Όλα όσα έρχονται στο φως της δημοσιότητας με τις καταγγελίες για κακοποιήσεις ανηλίκων σε δομές του οργανισμού «Κιβωτός του Κόσμου» θα ήθελες να είναι ένα ψέμα, μια πλάνη.
Γιατί για 25 χρόνια η «Κιβωτός του Κόσμου» υπήρξε η εμβληματική ανιδιοτελής προσπάθεια ενός ανθρώπου, του πατέρα Αντώνιου, για να βοηθήσει ξεστρατισμένα και εγκαταλελειμμένα παιδιά. Να τους δώσει αγάπη και φροντίδα. Αυτό προβαλλόταν παντού.
Και μερικές φορές η κοινωνία μας χρειάζεται -έχει την ανάγκη- να νιώθει ότι εκεί έξω δεν είναι όλα σκοτεινά, δεν κυριαρχεί μόνο το κακό, αλλά υπάρχει το καλό και το φωτεινό. Αυτό αντιπροσώπευε και η Κιβωτός του Κόσμου. Και τώρα όλα δείχνουν ότι και το τελευταίο προπύργιο αυτής της ελπίδας πέφτει.
Και πέφτει με πάταγο γκρεμίζοντας προσδοκίες για την ηθική πολλών από αυτών των υπερπροβαλλόμενων προσώπων στα media με φιλανθρωπική δράση.
Ξεκίνησε και βρίσκεται σε εξέλιξη, κατόπιν εντολής εισαγγελέα, προκαταρκτική εξέταση της Υποδιεύθυνσης Προστασίας Ανηλίκων της Ασφάλειας Αττικής για τις καταγγελίες που παίρνουν την μορφή χιονοστιβάδας.
Δεν ικανοποιούν οι απαντήσεις
Πάντως μέχρι τώρα οι εξηγήσεις από την πλευρά της Κιβωτού του Κόσμου δεν είναι ικανοποιητικές. Μάλλον είναι υπερβολικά απλοϊκές ως και ανησυχητικές. Ακούσαμε τον πατέρα Αντώνιο να λέει σε τηλεοπτική του συνέντευξη: «Εμείς έχουμε και φιλοξενούμε παιδιά, τα οποία δεν είναι τα συνηθισμένα παιδιά, από παραβατικές οικογένειες, παιδιά μεγάλα σε ηλικία που έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα τους, παιδιά που δεν ήξεραν από όρια, παιδιά που θέλουν να παραβατούν.
Η Κιβωτός του Κόσμου με όλο το εξειδικευμένο προσωπικό της, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να θεραπεύσουμε το τραύμα της ψυχής αυτών των παιδιών από την απώλεια του φυσικού τους γονιού και αυτό είναι που πολλές φορές δεν μπορούν να συγχωρέσουν σε εμάς, ότι πήραμε τη θέση αυτή. Δεν πρόκειται να συγχωρέσουν ότι εμείς είμαστε στη ζωή τους και όχι οι γονείς τους».
Μια δήλωση που αρχικά ξενίζει για τον απαξιωτικό τόνο που μιλά για τα παιδιά, τα οποία κανονικά θα έπρεπε να τα περιβάλλει με αγάπη, και όχι να τους επιρρίπτει μνησικακία. Γεννάται λοιπόν η απορία: αυτή ήταν η φιλοσοφία γύρω από την οποία έχτισε το έργο του ο ιδρυτής της Κιβωτού του Κόσμου; Μπορούν οι ιδιωτικές φιλανθρωπικές δομές να υποκαταστήσουν την πρόνοια του κράτους;
Από την κυβέρνηση διαμηνύεται «μηδενική ανοχή» απέναντι σε φαινόμενα σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης παιδιών. Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Τάκης Θεοδωρικάκος τόνισε κατηγορηματικά ότι «ο Νόμος είναι Νόμος και ισχύει για όλους. Χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς διακριτική μεταχείριση. Για κανέναν. Όποιος κι αν είναι ο θύτης, όποιο και αν είναι το θύμα. Για εμάς δεν υπάρχουν άβατα και “γκρίζες ζώνες” ελέγχου και επιβολής του νόμου».
Ωστόσο οι έλεγχοι πρέπει να γίνονται νωρίτερα και να είναι πιο εντατικοί. Και από την άλλοι είναι γνωστό σε όλους ότι το κράτος αδυνατεί να εκπληρώσει την υποχρέωσή του να στεγάσει παρατημένα παιδιά σε ειδικές δομές. Εδώ και χρόνια εξαιτίας αυτής της αδυναμίας έχει μετατρέψει το Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» με εισαγγελική εντολή σε τόπο στέγασης δεκάδων παιδιών, ηλικίας ως 16 ετών, που περιμένουν μήνες στους θαλάμους του να βρουν δομή για να πάνε.
Προκαλούν έτσι μια ασφυκτική και εκρηκτική κατάσταση στο μεγαλύτερο παιδιατρικό νοσοκομείο επιβαρύνοντας τους υπάλληλους του με την επιπρόσθετη ευθύνη της επιτήρησης -πολλές φορές- και εξαγριωμένων εφήβων.
H υπόθεση της Κιβωτού του Κόσμου είναι ένα ράπισμα για τους ρομαντικούς που βλέπουν αγνές προθέσεις στην ιδιωτική φιλανθρωπική πρωτοβουλία. Πρέπει, όμως, μετά το σοκ να αποτελέσει την αρχή για μια αλλαγή πορείας. Να υπάρξει η πολιτική βούληση για ένα πιο ισχυρό κράτος Προνοίας. Να δημιουργηθούν δομές με θεσμικές δικλείδες ασφαλείας, έλεγχο και παιδαγωγικές μεθόδους επιστημονικές.
