Και ξαφνικά το μιντιακό σύστημα της χώρας θυμήθηκε να απονείμει στον Γιώργο Καπουτζίδη τον τίτλο της «καλής αδερφής», της όμορφης, της επιτυχημένης, όπως ο ίδιος αυτοπροσδιορίστηκε το βράδυ της Eurovision.
Συντηρητικοί και προοδευτικοί, φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές, αδερφές και παλικάρια – με εξαίρεση βέβαια τον γνωστό εμμονικό κύριο Πορτοσάλτε που ωστόσο διαφώνησε περιέργως με τακτ και όχι σαν τραμπούκος όπως συνηθίζει – έσπευσαν να βγάλουν το καπέλο στον σεναριογράφο. Γίναμε μάρτυρες ενός σπριντ να προλάβουν όλοι να φωτογραφηθούν πλάι στην «καλή αδερφή», να κάνουν κι εκείνοι το δικό τους σχόλιο για τον κακεντρεχή που έστειλε το απαράδεκτο σχόλιο.
Συντηρητικοί και προοδευτικοί, φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές, αδερφές και παλικάρια έσπευσαν να βγάλουν το καπέλο στον σεναριογράφο
Εκείνοι που δεν έχουν πολλά χρόνια από τότε που αναρωτιόνταν προβληματισμένοι γιατί κάποιος άλλος επώνυμος απέκτησε παιδί, καίτοι δηλωμένος ομοφυλόφιλος, ενώ θα μπορούσε να υιοθετήσει. Οι άλλοι που παρατηρούσαν με στόμφο πως θα μπορούσαν και να λείπουν τα γκλίτερ, τα φτερά και τα πούπουλα από την παρέλαση υπερηφάνειας στο Gay Pride.
Ούτε καλή, ούτε κακή αδερφή
Δεν διαφωνώ με την τοποθέτηση του Καπουτζίδη, αν και προσωπικά φρονώ πως εκείνο που πρέπει να εμπεδώσουμε ως κοινωνία είναι πως είναι «οκ να είσαι αδερφή», όχι πως είναι «οκ να είσαι πετυχημένη, όμορφη και έξυπνη αδερφή».
Για μένα, οι άνθρωποι πέρα από τη σεξουαλική τους προτίμηση δεν είναι απαραίτητο να μπαίνουν στο ζύγι ούτε για την ομορφιά τους, ούτε για τον βαθμό IQ τους. Θέλω να πω, πως σε μια πονηρή εποχή που πιάνεται από ότι εκείνη βρίσκει πρόσφορο ώστε να αναπτύξει τη μούχλα της σε κάθε τι καθαρό και υγιές, εκείνο που μένει δεν είναι ο ομοφυλόφιλος, αλλά ο έξυπνος.
Δεκαετίες ολόκληρες κυκλοφορούσε ως επιδημία η πεποίθηση πως αν τέλος πάντων ο γιος του περήφανου, τίμιου Έλληνα τύχαινε να συνευρεθεί ερωτικά με έναν άλλο άνδρα, τουλάχιστον ας ήταν εκείνος ο επιβήτορας.
Ας ήταν «Παναγιά μου» ο γιος του αυτός που θα τον έδινε, όχι εκείνος που θα τον έπαιρνε
Ας ήταν «Παναγιά μου» ο γιος του αυτός που θα τον έδινε, όχι εκείνος που θα τον έπαιρνε. Δεν έχει στεγνώσει ακόμη η μελάνη της κυβερνητικής απόφασης που απαγορεύει τις θεραπείες μετατροπής σε ανήλικους, ανοίγοντας πλέον διάπλατα τον δρόμο για την αποδοχή της σεξουαλικής προτίμησης ως τέτοιας και όχι ως περίπου ασθένειας που επιδέχεται γιατρειάς.
Κάθε συζήτηση που θέτει τέτοια θέματα, άλλοτε ταμπού, στο επίκεντρο της δημόσιας σφαίρας βοηθά, ειδικά όταν γίνεται από ανθρώπους όπως ο Γιώργος Καπουτζίδης που το επαγγελματικό τους εκτόπισμα δεν επιτρέπει σε διάφορους καλοθελητές να σπιλώσουν, να διασύρουν και να διαπομπεύσουν.
Η ομοφυλοφιλία δεν είναι μόδα
Την ίδια ώρα μοιάζει απειλητική η αντιμετώπιση ενός ζητήματος βαθιά κοινωνικού, έντονα συνυφασμένου με την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου, ως μόδας. Η ίδια η υπόσταση, το είναι μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων γίνεται αντικείμενο πολιτικής ορθότητας, διαχωρίζει εκ νέου με διαφορετικά σημεία τομής και αντί να κατευνάσει, οξύνει περισσότερο τα πνεύματα.
Η ομοφυλοφιλία δεν είναι τάση των εποχών. Η σεξουαλική έλξη δεν αποτελεί απόφαση μιας κοινωνικής συνθήκης, είναι φυσική επιλογή και ως εκ τούτου δεν ορίζει ούτε την οξυδέρκεια, ούτε την ευαισθησία και την καλαισθησία. Με απλά λόγια, όπως ένας άνδρας ελκύεται ερωτικά από μια γυναίκα, έτσι ένας άλλος βρίσκει σεξουαλικό ενδιαφέρον σε έναν άνδρα και το ζήτημα τελειώνει εκεί.
Οφείλουμε να συζητήσουμε τα θέματα αυτά ανοικτά χωρίς να δείξουμε με το δάχτυλο εκείνους που δυσκολεύονται ακόμη να τα αποδεχτούν (δεν λέω να χαϊδέψουμε τους ομοφοβικούς ή να τους κανακέψουμε που φοβούνται ότι ένας ομοφυλόφιλος θα μολύνει τα παιδιά τους).
Εδώ που γεννήθηκε ο όρος αδερφή
Γιατί στην ελληνική κοινωνία υπάρχει εδώ και δεκαετίες η λέξη αδερφή και αυτή συνοδεύεται πολύ συχνά από το επίθετο «κακιά». Δεν διατύπωσε ποτέ κανείς τον χαρακτηρισμό «κακός στρέιτουλας», δεν διερωτήθηκε κανείς αν μια γυναίκα ομοφυλόφιλη ή μη είναι υστερικιά.
Δεν διατύπωσε ποτέ κανείς τον χαρακτηρισμό «κακός στρέιτουλας»
Στην Ελλάδα εφευρέθηκε η λέξη πούστης για να ορίσει, όχι απλά τον ομοφυλόφιλο, αλλά και εκείνον που θα σου φερθεί άτιμα, τον αφερέγγυο, εκείνον που θα σου την κάνει «την πουστιά». Όπως θα έλεγε και κάποιος των παραδόσεων και των εθίμων, έτσι τα μάθαμε!!
Σε αυτή λοιπόν τη χώρα που έχει μεγαλώσει έτσι γενιές και γενιές καλό είναι να είμαστε προσεκτικοί με τον τρόπο που κάνουμε τα βήματα μπροστά. Άλλωστε σας το δηλώνω, εκείνοι που χειροκροτούν σήμερα αυτές τις δηλώσεις, θα πάρουν πρώτοι την πέτρα αύριο, στο πρώτο στραβοπάτημα, στο πρώτο λάθος. Γι’ αυτό σας λέω: Ούτε καλή, ούτε κακιά! Απλώς αδερφή…
