Όποιος παρακολουθεί τα δρώμενα στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχει παρατηρήσει πως ανάμεσα στις χώρες που δεν στηρίζουν την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία για τις συνεχείς προκλήσεις της, η Γερμανία είναι αυτή που το κάνει με μεγαλύτερη θέρμη.
Οι λόγοι για τους οποίους η Γερμανία στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια την Τουρκία είναι πολιτικοί, ιστορικοί, οικονομικοί και κυρίως δημογραφικοί.
Μια ακόμη παράμετρος των στενών γερμανοτουρκικών σχέσεων, εξίσου σημαντική με τις παραπάνω, αλλά που, κακώς, δεν τυχαίνει ανάλογης σημασίας στην Ελλάδα, είναι και ο ρόλος της τουρκικής μειονότητας στη Γερμανία κατά τα τελευταία 60 χρόνια.
Οι λόγοι που η Γερμανία στηρίζει την Τουρκία
Δημογραφικό
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, στα τέλη του 2018 ζούσαν σε μόνιμη βάση στη Γερμανία περίπου 3 εκατ. άνθρωποι, η πλειονότητα των οποίων είχε οικογενειακές και θρησκευτικές ρίζες στην Τουρκία. Από αυτήν την ομάδα περίπου οι μισοί έχουν και τη γερμανική υπηκοότητα.
Υπάρχουν όμως πολίτες τουρκικής καταγωγής, τρίτης και τέταρτης γενιάς γεννημένοι στη Γερμανία (περίπου το 55% της τουρκικής μειονότητας), που παραμένουν Τούρκοι υπήκοοι.
Ακόμη, υπολογίζεται ότι ο αριθμός των Κούρδων της Γερμανίας κυμαίνεται μεταξύ 500.000 και ενός εκατομμυρίου, κάτι που σημαίνει ότι η τουρκοκουρδική αντιπαλότητα στη Μέση Ανατολή έχει αντίκτυπο και στη Γερμανία, με τα επεισόδια μεταξύ των δύο εθνοτήτων να είναι συχνό φαινόμενο.
Συνολικά, οι Γερμανοί έχουν εντοπίσει στην επικράτειά τους 25 με 30 διαφορετικές εθνικές και γλωσσικές ομάδες από την Τουρκία (Αλεβίτες, Λαζοί, Τσερκέζοι, Αρμένιοι, Αραμαίοι κ.α.). Ανάμεσά τους και 35 με 40 χιλιάδες Κούρδους Γεζίντι.
Ιστορικές σχέσεις
Οι στενές σχέσεις των Γερμανών με τους Τούρκους ξεκινούν με τη συνθήκη ειρήνης του 1761 που υπέγραψε ο Φρειδερίκος ο Μεγάλος της Πρωσίας με τον σουλτάνο Μουσταφά τον τρίτο.
Η Γερμανία ως κύριος εκφραστής των Κεντροευρωπαϊκών δυνάμεων που αναζητούσαν διέξοδο (σε Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική, Μεσόγειο…) από την περικύκλωση των Δυτικών δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία) είχε αναδείξει την οθωμανική αυτοκρατορία και αργότερα την Τουρκία ως προνομιακό εταίρο.
Ο γερμανικός αντιδυτικισμός ταυτιζόταν με τον τουρκικό, εξαιτίας του ρόλου που έπαιξαν Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία στη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ας μην ξεχνάμε πως η απελευθέρωση της Ελλάδας οριστικοποιήθηκε με την καταστροφή του τουρκικού στόλου στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Θρησκεία
Αναφορικά με το θρησκευτικό δόγμα της τουρκικής μειονότητας, η συντριπτική πλειοψηφία, περίπου το 63 % των Τούρκων μουσουλμάνων της Γερμανίας υπάγονται στο σουνιτικό δόγμα. Ένα 12% συγκαταλέγεται στην κοινότητα αλεβιτών, ενώ οι σιίτες δεν ξεπερνούν το 2%. Υπάρχει ακόμα ένα 7% που δηλώνει άλλο δόγμα, όπως και ένα 8% που είναι άθρησκο.
Αναφορικά με το θρησκευτικό αίσθημα της τουρκικής μειονότητας είναι άκρως αποκαλυπτικά τα στοιχεία μιας έρευνας, σύμφωνα με την οποία το 47% των ερωτηθέντων υποστηρίζει ότι «η τήρηση των εντολών που επιβάλλει η ισλαμική θρησκεία είναι σημαντικότερη από τους νόμους του κράτους», γεγονός που τους φέρνει πολύ κοντά στις αυταρχικές, ισλαμοφασιστικές και εθνικιστικές τοποθετήσεις του Ερντογάν.
