Δεν βλέπω teen σίριαλ. Το έχω σταματήσει εδώ και χρόνια.
Άλλωστε-ας μην κρυβόμαστε-έχω περάσει αυτήν την ηλικιακή φάση… δεκαετίες πριν.
Κι όμως, για κάποιο λόγο, κάτι με τράβηξε στο σίριαλ του Netflix Ginny & Georgia.
Θυμάμαι ήταν βράδυ. Ήμουν εξαντλημένη από την ημέρα που είχε προηγηθεί.
Είχα ξυπνήσει στις 5 το πρωί για να γράψω το βιβλίο μου.
Έγραφα ασταμάτητα μέχρι το μεσημέρι, με ένα μικρό διάλειμμα για να ξυπνήσω το παιδί στις 8, να πιει το γάλα του, να παίξουμε λίγο, να ετοιμαστεί για το σχολείο.
Έπειτα συνέχισα το γράψιμο, με επιπλέον διάλειμμα για μαγείρεμα και ό,τι άλλο απαιτεί μια καθημερινή οικογενειακή ρουτίνα.
Όταν γύρισε το παιδί από το σχολείο, παίξαμε, πήγαμε στις κούνιες, φάγαμε, τον έκανα μπάνιο, του έφτιαξα γάλα και του διάβασα-άπειρα-παραμύθια.
Όση ώρα του διάβαζα, ανάμεσα σε γέλια, ερωτήσεις και αγκαλιές, σκεφτόμουν πως το βράδυ είναι η αγαπημένη μου στιγμή μαζί του.
Συζητάμε για τα πάντα, το σχολείο, τις σκέψεις του, ό,τι του έρθει στο μυαλό.
Εκεί, ανάμεσα στα παραμύθια και τις ιστορίες, του έκανα για μια ολόκληρη ώρα μασάζ στην πλατούλα — ναι, το έχει κληρονομήσει από εμένα αυτό, εγώ ευθύνομαι απόλυτα αφού έτσι τον έμαθα από τότε που ήταν μωράκι…
Κάποια στιγμή ο Ραφαέλλο επιτέλους κοιμήθηκε.
Οι μαμάδες που τώρα με διαβάζουν ξέρουν καλά πως αυτά που περιγράφω είναι απλώς… καθημερινότητα.
Για όλους τους άλλους μπορεί να ακούγονται υπερβολικά.
Αλλά όχι, δεν υπερβάλλω καθόλου. Λέω πάντα την αλήθεια.
Όταν έχεις παιδί, δεν σταματάς ποτέ. Σταματάς όταν κοιμηθεί και μόνο τότε βρίσκεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου.
Ας επιστρέψω στο θέμα…
Έκατσα λοιπόν με τον άντρα μου, να τον δω και εκείνον λίγο.
Να μιλήσουμε.
Γιατί το παιδί δεν μας αφήνει ποτέ να ολοκληρώνουμε μια πρόταση, οι συζητήσεις μας κόβονται στη μέση και αιωρούνται μέχρι να βρούμε λίγο χρόνο μόνοι μας, για να τις συνεχίσουμε.
Καθώς καθόμασταν, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, είπα στον εαυτό μου.
Θέλω να χαλαρώσω. Θέλω να δω κάτι ανάλαφρο. Να μη σκέφτομαι. Δεν θέλω να γράψω, ούτε να διαβάσω. Θέλω απλώς κάτι να κοιτάζω, χωρίς να κουράζεται το μυαλό μου.
Πήρα το τηλεκοντρόλ και μπήκα στο Netflix.
Ο Θέμης πήγε για ύπνο-κι εκείνος είχε ανάγκη να ξεκουραστεί. Είχε πάει αργά…
Tο Ginny & Georgia που μου τράβηξε το ενδιαφέρον
Καθώς έψαχνα κάτι να παρακολουθήσω, και ετοιμαζόμουν να χαθώ στον χαοτικό κόσμο των trailer χωρίς κανένα αποτέλεσμα, ξαφνικά είδα το Ginny & Georgia που μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Είχε κάτι.
«Τέλεια, αυτό θα δω», είπα.
Φαινόταν ανάλαφρο και διασκεδαστικό και λίγο ανατρεπτικό. Μια ιστορία για μια μαμά και την κόρη της με χιούμορ και λίγο ίντριγκα, πάτησα το play.
Και… κόλλησα.
Κοιμήθηκα στις δύο το βράδυ. Είδα τρία επεισόδια συνεχόμενα. Με το ζόρι το έκλεισα, έπρεπε να κοιμηθώ, για να βγάλω την επόμενη μέρα. Ωστόσο είχα απολαύσει αυτές τις τρεις ώρες στον απόλυτο βαθμό.
Αλλά είχα κάνει ένα μεγάλο λάθος…
Τα επεισόδια φεύγουν απνευστί και η αγωνία σε κρατάει. Η Georgia δεν είναι η «τέλεια μαμά».
Έχει κάνει πολλά λάθη, και συχνά λειτουργεί με δικούς της, περίεργους ηθικούς κανόνες για να προστατέψει την οικογένειά της.
Είναι μια διαταραγμένη προσωπικότητα, σχεδόν εγκληματική φυσιογνωμία — κι όμως είναι αξιαγάπητη.
