Ο Έλληνας Παραολυμπιονίκης Αντώνης Τσαπατάκης, το Παρασκευή 18 Μαρτίου προήχθη στον βαθμό του Υπαστυνόμου Β’ και εντάχθηκε στις τάξεις των Αξιωματικών του Σώματος της Ελληνικής Αστυνομίας.
Ωστόσο ο κύριος Τσαπατάκης, πριν ενταχθεί στην Αστυνομία, είχε διακριθεί στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο 2020, όπως αναφέρει το «L&O».
Ποιος είναι ο Αντώνης Τσαπατάκης
Ο Αντώνιος Τσαπατάκης γεννήθηκε στα Χανιά στις 13 Ιανουαρίου 1988 και είναι Έλληνας παραολυμπιονίκης στην κολύμβηση. Κατά κύρια βάση αγωνίζεται στα 100μ. πρόσθιο, κατηγορίας SB4.
Στην ηλικία των πέντε ετών άρχισε να κολυμπά στη δημόσια πισίνα των Χανίων.
Σε ηλικία 12 ετών, έγινε αθλητής της υδατοσφαίρισης του Ναυτικού Ομίλου Χανίων, κερδίζοντας αρκετά βραβεία στην κολύμβηση αλλά και στην υδατοσφαίριση. Το 2005, εισήχθη επιτυχώς στη σχολή Αστυφυλάκων της Ελληνικής Αστυνομίας.
Τσαπατάκης: Το ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή
Ένα χρόνο αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2006, λίγο έξω από την πισίνα όπου είχε περάσει τη μισή ζωή του, έχασε τον έλεγχο της μοτοσικλέτας του λόγω υπερβολικής ταχύτητας, με αποτέλεσμα την παράλυση των κάτω άκρων. Λιγότερο από 9 μήνες μετά το ατύχημα, ο Τσαπατάκης ξαναγύρισε στην πισίνα και το 2009 άρχισε να κολυμπάει για τον αθλητικό σύλλογο ατόμων με αναπηρία «Μεγαλόνησος». Ο Τσαπατάκης δήλωσε ότι αυτό που τον οδήγησε πίσω στο κολύμπι ήταν η ανάγκη του για ανεξαρτησία.
Οι διακρίσεις και τα μετάλλια
Ο Τσαπατάκης έχει διακριθεί τόσο σε εθνικό (κατέχει δύο εθνικά ρεκόρ) όσο και σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Έχει στην κατοχή του περισσότερα από 20 χρυσά, ασημένια και χάλκινα μετάλλια. Το 2012 συμμετείχε πρώτη φορά στους Παραολυμπιακούς στο Λονδίνο ενώ το 2016, στο Ρίο κέρδισε την 4η θέση τα 100μ. πρόσθιο SB4.
Το 2015, έσπασε το Ευρωπαϊκό ρεκόρ και κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής (IPC) στη Γλασκώβη. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2021 στην Ιαπωνία, κατέκτησε το πρώτο του μετάλλιο σε Παραολυμπιακούς, με την 3η θέση στα 100 μ. πρόσθιο SB4.
Ο Τσαπατάκης για το ατύχημα του
Μιλώντας τον Δεκέμβριο του 2020 στην LIFO ο Αντώνης Τσαπατάκης είχε πει μεταξύ άλλων: »Το ατύχημα έγινε έξω ακριβώς από το κολυμβητήριο. Πολλοί δεν το ξέρουν αυτό. Έβγαλα πρόσφατα μια φωτογραφία μέσα στο νερό, που είναι η προσωπική μου ευχαριστία προς την πισίνα, προς το νερό γενικότερα, γιατί επί της ουσίας δεν με άφησε ποτέ να βουλιάξω. Στο κολυμβητήριο που πάω από παιδί έμαθα να κολυμπάω, έμαθα να διακρίνομαι, έμαθα να νικάω, έμαθα να χάνω, έμαθα τα πάντα στη ζωή μου.
Έξω από το κολυμβητήριο, κάποια χρόνια μετά, έχασα την ικανότητά του να περπατάω, όταν όμως ξαναμπήκα στο νερό, στο συγκεκριμένο κολυμβητήριο, ξεκίνησα να κολυμπάω πάλι και μου έδωσε εκείνο που μου πήρε απ’ έξω. Αλλά μου το έδωσε σε μια διαφορετική μορφή, πιο δυνατή, μου έδωσε την ικανότητα να κάνω τους άλλους να περπατούν και μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, να παραδειγματίζονται από τη ζωή μου, από αυτά που κάνω.
Τα οποία εγώ μπορεί να μην τα θεωρώ τεράστια ή μεγάλα, ή παραδείγματα ζωής, όμως κάποιοι τα βλέπουν τεράστια, τα βλέπουν ως άθλους. Και σίγουρα δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα υποβαθμίσω αυτό που βλέπουν. Αν αυτό είναι που τους δίνει όρεξη για ζωή, τότε να τους βοηθήσω να το καταλάβουν εντονότερα.
Ξεκίνησα να μπαίνω στην πισίνα έναν χρόνο μετά το ατύχημα, το 2008. Αυτό που μου έδωσε δύναμη δεν ήταν άλλο από την απόφαση που πήρα ο ίδιος να συνεχίσω να ζω. Δεν είναι τόσο μεγάλη όσο το φαντάζεστε. Δεν θέλει τόσο πολλή δύναμη. Είναι απλώς μια επιλογή.
Είχα να επιλέξω ανάμεσα στο να είμαι αδύναμος, να κάθομαι στο σπίτι μου και να περιμένω τη μέρα που θα πεθάνω, και στο να πάω με τους δυνατούς και ό,τι και να κάνω στη ζωή μου να με δυναμώνει, να με κάνει να αντιλαμβάνομαι πιο έντονα την ίδια τη ζωή. Άλλαξε η ζωή μου, αλλά με εμψύχωνε ο ίδιος μου ο εαυτός.
Εκείνες τις δύσκολες στιγμές, κάθε άνθρωπος το μόνο που έχει για να βοηθηθεί είναι ο εαυτός του. Πρέπει να υπάρχει αρχικά ο εαυτός σου για να σε βοηθήσουν στη συνέχεια η οικογένεια και οι φίλοι σου. Όπως λέω συχνά, το αριστερό μου πόδι, το πόδι της καρδιάς, είμαι εγώ στη ζωή μου.
Το δεξί πόδι είναι η οικογένεια και οι φίλοι μου, αυτοί έκαναν τα «πόδια» μου που με βοήθησαν να ξανασηκωθώ».
