Όταν μεγαλώσω, θα είμαι αρκετά δυνατός ώστε να παλέψω με το τέρας που πρέπει να πολεμάς κάθε βράδυ κάτω από το κρεβάτι, όπως ένας μεγάλος.
Από το θεατρικό έργο «Ματίλντα»
Μεγαλώνουμε από παιδιά, μαθαίνοντας να απεχθανόμαστε όλα όσα δεν καταλαβαίνουμε. Σκληραίνουμε σαν τον κορμό του δέντρου, που κάποτε ήταν εύκαμπτος μίσχος, ικανός να διπλωθεί στα δυο κι όμως να μπορεί να κυκλοφορεί μέσα στα φύλλα του τη ζωή. Εκπαιδευτήκαμε να πιστεύουμε πως όσα ζήσαμε εμείς είναι η απόλυτη αλήθεια και ότι ο κόσμος θα (πρέπει να) μείνει όπως ήταν όταν εμείς ήμασταν παιδιά.
Κι έπειτα, αρεσκόμαστε να μεταφέρουμε τις ιστορίες από τότε που η δική μας η μαμά δεν ήταν τόσο μαλθακή και μας τις έβρεχε. Και τι πάθαμε που φάγαμε και μια στον πισινό;
Τότε που στο σχολείο μας μάθαιναν πράγματι γράμματα, γιατί δες τώρα, όλα τα παιδιά είναι αμόρφωτα, ξύλα απελέκητα. Για να μην αναπολήσω τις ένδοξες μέρες πριν από τη δική μας γενιά. Τότε που οι γονείς έλεγαν όλο περηφάνια «δάσκαλε τα κόκαλα δικά μου, το κρέας δικό σου»! Τι πάθανε οι γονείς μας με λίγο ξύλο από τον δάσκαλο;
Όχι όπως εμείς, που μάθαμε να λέμε «ναι» στο αφεντικό, δουλέψαμε για δυο δεκάρες και όταν μας πήραν τη μία από αυτές φροντίσαμε στωικά να μην πούμε κουβέντα.
Και δες σήμερα, βουτυρόπαιδα που τα ‘χουν όλα και δεν θέλουν να κάνουν κάτι με τη ζωή τους. Όχι όπως εμείς, που μάθαμε να λέμε «ναι» στο αφεντικό, δουλέψαμε για δυο δεκάρες και όταν μας πήραν τη μία από αυτές φροντίσαμε στωικά να μην πούμε κουβέντα. Για δες μας, τι πάθαμε όλοι εμείς; Μια χαρά ζούμε με τα δάνεια ρυθμισμένα και τους μισθούς αρρύθμιστους.
Εμείς, οι συνετοί, που βάλαμε στόχο ζωής να μπούμε σε μια θέση, να σφηνώσουμε σαν όστρακα, σαν πεταλίδες σε έναν βράχο απομυζώντας εκείνο το τετραγωνικό χιλιοστό που μας χάρισε η μοίρα ώσπου να μην έχει τίποτα να μας δώσει και τελικά να μείνουμε κούφια κελύφη.
Αχάριστα παιδιά, που έμαθαν να ζουν με τα λεφτά του μπαμπά και της μαμάς. Θα έπρεπε να τους ευγνωμονούν που δεν πέρασαν μαζί τους κανένα απόγευμα καθημερινής. Αυτοί δούλευαν για να τα μεγαλώσουν και εκείνα πως τους το ξεπληρώνουν;
Αυτοί έβγαζαν το σκασμό σε ό, τι κι αν γινόταν γύρω τους κι όσο ξηλωνόταν το πουλόβερ τόσο πιο ευχαριστημένοι ένιωθαν που δεν ήταν οι μόνοι που δεν είχαν πανωφόρι να ζεσταθούν. Αυτοί δούλευαν, δούλευαν, δούλευαν και δεν είχαν όρεξη από παιδιάστικα ουρλιαχτά και φωνές.
Ησυχία! Ο μπαμπάς είναι κουρασμένος. Κάτσε με τη γιαγιά το Σαββατόβραδο, ένα βράδυ μας έμεινε κι εμάς να ξεσκάσουμε. Τι θες να σου πάρω; …για να σταματήσεις να ξύνεις την ανοιχτή πληγή που κακοφορμίζει μέσα μου.
