Μια κωμικοτραγική κατάσταση έζησε ο ηθοποιός, Δημήτρης Αντωνίου, στην προσπάθεια του να βγάλει διαβατήριο, όταν αστυνομικός του ζήτησε να αποδείξει ότι δεν έχει δεξί χέρι!
Ο Δημήτρης Αντωνίου, όταν ήταν μαθητής, είχε ένα ατύχημα που τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Ένα διερχόμενο αυτοκίνητο τον παρέσυρε έξω από το σχολείο του στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, από το ατύχημα έχασε το δεξί του χέρι, γεγονός για το οποίο ο αστυνομικός του ζήτησε να του φέρει χαρτί από γιατρό που να το επιβεβαιώνει για να μπορέσει να του εκδώσει το διαβατήριο.
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει σε ανάρτησή του στο Facebook πριν από λίγους μήνες χρειάστηκε να βγάλει διαβατήριο όμως δεν υπήρχε πρόσβαση ούτε στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα της Καλαμαριάς στη Θεσσαλονίκη, ούτε σε κάποιο άλλο στην περιοχή, με αποτέλεσμα να τον στείλουν περίπου 1 ώρα και κάτι μακριά, στους Νέους Επιβάτες.
«Ψυχραιμία Δημήτρη, λέω μέσα μου. Ευκαιρία για εκδρομούλα» αναφέρει, αλλά όταν έφτασε εκεί είδε ότι τα πράγματα και πάλι δεν ήταν όπως τα περίμενε.
Η μπάρα ήταν στενή και σκουριασμένη «Με μια περίεργη στροφή που μου έβγαζε το μισό αμαξίδιο στον αέρα. Ψυχραιμία Τζίμη, το ‘χεις» συνεχίζει.
Έτσι μετά απ’ όλα αυτά μπήκε στο τμήμα ο αστυνομικός όμως που επισκέφθηκε ήταν το αποκορύφωμα σε όλη αυτή την ταλαιπωρία που υπέστη.
«Ο αστυνόμος είναι σοβαρός και κοιτάει όλα τα έγγραφα που χρειάζονταν. Μετά κοιτάει εμένα. Μετά κοιτάει πάλι τα χαρτιά.
Μετά πάλι εμένα. Και μετά μου κάτι τη μαγική ερώτηση. “Πού είναι το δεξί σου χέρι;;”» σημειώνει.
Μου πέρασαν πολλές απαντήσεις από το νου. Προβάδισμα όμως είχε μία.
“Το άφησα στο σπίτι, γιατί μου ζήτησε η μάνα μου να της δώσω ένα χεράκι με τις δουλειές”.
Τελικά όμως δίστασα και είπα την αλήθεια» εξηγεί.
«Στην ταυτότητα σου γιατί έχεις το δεξί σου χέρι;;», απάντησε ο αστυνομικός με στον Δημήτρη Αντωνίου να συγκρατεί την ψυχραιμία του και να του εξηγεί, με εκείνον ωστόσο να συνεχίζει και να απαντά: «Θέλω ένα χαρτί γιατρού που να λέει ότι δεν έχεις δεξί χέρι. Και να γράψει και γιατί δεν έχεις χέρι».
Η ανάρτηση που έκανε ο ηθοποιός
«Με ρωτάνε συχνά πως μπορώ να διακωμωδώ καταστάσεις που θα έπρεπε να με εξοργίζουν. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα και να μου πείτε εσείς εάν και πως μπορώ…
Πριν λίγους μήνες χρειάστηκε να βγάλω διαβατήριο. Παίρνω τηλέφωνο το κοντινότερο αστυνομικό τμήμα (Καλαμαριά) να ρωτήσω αν έχω πρόσβαση. Μου λένε όχι. Λέω κάποιο άλλο εδώ κοντά; Μου λένε όχι, κανένα. Και πώς θα βγάλω διαβατήριο, ρωτάω. Θα πας στους Νέους Επιβάτες, μόνο εκεί μπορείς. Ψυχραιμία Δημήτρη, λέω μέσα μου. Ευκαιρία για εκδρομούλα.
Τρώμε κινησούλα και φτάνουμε με τη Βάσια σε 1 ώρα και 15 λεπτά. Όλα καλά Μήτσο, λέω στον εαυτό μου. Η δουλειά σου να γίνει. Και πάω να μπω στο κτήριο. Η ράμπα που θα μου έδινε την πολυπόθητη πρόσβαση είναι μία στενή, απότομη και σκουριασμένη κατασκευή. Με μια περίεργη στροφή που μου έβγαζε το μισό αμαξίδιο στον αέρα. Ψυχραιμία Τζίμη, το χεις.
Κα πράγματι τα καταφέρνω. Επιτέλους ! Ξεκινάω να ψαχνω το αρμόδιο γραφείο. Το ασανσέρ είναι οκ. Πάμεεεεε μητσάρα, τσιρίζω χαρούμενος μέσα μου. Και φτάνω στο γραφείο. Τέλεια.
Ο αστυνόμος είναι σοβαρός και κοιτάει όλα τα έγγραφα που χρειάζονταν. Μετά κοιτάει εμένα. Μετά κοιτάει πάλι τα χαρτιά. Μετά πάλι εμένα. Και μετά μου κάτι τη μαγική ερώτηση
«Πού είναι το δεξί σου χέρι;;»
Μου πέρασαν πολλές απαντήσεις από το νου. Προβάδισμα όμως είχε μία
«Το άφησα στο σπίτι, γιατί μου ζήτησε η μάνα μου “να της δώσω ένα χεράκι” με τις δουλειές». Τελικά όμως δίστασα και είπα την αλήθεια.
«Έχασα το χέρι μου πριν χρόνια σε ένα τροχαίο ατύχημα» και με το που τελειώνω την πρόταση, αρχίζω και αγχώνομαι με τη χαζομάρα που είπα. Αν δεν καταλάβει τη μεταφορά και με βάλει πρώτα να κάνω δήλωση για απολεσθέντα;; Αλλά όχι, ευτυχώς το πιασε,
«Στην ταυτότητα σου γιατί έχεις το δεξί σου χέρι;;»
Πείτε την αλήθεια… δεν σας περνάνε και εσάς πολλές απαντήσεις από το μυαλό;;
Εγώ όμως είμαι καλό παιδί και τον λυπήθηκα. Του απάντησα ψύχραιμα και ειλικρινά. Αυτός όμως δεν με λυπήθηκε. Έριξε τη βόμβα του
«Θέλω ένα χαρτί γιατρού που να λέει ότι δεν έχεις δεξί χέρι. Και να γράψει και γιατί δεν έχεις χέρι»
Την συνέχεια δεν σας τη λέω, γιατί μια μέρα μπορεί να τα βάλω σε καινούργια παράσταση. Βλέπετε όμως ότι δεν φταίω εγώ, έτσι;;
Η ελληνική πραγματικότητα γεννάει την κωμωδία, όχι εγώ.
Τα υπόλοιπα θα τα πούμε από κοντά στο θέατρο Σοφούλη
«Στα καλά του καθισμένου 2,5».
