανηθεί; Να τον σαγηνεύσει ένα πολιτικός με την ηγετική του προσωπικότητα, είτε να πέσει θύμα μιας συστηματικής καταιγιστικής προπαγάνδας από συγκεκριμένο κέντρο πολιτικής εξουσίας; Το θέμα άνοιξε στην πολιτική συζήτηση μια νεοφερμένη στην πολιτική σκηνή και πρώην γνωστή τηλεοπτική δημοσιογράφος, η εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Πόπη Τσαπανίδου. Από τη βιάση της να βρει άλλοθι στον αρχηγό της σε περίπτωση ήττας σε συνέντευξή της προ ημερών στο ΣΚΑΙ είπε τα εξής:
«Βγαίνω από το ρούχο του εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ και σας απαντώ: Η νίκη θα μας ικανοποιήσει. Η ήττα, ακόμη και με μικρή διαφορά, εμένα προσωπικά θα με στεναχωρήσει γιατί θα διαπιστώσω ότι έχει γίνει πολύ συστηματική προπαγάνδα από την κυβέρνηση να φοβηθεί ο κόσμος, να αμφισβητηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ». Και όταν ρωτήθηκε από τη δημοσιογράφο «Δηλαδή αν χάσετε, θα χάσετε γιατί ο κόσμος θα έχει παραπλανηθεί;», απάντησε: «Ναι, γιατί είναι τόσο καλό το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ».
Αν ξεπεράσει κανείς την ωμότητα που μπορεί να διακρίνει στην απάντηση, μάλλον η ίδια η εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αντιληφθεί ότι στα λεγόμενα της ενυπάρχουν δυο αντικρουόμενες αναιρέσεις. Αν ο λαός μας ψηφίσει, ο λαός είναι έξυπνος, έχουμε εμπιστοσύνη στην κρίση του. Αν ο λαός μας καταψηφίσει, ο λαός είναι παραπλανημένος, η κρίση του αμφισβητείται γιατί αλλοιώνεται από την προπαγάνδα της Νέας Δημοκρατίας.
Στο τέλος η κρίση του λαού θα αξιολογηθεί από την κ. Τσαπανίδου, και από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού αυτόν εκπροσωπεί, από το αποτέλεσμα. Αν τους είναι αρεστό, όλα καλώς καμωμένα. Αν δεν τους είναι, δεν αρμενίζουν στραβά, στραβός είναι ο γιαλός. Και στην προκειμένη περίπτωση, στραβός θα είναι ο ελληνικός λαός που τους καταψήφισε.
Στις δημοκρατικές κοινωνίες ψηφίζουν όλοι
Στις δημοκρατικές κοινωνίες ωστόσο ψηφίζουν όλοι και δεν υπάρχει αξιολογική ψήφος. Κάποιες απόψεις θα μπορούσε να τις εκφράζει κάποιος ιδιωτικά, στις προσωπικές του συζητήσεις. Όταν είσαι εκπρόσωπος ενός μεγάλου κόμματος και διεκδικείς τη ψήφο του λαού, και μιλάς δημόσια δεν μπορείς να αίρεις την εμπιστοσύνη σου στο λαό.
Είναι χαρακτηριστικό ωστόσο των πολιτικών που θέλουν να απαλλάξουν τον εαυτό τους από κάθε ευθύνη, να ψάχνουν να βρουν τα λάθη στους άλλους.
«Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό» είχε πει ο Αβράαμ Λίνκολν. Μπορεί πράγματι ο λαός που πάντα έχει μέσα του την ελπίδα για μια αλλαγή για ένα καλύτερο μέλλον να δώσει σε κάποιον που την προτείνει την ευκαιρία να ανεβεί στην εξουσία. Αλλά έχει και το αισθητήριο όταν τον κοροϊδεύουν να τιμωρεί. «Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί» λέει μια λαϊκή μας ρήση. Και η κ. Τσαπανίδου μάλλον έχει κοντή μνήμη. Ο ελληνικός λαός πίστεψε στον Αλέξη Τσίπρα και έφερε το κόμμα του από το 3% στην εξουσία. Τον πίστεψε και όταν του έδωσε την ευκαιρία να εκφραστεί μέσα από ένα δημοψήφισμα λέγοντας 63% όχι στο μνημόνιο. Και τότε κόντρα στο ότι όλα τα ΜΜΕ προέτασαν το «Ναι». Είχε άραγε τότε ο λαός παραπλανηθεί από τη σαγηνευτική προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα;
Στις δημοκρατίες ωστόσο δεν πρέπει να έχουμε τέτοια διλήμματα. Ο λαός έχει το δικό του αισθητήριο. Και με βάση αυτό ψηφίζει. Αν η κ. Τσαπανίδου αναζητά άλλοθι για μια ενδεχόμενη ήττα στις 21 Μαΐου, θα πρέπει να βρει κάτι καλύτερο από τον «παραπλανημένο λαό».
*Οι απόψεις του αρθρογράφου είναι προσωπικές και δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις του The Standard
