Ο Νόβακ Τζόκοβιτς προκρίθηκε για 11η φορά στα ημιτελικά του Australian Open μετά τη νίκη του επί του Τέιλορ Φριτζ (7-6 (3), 4-6, 6-2, 6-3).
Όμως υπέφερε τόσο πολύ από τη ζέστη που δεν διασκεδάστε όσο θα ήθελε στο γήπεδο, μένοντας απλά ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα, που πάντως τον φέρνει σε απόσταση μόλις δύο νικών από το 25ο Grand Slam.
«Περίμενα με ανυπομονησία τη σκιά να σκεπάσει όλο το γήπεδο. Είχε πολύ ζέστη και ήταν ένα πολύ μεγάλο παιχνίδι που χρειάστηκε αμέσως μεγάλη προσπάθεια. Φρόντισε να μην αισθάνομαι πολύ άνετα στο γήπεδο όντας πολύ επιθετικός. Πρέπει να του δώσουμε συγχαρητήρια για αυτό.
Αλλά από το τρίτο σετ, τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους στο παιχνίδι μου, άρχισα να νιώθω καλύτερα στο γήπεδο, σέρβιρα καλύτερα. Στο τέλος, νομίζω ότι έκανα περισσότερους άσσους από αυτόν, κάτι που προκαλεί έκπληξη όταν γνωρίζεις την ποιότητά του. Και μου έκανε τη ζωή πιο εύκολη στο γήπεδο. Κέρδισα τα σερβίς μου παιχνίδια πιο εύκολα για να μπορέσω να τον πιέσω στα δικά του», τόνισε και μίλησε στη συνέχεια για τη ζέστη:
«Σε ένα σκληρό γήπεδο, το έδαφος απορροφά θερμότητα. Οπότε, νομίζω ότι το νιώθουμε περισσότερο από κάποιον που βρίσκεται στην κερκίδα. Και επιπλέον, πρέπει να τρέξεις. Γίνεται δύσκολο να μειώσεις τον καρδιακό σου ρυθμό, να ελέγξεις την αναπνοή σου. Όλα γίνονται έντονα. Το υψηλό επίπεδο απαιτεί πολλή ενέργεια και με τη ζέστη, νιώθεις ότι δεν μπορείς να συνέλθεις. Το να βάζεις πάγο στο σώμα είναι ένας τρόπος να χαμηλώσεις τη θερμοκρασία, γιατί έχεις την εντύπωση ότι είσαι παγιδευμένος σε φούρνο. Υπέφερα, δεν ήταν ευχάριστο στο γήπεδο. Υπάρχουν μέρες που πρέπει να αποδεχτούμε τις συνθήκες και να πούμε στον εαυτό μας ότι απλώς θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό».
Ο Νόβακ Τζόκοβιτς… τρέχει ένα σερί 33 συνεχόμενων νικών στο Australian Open, ένα ρεκόρ που μοιράζεται με τη Μόνικα Σέλες:
«Αυτό σημαίνει πολλά, πραγματικά πολλά. Από την άλλη, δεν ήξερα ότι το μοιράζομαι με τη Μόνικα Σέλες και αυτό το κάνει ακόμα πιο ξεχωριστό. Όταν μεγάλωνα στη Σερβία, σκεφτόμουν πολύ τη Μόνικα γιατί η Γελένα Γκέντσιτς, η «μάνα μου του τένις», όπως μου αρέσει να την αποκαλώ και που έφυγε από τη ζωή το 2012, δούλευε μαζί της όταν ήταν μικρή.
Έτσι, μου μιλούσε συχνά για τη Μόνικα. Κάνει αυτό, τρώει εκείνο, κοιμάται τόσο πολύ, προπονείται έτσι. Η Μόνικα έχει γίνει έτσι ένα από τα παιδικά μου είδωλα, πρότυπο. Έτσι, όταν είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω, ήμουν πολύ νευρικός.
Έκανε μια απίστευτη καριέρα, έπαιξε πολύ καλά στην Αυστραλία. Νομίζω ότι όλοι αναρωτιόμαστε πόσο μακριά θα μπορούσε να είχε φτάσει αν δεν είχε συμβεί αυτό που έγινε (σ.σ: Στις 30 Απριλίου 1993, στους προημιτελικούς του τουρνουά του Αμβούργου, ένας άνδρας μαχαίρωσε τη Μόνικα Σέλες, τότε Νο 1 του κόσμου.
Επιστρέφοντας στους αγώνες το 1995, η Αμερικανίδα κέρδισε ένα τέταρτο Australian Open τον Ιανουάριο του 1996, αλλά ποτέ δεν ανέκτησε πλήρως τις δυνάμεις της). Σε κάθε περίπτωση, έχω μόνο καλά λόγια για εκείνη και χαίρομαι που μοιράζομαι αυτόν το ρεκόρ μαζί της. »