Αν την κρίνεις αντικειμενικά, είναι κακό πρότυπο. Ίσως και τρομακτικός χαρακτήρας.
Όμως τη νιώθεις πιο αληθινή από πολλούς άλλους «καλούς».
Γιατί βάζει πάνω απ’ όλα τα παιδιά της. Δεν σκύβει το κεφάλι. Δεν θυσιάζει τα παιδιά της για τη δική της βολή και αν χρειαστεί παίρνει τον νόμο στα χέρια της — με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Η φωτογραφία και η σκηνοθεσία δεν θα έλεγα ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι απλή, αν και τα flashbacks στο παρελθόν της Georgia είναι πολύ πετυχημένα και στοχευμένα για τη ροή της ιστορίας.
Αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι το ευρηματικό σενάριο… πραγματικά τα σπάει. Και η τρίτη σεζόν —που μόλις βγήκε και είναι Νο.1 στα trends— ήταν η πιο πολυαναμενόμενη.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό που με κράτησε περισσότερο στο συγκεκριμένο σήριαλ ήταν ο χαρακτήρας της Georgia. Σκοτεινός, μυστηριώδης, πολύπλοκος.
Σε σημεία μάλιστα μου θύμισε και την δική μου ηρωίδα την Στεφανία από την ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ.
Η Brianne Howey (Georgia) είναι καταπληκτική στο ρόλο της. Περνάει από την ειρωνεία στο σκοτάδι, από την ασφάλεια στο πανικό και έπειτα στην μητρική αγάπη, με τρομακτική φυσικότητα.
Η Antonia Gentry (Ginny) την ακολουθεί σε βάθος, φυσικότητα, ευαισθησία.
Σε πολλές σκηνές γελάει, και σε άλλες κλαίει, με τον αυθορμητισμό που γελάνε και κλαίνε τα παιδιά αυτής της ηλικίας, όταν μπερδεμένα για όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους, ψάχνουν να βρουν την ταυτότητα τους σε έναν χαώδη κόσμο.
Και αν νομίζετε ότι υπερβάλω δείτε και τα βραβεία και τις υποψηφιότητες για το σήριαλ
Βραβεία & Υποψηφιότητες:
- Υποψήφιο για Emmy 2023 (Original Song)
- ReFrame Stamp (2021 & 2023) για ισότητα & ένταξη
- Ruderman Seal για αυθεντική εκπροσώπηση ποικιλομορφίας
- AACTA Audience Choice Award (2024)
- Υποψηφιότητα στα People’s Choice Awards 2024
- Netflix: Πάνω από 381 εκατ. ώρες προβολής, με τη 2η σεζόν στην κορυφή των παγκόσμιων charts
Λοιπόν ναι, είχα κάνει ένα μεγάλο λάθος…
Το Ginny & Georgia το είχα υποτιμήσει εκείνο το βράδυ που πάτησα το play. Δεν ήταν ούτε τόσο ανάλαφρο, ούτε τόσο αθώο όσο νόμιζα.
Είναι σκοτεινό και απρόβλεπτο. Κρύβει πολλά μηνύματα για τη δύναμη της μητρότητας, τη μονογονεϊκή οικογένεια, την κακοποίηση (κάθε μορφής), τον ρατσισμό, την εφηβεία, την διαφορετικότητα, και τις ψυχικές ασθένειες.
Όλα όσα προανέφερα εντωμεταξύ, είναι κρυμμένα μέσα σε ένα γυαλιστερό ροζ περιτύλιγμα, γεμάτο από χιούμορ, ευαισθησία, ρομαντισμό, και ανεμελιά.
Ήλπιζα εκείνο το πρώτο βράδυ ότι θα περνούσα κάποιες ώρες χαλαρής προβολής, παρακολουθώντας μια σειρά για teenagers. Ομως σίγουρα το Ginny & Georgia δεν είναι μόνο αυτό! Γέλασα, έκλαψα, νοστάλγησα, ταρακουνήθηκα, και για μια ακόμα φορά έπεσα σε σκέψεις, ερωτήσεις και προβληματισμούς.
Με μια ερώτηση να κυριαρχεί στο μυαλό μου.
Εσύ θα σκότωνες για το παιδί σου;
Εγώ ξέρω την απάντηση – εσείς;
Είναι παντρεμένη και έχει έναν γιο, τον Ραφαέλλο.
Είναι μαμά πλήρους απασχόλησης, όπως λέει με περηφάνια. Λατρεύει την οικογένειά της, η οποία είναι πάντα η νούμερο ένα προτεραιότητά της. Οι ώρες που γράφει είναι το πρωί, όταν ο Ραφαέλλο είναι στο σχολείο, ή το βράδυ, όταν εκείνος κοιμάται.
Η Μαρία Ματσούκα στο αναγνωστικό κοινό εμφανίστηκε το 2021 με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Μαρία Μαρσέλου με την έκδοση δύο μυθιστορημάτων από τις Εκδόσεις Ψυχογιός: Όλα Όσα Ψιθυρίσαμε, 2021, Επικίνδυνη, 2022 και το μυθιστόρημα Αποπλάνηση, 2024 από τις εκδόσεις Κάκτος.
