Άλλη μια γυναικοκτονία… Άλλη μια γυναίκα νεκρή από τα χέρια του συζύγου της. Στο Κουκάκι αυτή τη φορά.
«Βγήκα για μπίρες, όταν γύρισα σπίτι είχε ετοιμάσει βαλίτσες να φύγει και τη χτύπησα» είπε ο δράστης. «Έκανε κάποιες κινήσεις και είπε κάποια λόγια τα οποία γκρέμισαν οτιδήποτε υπήρχε. Πάλευα για τη σχέση μας» είπε ο γυναικοκτόνος στην Καβάλα.
Στη Δράμα σκότωσε τη γυναίκα του πισώπλατα γιατί θα τον χώριζε. Ορεστιάδα, Φολέγανδρος, Ρόδος, Θεσσαλονίκη, Μάνη, Γλυκά Νερά… Η λίστα μεγάλη και το μοτίβο σχεδόν ίδιο σε κάθε γυναικοτονία.
Η γυναίκα κτήμα. Ιδιοκτησία. Δεν έχει δική της βούληση. Δεν έχει δικαίωμα να φύγει. Δεν μπορεί να εγκαταλείψει τον άνδρα.
Η γυναίκα κτήμα. Ιδιοκτησία. Δεν έχει δική της βούληση. Δεν έχει δικαίωμα να φύγει. Δεν μπορεί να εγκαταλείψει τον άνδρα. Θα πρέπει να μείνει μαζί του, ικανοποιώντας τον εγωισμό της εξουσίας του. Του ανήκει. Αυτός είναι που ελέγχει τις κινήσεις της. Δεν μπορεί να του αντιμιλά. Να τον αμφισβητεί.
Να λέμε το έγκλημα με το όνομά του: Γυναικοκτονία!
Κάθε φορά που δυστυχώς θα επαναλαμβάνονται τα ίδια αποτρόπαια εγκλήματα, θα πρέπει να λέμε το έγκλημα με το όνομά του: Γυναικοκτονία! Δεν είναι άλλη μια ανθρωποκτονία. Είναι μια ακραία μορφή έμφυλης και σεξιστικής βίας, που διαπράττεται με κίνητρο την άσκηση κοινωνικού ελέγχου στα σώματα και τις επιλογές των γυναικών.
Απορρέει από βαθιά εμπεδωμένα στερεότυπα ότι οι γυναίκες είναι κατώτερες και υποτελείς στην ανδρική εξουσία. Στερεότυπα που πρέπει να αφήσουμε πίσω. Στο βαθύ σκοτάδι εποχών μισογυνισμού.
Γι’ αυτό είναι ανάγκη ο όρος να κατοχυρωθεί και νομικά, ως μια διακριτή μορφή ανθρωποκτονίας, ως ένα έγκλημα έμφυλου μίσους, με ακόμη πιο αυστηρές ποινές
Γι’ αυτό είναι ανάγκη ο όρος να κατοχυρωθεί και νομικά, ως μια διακριτή μορφή ανθρωποκτονίας, ως ένα έγκλημα έμφυλου μίσους, με ακόμη πιο αυστηρές ποινές. Και τον όρο να τον χρησιμοποιούμε στο λόγο μας. Γιατί και η γλώσσα, οι λέξεις που χρησιμοποιούμε αντικατοπτρίζουν τον τρόπο σκέψης μας.
Παλιότερα ανάλογες δολοφονίες γυναικών αναφέρονταν με πομπώδεις εκφράσεις, όπως «Έγκλημα τιμής» ή «Έγκλημα πάθους». Οι λέξεις γίνονταν συνεργοί για να εξωραΐσουν τη στρεβλή πλευρά μιας κοινωνίας πατριαρχικής και σεξιστικής.
Ας μπει τέλος σε όλο αυτό. Και ας σταματήσουν κάποιοι να ξενίζουν όταν ακούν τον όρο θεωρώντας ότι είναι άλλη μια παραξενιά των φεμινιστριών. Είναι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό. Δεν μας παίρνει να θρηνούμε διαρκώς δολοφονημένες γυναίκες.