Αυτή που μου θυμίζει πως δεν υπήρξα πατέρας, αλλά ξενοδόχος (και μάλιστα από αυτούς που ζητούσαν ανταλλάγματα), το τραύμα που φέρνει στο νου ότι δεν ήμουν μητέρα, αλλά απλά βρεφοκόμος και οικονόμος στα ίδια μου τα παιδιά.
Και εκείνα; Τι θράσος! Δεν θέλουν να ακολουθήσουν τα χνάρια μου. Αρνούνται να δουλέψουν ήλιο με ήλιο στα νησιά για να χαίρονται τη θάλασσα και το καλοκαίρι οι επισκέπτες αυτού του τόπου.
Δεν λένε να πάνε για δουλειά στα χωράφια που τα έχουμε αφήσει έρημα ή στα χέρια των μοχθηρών αλλοδαπών ήδη από τη γενιά των παππούδων τους
Δεν λένε να πάνε για δουλειά στα χωράφια που τα έχουμε αφήσει έρημα ή στα χέρια των μοχθηρών αλλοδαπών (που ήρθαν να μας πάρουν τις δουλειές!) ήδη από τη γενιά των παππούδων τους.
Γιατί άραγε δεν κάνουν όνειρα σε μια χώρα που ζει 12 χρόνια σε ένα θέατρο σκιών που μοιάζει λες και παιανίζει από κάποια πελώρια και αόρατα μεγάφωνα πως όλα είναι μάταια!
Κι αν η οικονομική κρίση περάσει ποτέ, θα έρθει ένας ιός και έπειτα ένας πόλεμος και εμείς πρέπει να περιμένουμε ώσπου όλα να τελειώσουν γιατί τότε, σαν καλούς πιστούς θα μας σερβίρουν ρύζι και μέλι και θα βουτήξουμε στα καθαρά νερά της Γης της Επαγγελίας.
Αχάριστοι νέοι, που φύγανε κατά μυριάδες και πάνε και δουλεύουν στα ξένα κι αφήσαν εδώ να παλεύει μόνος ο αγαπητικός της απόλυτης Ελληνίδας εκ Κύπρου ορμώμενης τραγουδίστριας.
Εκείνος μόνο δουλεύει κι όλοι οι άλλοι κάθονται και κλώθουν τα επιδόματα αυτού του υπέροχου κράτους που αφήνει τα κλειδιά του μεγαλώματος των πιο εύθραυστων σε μεγαλομανείς ρασοφόρους και πικρόχολες παπαδιές. Αυτού του κράτους που προτιμά να αυγατίζει και να κλώθει βόμβες, αεροπλάνα και παπόρια, παρά να δίνει στη νέα γενιά δυο χάρτες που θα τους οδηγήσουν σε ένα πιο φωτεινό μέλλον.
Αυτή η χώρα, αυτή και η καλοταϊσμένη τηλεόραση που λειτουργεί εδώ και χρόνια ως κλακαδόρος της κάθε παλαβομάρας της, σήκωσαν το δάχτυλο και έδειξαν τους νέους
Αυτή η χώρα, που όλοι γνωρίζουμε πως συναγωνίζεται το σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικής πρόνοιας, αυτή και η καλοταϊσμένη τηλεόραση που λειτουργεί εδώ και χρόνια ως κλακαδόρος της κάθε παλαβομάρας της, σήκωσαν το δάχτυλο και έδειξαν τους νέους.
Δεν είναι η πρώτη φορά: Νέοι – και ταραξίες – ήμασταν κι εμείς όταν φωνάζαμε «κάτσε καλά Γεράσιμε», νέος ήταν και ο «αναρχικός» Αλέξανδρος, νέος ήταν και ο «χουλιγκάνος» Παύλος.
αφήστε τα παιδιά ήσυχα. Αν μη τι άλλο, χειρότερο κόσμο από αυτόν που τους προσφέρουμε δεν γίνεται να αφήσουν
Ε, λοιπόν, εγώ προσωπικά σας λέω να πάρετε το δάχτυλο και να το μπήξετε στα μάτια σας μπας και ξεστραβωθείτε! Κι αφήστε τα παιδιά ήσυχα. Αν μη τι άλλο, χειρότερο κόσμο από αυτόν που τους προσφέρουμε δεν γίνεται να αφήσουν. Οπότε, ΣΚΑΣΜΟΣ!
*Οι απόψεις του αρθρογράφου είναι προσωπικές και δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις του The Standard
