«Ηθοποιός σημαίνει φως/ κι είναι καημός πολύ πικρός/ και στεναγμός πολύ μικρός». Όταν το τραγουδούσε ο Δημήτρης Χορν σε στίχους και μουσική του Μάνου Χατζηδάκη σίγουρα η αναφορά του ήταν για τους υπηρέτες και λειτουργούς της Τέχνης που περνούν από τη βάσανο της σκηνής, δοκιμάζονται σε αυτή και δι’ ἐλέου καὶ φόβου οδηγούν το θεατή στην «κάθαρσιν».
Υπήρξαν Έλληνες ηθοποιοί που μεγαλούργησαν και άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμα τους στο σανίδι και στη μεγάλη οθόνη, προσφέροντας τα μέγιστα στο νεοελληνικό πολιτισμό χωρίς να έχουν σπουδάσει υποκριτική. Και άλλοι που μπορεί να φοίτησαν σε κάποια δραματική σχολή και να μην είχαν το ταλέντο και να μην έπαιξαν ποτέ.
Πως πιστοποιείται ένας ηθοποιός;
Τι πιστοποιεί άραγε τον ηθοποιό; Η Κατίνα Παξινού, ο Θανάσης Βέγγος, ο Δημήτρης Χορν, η Έλλη Λαμπέτη, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, η Τζένη Καρέζη, η Μελίνα Μερκούρη και τόσοι άλλοι που υπηρέτησαν την υποκριτική Τέχνη άραγε τους απασχόλησε αν το πτυχίο της δραματικής σχολής που είχαν – ή και δεν είχαν- έπρεπε να αναγνωριστεί ως Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης ή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης;
Ή το κοινό τους που τους θαύμαζε νοιαζόταν για το αν είχαν πτυχίο για να εισχωρήσουν στο σύννεφο της μαγείας που τους χάριζαν απλόχερα;
Αλήθεια γιατί αν αποφοιτήσεις από κάποια ιδιωτική δραματική Σχολή από τις τόσες που λειτουργούν στη χώρα, αυτομάτως έχει το δικαίωμα το πτυχίο σου να αναγνωρίζεται ως Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης; Δεν είναι στρέβλωση αυτό, όταν από το Σύνταγμα μας δεν αναγνωρίζεται η Ανώτατη Ιδιωτική Εκπαίδευση, και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε αγώνα για να μην καταστρατηγηθεί το άρθρο 16;
Με αφορμή το Προεδρικό Διάταγμα για το νέο προσοντολόγιο – κλαδολόγιο, σύμφωνα με το οποίο θα γίνονται εφεξής οι προσλήψεις στο Δημόσιο υπήρξαν πολλά δακρύβρεχτα κείμενα και καταγγελίες για την υποτίμηση των ηθοποιών και το «ηθοποιός σημαίνει φως» χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον. Ναι, ηθοποιός σημαίνει φως και όχι το πώς θα γίνω κρατικοδίαιτος υπάλληλος, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το επίπεδο των σπουδών μου και να αμείβομαι για ικανότητες που δεν μου αντιστοιχούν.
Στο δια ταύτα, καθώς στο ζήτημα αυτό υπάρχουν πολλά που αποσιωπούνται, ένας απόφοιτος ιδιωτικής δραματικής σχολής μπορούσε να διοριστεί στο υπουργείο Παιδείας ως καθηγητής θεατρολογίας και να διδάσκει σε μαθητές χωρίς να έχει καν παιδαγωγική επάρκεια. Και μάλιστα όταν υπάρχουν δημόσιες πανεπιστημιακές σχολές Θεατρικών Σπουδών, των οποίων οι απόφοιτοι, διδάσκουν στα σχολεία.
Σύμφωνα με το νόμο Γαβρόγλου δόθηκε ισοτιμία σε ηθοποιούς με διπλώματα από ιδιωτικές δραματικές σχολές άνευ παιδαγωγικής επάρκειας να μπορούν να ενταχθούν στον εκπαιδευτικό κλάδο ΠΕ91.02, δηλαδή των θεατρολόγων.
Ποια σχέση με τη νομιμότητα και τη λογική έχει αυτό; Δηλαδή και κάποιος που στην ουσία δεν διακατέχεται από το φωτεινό πάθος του ηθοποιού, μπορεί για λόγους βιοποριστικούς και ωφελιμιστικούς να τελειώσει μια ιδιωτική δραματική σχολή, και να γίνει εκπαιδευτικός. Τόσο απλά… Με αυτό τον τρόπο και οι ίδιοι οι ηθοποιοί δεν θωρακίζονται από τους τυχάρπαστους που αναζητούν τρόπο για να χωθούν στο δημόσιο.
Ο Σύλλογος των πανεπιστημιακών θεατρολόγων προσεφύγε στο ΣτΕ προκειμένου να ακυρωθεί ο νόμος Γαβρόγλου που ισοδυναμούσε τους απόφοιτους δραματικών σχολών ως Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης και τους έβαλε στον κλάδο τους παραγκωνίζοντας ουσιαστικά ανθρώπους που δίνοντας Πανελλαδικές Εξετάσεις επέλεξαν αυτή τη Σχολή.
Αν κάποιος θέλει να διδάξει ας ακολουθήσει το ίδιο και να έχει και τα γνωστικά εφόδια που απαιτούνται. Πανεπιστημιακή Σχολή υπάρχει. Σύμφωνα με τις καταγγελίες των θεατρολόγων το Συμβούλιο της Επικρατείας καθυστερεί την απόφαση. Ίσως γιατί εκλογές πλησιάζουν, οι ψήφοι είναι πολλοί. Ούτε όμως από την κυβέρνηση θίγεται το θέμα ξεκάθαρα στην ουσία του.
Οι στρεβλώσεις ήταν και άλλες. Όταν υπουργός Πολιτισμού επί ΣΥΡΙΖΑ ήταν η Λυδία Κονιόρδου, όλοι οι απόφοιτοι δραματικών σχολών από το 1981 μέχρι το 2003 εξομοιώθηκαν με τους κατόχους τίτλων σπουδών από Ιδρύματα Ανώτερης Τεχνολογικής Εκπαίδευσης, δηλαδή ΤΕΙ.
Κι εδώ αναζητείται η λογική γιατί το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Γιατί όχι και μετά το 2003; «Ηθοποιός σημαίνει φως/ κι είναι καημός πολύ πικρός/ και στεναγμός πολύ μικρός». Και όσοι πραγματικά αγαπούν την υποκριτική τους Τέχνη το μόνο που θέλουν είναι να βρίσκονται πάνω στη σκηνή, να εργάζονται ως ηθοποιοί στο δικό τους μαγικό κόσμο και αδιαφορούν για προσοντολόγια και ισοτιμίες…
*Οι απόψεις του αρθρογράφου είναι προσωπικές και δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις του The Standard
