Με την παραίτηση Τσίπρα από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε ο αντιμνημονιακός κύκλος του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Οι πρωταγωνιστές του αντιμνημονιακού ρεύματος αρχικά συνασπίστηκαν, σταδιακά διαιρέθηκαν και τελικά τέθηκαν εκτός πολιτικού προσκηνίου: πρόκειται για τον Αλέξη Τσίπρα, τον Γιάνη Βαρουφάκη και τον, από το 2019 ιδιωτεύοντα, Πάνο Καμμένο. Μοναδική ανακάμψασα, μετά από πολυετή πολιτική περιθωριοποίηση, είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία μετάλλαξε το επικοινωνιακό προφίλ της για να «συστηθεί εκ νέου» στο εκλογικό σώμα.
Ο Αλέξης Τσίπρας κατέχει ξεχωριστή θέση ανάμεσα σε όλους αυτούς, αν και η αλληλεπίδρασή του με τους υπολοίπους ήταν, έως το 2019, συνεχής.
Το 2008, σε νεαρή ηλικία και χωρίς να ανήκει σε κάποιο «πολιτικό τζάκι», ανέλαβε το χρίσμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ από τον Αλέκο Αλαβάνο, με τον οποίο δεν άργησε, παρ’όλα αυτά, να έρθει σε ρήξη.
Το 2012, η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας λόγω της λαίλαπας των μνημονιακών μέτρων που επέφερε την ταχεία απαξίωση του παλαιού πολιτικού προσωπικού, ευνόησε τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ως νέος, άφθαρτος και με προφανές επικοινωνιακό χάρισμα, εκτόξευσε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.
Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές και, με τη σύμπραξη του κόμματος Καμμένου, σχηματίζει κυβέρνηση, έχοντας υποσχεθεί απαλλαγή από τα μνημονιακά δεσμά «με ένα νόμο και ένα άρθρο». Ακολουθούν θριαμβολογίες για την «πρώτη φορά αριστερά», διακηρύξεις ότι «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος» και επαναστατικό κλίμα που διατρέχει όλη την κοινωνία, η οποία αρνείται να αποδεχθεί ότι η ευημερία έως το 2009 ήταν επίπλαστη και δεν ήταν εφικτό να ανακτηθεί.
Πολύ γρήγορα αποδεικνύεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν τελείως απαράσκευος- όπως και το επιτελείο του- για τη διακυβέρνηση της χώρας, ότι είχε επιφανειακή μόνο αντίληψη των διεθνών οικονομικών και γεωπολιτικών συσχετισμών και ότι δεν διέθετε την απαιτούμενη συγκρότηση για να διαχειριστεί μια τόσο απαιτητική υπόθεση. Παροιμιώδης κατέστη, για παράδειγμα, η εκ μέρους του ανεπαρκής γνώση της αγγλικής γλώσσας.
Προ του αδιεξόδου, προκηρύσσει δημοψήφισμα στις αρχές Ιουλίου 2015. Όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, επρόκειτο για τακτικό ελιγμό με σκοπό να εγκλωβίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους και να απαλλαγεί από τα βαρίδια του κόμματός του.
Ο ελιγμός ήταν επωφελής για τον ίδιο, καθώς εξασφάλισε την εδραίωσή του στην πρωθυπουργία με τις αιφνιδιαστικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, έχοντας καταστεί πλέον κυρίαρχος εντός του εκκαθαρισμένου από τους δραχμιστές ΣΥΡΙΖΑ, στοίχισε όμως πολύ ακριβά στη χώρα: capital controls, τρίτο μνημόνιο και υποθήκευση της περιουσίας της Ελλάδας για 99 χρόνια στο Υπερταμείο!
Από το σημείο αυτό και έπειτα, η φθορά του Τσίπρα ήταν αναπότρεπτη: από αντιμνημονιακός ριζοσπάστης είχε μετεξελιχθεί σε μνημονιακό διαχειριστή, οπότε το αφήγημα βάσει του οποίου αναρριχήθηκε στην εξουσία είχε εκλείψει. Το 2019 χάνει τις εκλογές, αλλά διατηρεί ένα υψηλό ποσοστό, που καθιερώνει το κόμμα του ως το νέο δεύτερο πόλο του πολιτικού συστήματος.
Η δεύτερη θητεία του στην αξιωματική αντιπολίτευση οδήγησε στην οριστική του αποδόμηση. Η έλλειψη ρεαλιστικών προτάσεων για τη διαχείριση των κρίσεων που προέκυψαν και η προσπάθεια αναβίωσης παλαιοκομματικών πρακτικών της δεκαετίας του 80, απομάκρυναν τους κουρασμένους ψηφοφόρους από τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και έφεραν τη διπλή συντριβή των εκλογών Μαΐου-Ιουνίου.
Ο Αλέξης Τσίπρας αποσύρεται από την κεντρική σκηνή σε ηλικία 49 ετών. Θεωρητικά είναι πρόωρο να πει κανείς ότι έκλεισε ο κύκλος του. Πρακτικά θα είναι δύσκολο να επανέλθει, αφού η θεαματική ανάρρησή του ήταν, ως επί το πλείστον, προϊόν συγκυριών και προσδοκιών που διαψεύστηκαν.
