Το Αιτωλικό είναι μια μικρή κωμόπολη στον δήμο Μεσολογγίου, με πληθυσμό 7.345 κατοίκους, δέκα χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πόλης του Μεσολογγίου.
Η πόλη του Αιτωλικού βρίσκεται χτισμένη σε ένα μικρό νησάκι, ριζωμένο στο νερό στη μέση της λιμνοθάλασσας Αιτωλικού – Μεσολογγίου.
Συνδέεται ανατολικά και δυτικά με την ξηρά με δύο πέτρινα τοξωτά γεφύρια μήκους 300 μέτρων το καθένα.
Είναι ένα πραγματικό στολίδι, θαύμα της διαμόρφωσης της φύσης, που δημιουργεί εκπληκτικές εικόνες.
Aitoliko, Greece. One of the more unique-looking towns in Europe… pic.twitter.com/cicMtDgKxu
— Alex Sakalis (@alexsakalis) May 2, 2022
Η ονομασία «Αιτωλικό»
Το Αιτωλικό στην ιστορία συναντάται με τρεις «διαφορετικές» ονομασίες.
Με την ονομασία «Ανατολικόν» ήταν γνωστό πριν και κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 και σε όλα τα δημόσια έγγραφα αναφέρεται έτσι. Το όνομα «Ανατολικόν» του δόθηκε γιατί ήταν το ανατολικότερο νησάκι των Εχινάδων ή επειδή ήταν ανατολικά του Αχελώου.
Η ονομασία «Αντελικόν» ή «Αντλικό» είναι παλαιά, λαϊκή συντόμευση του Ανατολικόν, συναντάται στα τοπικά δημοτικά τραγούδια και είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στους ντόπιους.
Ίσως ετυμολογικά ή λέξη να προέρχεται από το ρήμα αντλώ – αντλικό, τόπος που αντλείται νερό, αφού το νησάκι μόλις ήταν υψηλότερο από την επιφάνεια της θάλασσας, με αποτέλεσμα όπου και να έσκαβες λίγο έβγαινε νερό.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η ονομασία «Αιτωλικόν» δεν είναι καινούργια όπως πολλοί ισχυρίζονται. Ο Μητροπολίτης Μελέτιος αναφέρει την πόλη με τα δύο ονόματά της: «Και νήσος εν λιμνοθαλάσση Αιτωλικόν ή κοινότερον Ανατολικόν» αυτό σημαίνει ότι εκατό χρόνια περίπου πριν από την Επανάσταση του 1821 η πόλης λέγονταν επίσημα και Αιτωλικόν.
Η ονομασία λέγεται ότι έλκει την καταγωγή της από τον εισβάλλοντα στην Αιτωλία την οποία και κατέλαβε το 234 π.Χ. βασιλέα των Μακεδόνων Δημήτριον τον επικληθέντα Αιτωλικόν, γιατί κατά την παράδοση, η μετοίκηση των κατοίκων από την Έξω Χώρα στην νησίδα έγινε μετά την εκπόρθηση της Παλαιάς Πλευρώνας, την οποία ο Δημήτριος κατέσκαψε και ανήγειρε την Νέα Πλευρώνα (κάστρο Κυρά Ρήνης).
Τελικά το όνομα που επικράτησε είναι το «Αιτωλικόν».
Αιτωλικό: Η «Μικρή Βενετία»
Στην ιστορία του Ανδρέα Δημητρίου γίνεται λόγος για συστάδα από 4 ή 5 πολύ μικρά νησάκια στο κέντρο της λιμνοθάλασσας, που καλύπτονταν το χειμώνα από το νερό και σε ελάχιστη απόσταση το ένα από το άλλο.
Οι πρώτοι κάτοικοι, που ήταν κυρίως ψαράδες, του κεντρικού και μεγαλύτερου σε έκταση νησιού, τα ένωσαν με ξύλινα γεφυράκια. Με συνεχείς επιχωματώσεις έγιναν ένα ακανόνιστου σχήματος νησάκι διαμέτρου τότε περίπου 300 μέτρων, το οποίο μόλις ήταν λίγο ψηλότερο από την επιφάνεια της θάλασσας η οποία εισχωρούσε το χειμώνα μέχρι τα πιο κεντρικά σημεία. Αυτό συνέβαινε μέχρι πρόσφατα, γι’ αυτό και ονομάστηκε «Μικρή Βενετία».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Με την πάροδο του χρόνου οι συνεχείς επιχωματώσεις άλλαζαν την έκταση του νησιού όχι όμως τη μορφή, τη συγκρότηση, τη δομή και την εικόνα του. Η τελευταία επιχωμάτωση που έγινε από το δημόσιο το 1969, επί δικτατορίας, σε μεγάλη έκταση βόρια και νότια, άλλαξε τελείως το νησάκι δίνοντας άλλη μορφή και εικόνα.
Το βορινό μέρος που ήταν έκθετο στη θάλασσα, έχοντας τα θέμελα των σπιτιών μέσα στο νερό και μικρούς όρμους – κανάλια που προχωρούσαν αρκετά μέσα στο νησάκι, δημιουργώντας ένα ποίημα νερένιας δαντέλας, ανάμεσα στις άκρες της οποίας φιλοξενούνταν οι γαίτες (βάρκες χωρίς καρίνα) των ψαράδων, επιχωματώθηκε ολοκληρωτικά δίνοντας οικοπεδική έκταση, διπλό παράλληλο περιμετρικό δρόμο και «προστατευτική από το κύμα» παραλιακή λωρίδα άσχετη. Το ίδιο έγινε και προς νότο, όπου η λιμνοθάλασσα ήταν ρηχή, η επιχωμάτωση πιο εύκολη, τετραγωνοποίησε έτσι το νησάκι και απέδωσε ακόμη μεγαλύτερες οικοπεδικές εκτάσεις.
Παρόλα αυτά το Αιτωλικό εξακολουθεί να παραμένει πανέμορφο και ιδιαίτεο μορφολογικά διατηρώντας τη γραφικότητα και την εικόνα μιας υδάτινης Πολιτείας.
