Είναι από τις ειδήσεις που στα καθ’ ημάς τις διαβάζεις με απορία. Προσπαθείς να διακρίνεις πού είναι η παγίδα και πού το ψέμα. Έχοντας γαλουχηθεί με συγκεκριμένου τύπου πολιτικούς ποτέ δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις γιατί η Νεοζηλανδή Πρωθυπουργός στα 42 της χρόνια, έχοντας πέντε χρόνια θητείας στην Πρωθυπουργία της χώρας της, χωρίς να πιέζεται από ένα πολιτικό σκάνδαλο, χωρίς να έχει ηττηθεί σε εκλογές θα ξημέρωνε μια ημέρα και απλά θα ανακοίνωνε ότι παραιτείται από το αξίωμα της παραδεχόμενη ότι δεν διαθέτει «πλέον την ενέργεια που απαιτείται για τη συγκεκριμένη θέση».
H Τζασίντα Αρντερν είχε συγκεντρώσει από νωρίς την προσοχή πάνω της. Το 2017 στα 37 της έγινε η πιο νέα πρωθυπουργός. Μια γυναίκα που δεν προσπάθησε να αναπαραγάγει το αντρικό πρότυπο εξουσίας όπως έχουμε δει όταν άλλες γυναίκες ανέλαβαν ανώτατα κυβερνητικά αξιώματα, όπως άλλοτε η τέως Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ.
Τα στερεότυπα που έσπασαν από τις ενέργειες της πρωθυπουργού
Αντίθετα έσπασε στερεότυπα. Πήγε στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ με το μωρό της τριών μηνών αγκαλιά. Μετέτρεψε πρωθυπουργικές αίθουσες σε παιδικά δωμάτια, προσπαθώντας να μην αποκοπεί από το ρόλο της μάνας. Δεν απαρνήθηκε τη γυναικεία της ταυτότητα και όταν επανεκλέγηκε το 2020 ήταν μια από τις πιο αγαπητές πρωθυπουργούς της χώρας.
Συνέχισε να ασκεί επιρροή εμπλουτίζοντας την εξουσία με την γυναικεία δύναμη. Την ίδια δύναμη που βρήκε για να διατυπώσει δημόσια ότι κουράστηκε. Ότι δεν έχει τα απαραίτητα «καύσιμα» και αποθέματα για να συνεχίσει με επάρκεια να ασκεί το αξίωμά της. Σίγουρα δεν το έχουμε ξανακούσει ούτε στην εγχώρια ούτε στη διεθνή πολιτική σκηνή. Αντίθετα τα παραδείγματα είναι πλείστα από την αγωνιώδη προσπάθεια των πολιτικών να κρατηθούν στην καρέκλα της εξουσίας.
Ακόμη και όταν έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν έχουν να δώσουν τίποτα. Αυτό που κάνει τη Τζασίντα Αρντερν ξεχωριστή και θαυμαστή είναι ότι κατάφερε να δει βαθιά μέσα της. Στα δικά της θέλω και στις δικές της αντοχές. Να τα ιεραρχήσει χωρίς να θέλγεται από τις γοητευτικές σειρήνες της αστραφτερής εξουσίας. Να καταφέρει η επιθυμία της να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της να νικήσει οποιαδήποτε αμφιβολία.
«Επιτέλους, θα μπορέσω να παντρευτώ τον αρραβωνιαστικό μου και θα αφιερώσω χρόνο στην κόρη μου», απάντησε για τα μελλοντικά της σχέδια και στο τέλος της συνέντευξης τύπου βρέθηκε στην αγκαλιά του συντρόφου της. Σίγουρα δεν θα ήταν μια εύκολη απόφαση. Αλλά η Νεοζηλανδή πρωθυπουργός κατάφερε το πιο δύσκολο. Να παραμείνει ένας κανονικός άνθρωπος.
*Οι απόψεις του αρθρογράφου είναι προσωπικές και δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις του The Standard
