Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες δεκαετίες, αιώνες και χιλιετίες, ο άνθρωπος μοιάζει να συμπεριφέρεται σαν να βγήκε μόλις από τη σπηλιά. Τυφλωμένος από το έντονο φως του ήλιου αρπάζει το δόρυ και σκοτώνει με τον πιο βάρβαρο τρόπο την Ειρήνη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυρά με τη λευκή χλαμύδα θυσιάστηκε στο βωμό της φιλοδοξίας και τους κέρδους. Που κλείστηκε πάλι φυλακή, όμηρος του Πολέμου και στο σκοτάδι της σπηλιάς έσβησε και η όρεξη για Γιορτή. Παρακολουθώντας τα γεγονότα, όπως εξελίσσονται τις τελευταίες ημέρες, αναρωτιέται κανείς αν μάθαμε ποτέ από τα λάθη της ιστορίας.
Καταδικασμένοι στη μοίρα του Σίσυφου
Σήμερα, κοιτώντας προς το ανατολικό άκρο της Ευρώπης, θαρρεί κανείς πως είμαστε καταδικασμένοι σε ένα αέναο σπρώξιμο της πέτρας ώσπου να ανέβει στην κορφή και πάλι πίσω να κυλήσει συνθλίβοντας στο διάβα της όσα με κόπο είχαμε χτίσει. Και πάλι εμείς, σαν Σίσυφος, να κατηφορίζουμε ιδρωμένοι και κατάκοποι να επαναλάβουμε την ίδια ανηφόρα.
«Έτσι είν’ η ζωή και πώς να την αλλάξεις!» θα σκεφτεί κανείς και πράγματι. Ο άνθρωπος είναι πλασμένος από όλες τις πάστες. Τη λογική, τη δημιουργία, τη συμπόνοια και παράλληλα τον εγωισμό, τη δίψα για εξουσία, τον φθόνο. Όλα μέσα μας παλεύουν κι άλλοτε βγαίνουν τα πρώτα κι άλλοτε τα δεύτερα στην επιφάνεια.
Κι όμως, αν το σκεφτεί κανείς με ειλικρίνεια και ψυχραιμία, όλοι μας μεγαλώνουμε θαυμάζοντας πιότερο τον πόλεμο παρά την ειρήνη. Εκείνον μνημονεύουμε στα περισσότερα ορόσημα της ιστορίας, τις νίκες και τις ήττες που σμίλεψαν την τύχη μας ως Έθνος και ως λαό και μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα.
Οι αφανείς ήρωες της Ειρήνης
Πόσους ήρωες της ειρήνης μπορείτε να ονοματίσετε; Πόσους επιστήμονες, πόσους εργάτες, πόσους καθηγητές που σηκώνουν στους ώμους το βάρος της ειρηνικής συνέχειας σε αυτόν και άλλους τόπους. Πόσους ανθρώπους που υπηρέτησαν το ομορφότερο αγαθό από όλα, που το προάσπισαν σαν κόρη οφθαλμού για να μην πέσει όμηρος στα χέρια του πολέμου. Μιλώ για εκείνους που εργάζονται ακάματα, καθημερινά, ώστε να μην ηχήσουν τα τύμπανα του πολέμου.
Αντίθετα τα ονόματα εκείνων που πολέμησαν, που ρίχτηκαν στη μάχη του πολέμου, πέφτουν βροχή – κι όχι άδικα βέβαια – καθώς εξιστορείται η πορεία μας μέσα στον χρόνο με γιαταγάνια και καριοφίλια και με αντίσταση και «αέρα»! Δικαίως τους θυμόμαστε, αυτονοήτως τους τιμούμε! Ωστόσο μοιάζουμε να λαχταράμε να αποδείξουμε την ανδρεία μας σε καιρό πολέμου και να αφήνουμε την πανοπλία όσο υπάρχει η ειρήνη.
Ο ήρωας του Αριστοφάνη δεν κρατά όπλα
Προσωπικά σκοπεύω να ντυθώ Τρυγαίος, με όπλο το δικράνι μου και περήφανο άτι, ένα σκαθάρι. Να ανέβω πάνω εκεί στα σύννεφα και αν απαιτήσω την απελευθέρωση της Ειρήνης χωρίς βόμβες και τανκ. Μόνο με ένα δικράνι! Θα φούσκωνα από περηφάνια αν όλοι σε αυτόν τον τόπο που γέννησε τον Αριστοφάνη κάναμε ήρωα τον απλό αγρότη που στάθηκε μπροστά στον Πόλεμο και απαίτησε την Ειρήνη.
Τώρα ήρθε η ώρα, άνδρες Έλληνες,
να γλιτώσουμε από μάχες και από έριδες,
την τριπόθητη ειρήνη έξω να σύρουμε,
προτού άλλο γουδοχέρι μπει εμπόδιο.295
Δράμετε, ξωμάχοι, έμποροι, τεχνίτες και μαραγκοί,
ξένοι, μέτοικοι, νησιώτες, εδώ ελάτε ο κόσμος όλος,
πάρτε γρήγορα τις τσάπες, τους λοστούς και τα σκοινιά·
ώρα και για μας να πιούμε για τα καλορίζικα.
Πηγή: Greek-language.gr
Εκείνον που έσπρωξε τον βράχο για να βγει και πάλι η θεά και μαζί της να περπατήσουν στον κόσμο η Ωπόρα και η Γιορτή. Το πρόσωπο που με τόση μαεστρία έφτιαξε ο Αριστοφάνης 2.500 χρόνια πριν για να βροντοφωνάξει ένα «φτάνει» σε εκείνους που τυφλωμένοι από την εξουσία επιλέγουν πάντα τον πόλεμο έναντι της ειρήνης.
Η κωμωδία του Αριστοφάνη Ειρήνη συμβολίζει τον πόθο του ανθρώπου για την εξάλειψη του πολέμου και την επικράτηση της ειρήνης. Αναφέρεται στο όραμα αυτό, για το οποίο τόσοι αγώνες έχουν γίνει και τόσο ανθρώπινο αίμα έχει χυθεί. 2.5000 χρόνια κι ακόμη δεν γνωρίσαμε τον Τρυγαίο…
