Διαγωνισμός ζωγραφικής για παιδιά διοργανώνεται από την Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας του Υπουργείου Εξωτερικών και την Παιδική Πινακοθήκη Ελλάδας.
Ο Διεθνής Παιδικός-Νεανικός Διαγωνισμός Ζωγραφικής γίνεται με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή και ονομάζεται «Γαϊτανάκι ονειρεμένο, μ’ απηλιώτη άνεμο φερμένο, κλώσε χρώμα να σκορπίζει, μια αγκαλιά για να ανθίζει».
Το 1922, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ο ανατολικός άνεμος Απηλιώτης (από εκεί που ανατέλλει ο ήλιος) φέρνει στην Ελλάδα μαζί με τους πρόσφυγες και το «Γαϊτανάκι»: Ένα πολύχρωμο έθιμο που ριζώνει στις καρδιές των Ελλήνων, ως παντοτινό σύμβολο αδελφοσύνης. 100 χρόνια μετά, μαθαίνοντας από τις μνήμες της Μικρασιατικής Καταστροφής και μετασχηματίζοντάς τες σε δημιουργική δύναμη για το μέλλον, οι μικροί καλλιτέχνες ανά τον κόσμο καλούνται να φιλοτεχνήσουν έργα που κρατούν ζωντανή στη μνήμη μας την οδύνη του ξεριζωμού, την καθοριστική επιρροή των Μικρασιατών στην εξέλιξη και τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας, καθώς και την τεράστια προσφορά τους στον πολιτισμό, την εκπαίδευση και την οικονομία της χώρας.
Ποιοι μπορούν να συμμετέχουν
Ο διαγωνισμός απευθύνεται σε παιδιά και νέους της Ομογένειας από 6-17 ετών. Βασικός σκοπός, είναι η ενθάρρυνση – μέσω της καλλιτεχνικής δημιουργίας – για ιστορικό αναστοχασμό και η καλλιέργεια της ιστορικής μνήμης.
Οι συμμετοχές θα υποβληθούν ψηφιακά, από 9 Μαΐου έως 30 Σεπτεμβρίου και θα αξιολογηθούν από Επιτροπή της Παιδικής Πινακοθήκης Ελλάδας, η οποία αποτελείται από καταξιωμένους εικαστικούς και εκπαιδευτικούς. Πέραν των βραβείων, θα δοθούν τιμητικά διπλώματα σε όλους τους συμμετέχοντες στον διαγωνισμό.
Λεπτομέρειες σχετικά με τη διαδικασία υποβολής, περιλαμβάνονται στην ιστοσελίδα της Παιδικής Πινακοθήκης Ελλάδας : https://www.paidikipinakothikielladas.org.
Τι είναι το γαΐτανάκι – Η ιστορία του
Ένα έθιμο ελληνικό πέρασε στην Ελλάδα από πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και του Πόντου Από τα λίγα που διατηρούνται αυτούσια ως τις ημέρες μας, το γαϊτανάκι είναι ένας χορός που δένει απόλυτα με το χρώμα και το κέφι και την αδελφοσύνη. Εάν υπέροχο «παιχνίδι», που περιλαμβάνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τα οποία είναι αναγκαία για μια ξέφρενη διασκέδαση. Χρώματα, κέφι πλέκονται μαζί με τις κορδέλες σε έναν χορό αγάπης και συμφιλίωσης με ιδιαίτερους συμβολισμούς.
Παράδοση στην ευρύτερη Μικρά Ασία ήταν ο χορός με το γαϊτανάκι. Έθιμο που έφεραν στην Ελλάδα με τον ξεριζωμό οι πρόσφυγες. Το γαϊτανάκι έδεσε απόλυτα με τα άλλα τοπικά έθιμα, αφού η δεξιοτεχνία των χορευτών αλλά και ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο. Η λέξη «γαϊτανάκι» είναι υποκοριστικό της μεσαιωνικής λέξης «γαϊτάνιν», που σημαίνει μεταξωτό κορδόνι, λωρίδα, κορδέλα. Προέρχεται από τα ελληνιστικά χρόνια, μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, από την ελληνιστική λέξη γαϊτάνη.
Οι κορδέλες συνήθως ήταν από βαμβάκι, μαλλί ή μετάξι και αποτελούσαν διακοσμητικό στοιχείο των φορεμάτων. Χρειάζονται δεκατρία άτομα για να στήσουν τον ιδιότυπο χορό. Ο ένας κρατά έναν μεγάλο στύλο στο κέντρο, από την κορυφή του οποίου ξεκινούν δώδεκα μακριές κορδέλες, καθεμιά με διαφορετικό χρώμα. Οι κορδέλες αυτές λέγονται γαϊτάνια και είναι αυτές που δίνουν το όνομά τους και στο έθιμο. Γύρω από τον στύλο δώδεκα χορευτές κρατούν από ένα γαϊτάνι και χορεύουν ταυτόχρονα ανά ζευγάρια, τραγουδώντας το παραδοσιακό τραγούδι.
Καθώς κινούνται γύρω από τον στύλο, κάθε χορευτής εναλλάσσεται με το ταίρι του και έτσι όπως γυρνούν, πλέκουν τις κορδέλες γύρω από τον στύλο δημιουργώντας χρωματιστούς συνδυασμούς, με τον ίδιο τρόπο που έπλεκαν παλιά οι γυναίκες τα γαϊτάνια και στόλιζαν τις παραδοσιακές φορεσιές. Όταν οι κορδέλες έχουν όλες τυλιχτεί και οι χορευτές χορεύουν όλο και πιο κοντά στο κοντάρι, ο χορός τελειώνει σε μια μεγάλη αγκαλιά.