Το 36% πιστεύει ότι «μόνο το ισλάμ είναι σε θέση να λύσει τα προβλήματα της εποχής», ενώ το 50% θεωρεί ότι «μια μόνο θρησκεία, το ισλάμ, είναι η αληθινή». Αυτό όμως που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι ένα 32% πιστεύει ότι «οι μουσουλμάνοι πρέπει να επιδιώκουν την επιστροφή σε μια κοινωνική τάξη πραγμάτων όπως στην εποχή του προφήτη Μωάμεθ».
Οικονομία
Το 2011 περίπου 80.000 επιχειρήσεις στη Γερμανία ανήκαν σε Τούρκους μετανάστες, τρεις φορές περισσότερες απ’ ό,τι το 1990, ενώ μέχρι το 2017 προστέθηκαν και άλλες 10.000.
Ο τζίρος των τουρκικών επιχειρήσεων στη Γερμανία ξεπερνά τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ από τους συνολικά 500 χιλιάδες εργαζόμενους σε αυτές, το 35-40% ήταν Γερμανοί.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ακόμη ότι η πρώτη χώρα σε εισαγωγές τουρκικών προϊόντων είναι η Γερμανία και αντιστρόφως η πρώτη χώρα σε εξαγωγές στην Τουρκία είναι η Γερμανία.
Εκλογική συμπεριφορά
Αποτελώντας περίπου το 1,5% στο σύνολο των ψηφοφόρων στη χώρα (σχεδόν ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι), οι Τούρκοι της Γερμανίας αποτελούν πλέον σημαντική πολιτική οντότητα στο γερμανικό πολιτικό σύστημα, με στρατηγικά χαρακτηριστικά.
Το κόμμα που ψηφίζουν παραδοσιακά είναι το σοσιαλδημοκρατικό, στο οποίο στις τελευταίες εκλογές του 2017 έδωσαν το 39% των ψήφων τους, όταν στους Γερμανούς ψηφοφόρους το ποσοστό αυτό κυμαινόταν στο 20%.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η ψήφος των Τούρκων μεταναστών στις τουρκικές εκλογές που επίσης αποκλίνει σημαντικά από αυτή των ψηφοφόρων στην Τουρκία όπως αναφέρει ο Βασίλης Στοϊλόπουλος στο βιβλίο «Η Τουρκία του Ερντογάν».
Περίπου το 60% ψηφίζει Ερντογάν και το «συντηρητικό» ΑΚΡ, ενώ στη Γερμανία επιλέγει «προοδευτικά» κόμματα (SPD, Πράσινοι, Αριστερά), από τα οποία οι τουρκικής καταγωγής ψηφοφόροι αναμένουν ευλόγως μια μεταναστευτική και κοινωνική πολιτική που τους ευνοεί περισσότερο. Ιδιαίτερα όσον αφορά στα πολλά κρατικά επιδόματα που απολαμβάνει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της τουρκικής μειονότητας – περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μειονότητα.
Τουρκικές οργανώσεις στη Γερμανία
Στην πλειονότητά τους πρόκειται για πολλές εκατοντάδες πολιτιστικά κέντρα, ενώσεις τζαμιών, αθλητικούς συλλόγους, συνενώσεις επιχειρηματιών, γονέων και φοιτητών κ.α.
Ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός των οργανώσεων αυτών ως προς τους πραγματικούς τους στόχους, τον ιδεολογικό προσανατολισμό και τις δραστηριότητές τους είναι σχεδόν αδύνατος.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι, μετά το τέλος της δεκαετίας του ’80, στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου της Γερμανίας αναφορικά με τις οργανώσεις αυτές βρέθηκε κυρίως η θρησκευτική τους διάσταση και λιγότερο αν ανήκουν στο δεξιό ή στο αριστερό πολιτικό φάσμα, όπως αναφέρει ο Κωνσταντίνος Γώγος στο βιβλίο «Τουρκικό πολιτικό Ισλάμ και Ισλαμιστικά Δίκτυα στη Γερμανία».
Σημαντικότερη από όλες είναι η Ditib (Τουρκοϊσλαμική Ένωση του Ιδρύματος για τη Θρησκεία), με έδρα την Κολωνία και 130.000 μέλη σε όλη τη Γερμανία. Μια οργάνωση που ελέγχει 860 κοινότητες τζαμιών και οίκων προσευχής σουνιτικού δόγματος και που τουλάχιστον για τους επικριτές της είναι «προκεχωρημένο φυλάκιο του τουρκισμού», ένας «Δούρειος Ίππος» που με «ήπιο» τρόπο και πάντα «σε ρόλο θύματος» προωθεί συστηματικά «την ισλαμοποίηση της Γερμανίας».
Συνεργάζεται με τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Επίσης, η οργάνωση αυτή πρωτοστατεί στη δημιουργία τουρκικών «παράλληλων κοινωνιών» μέσα σε γερμανικές μεγαλουπόλεις και μάλιστα με τέτοιες δομές ανάπτυξης, που μελλοντικά μπορεί να συμπεριλαμβάνουν έναν πολυπληθέστερο «τουρκικό κόσμο». Από τον Σεπτέμβριο του 2018 η Υπηρεσία Συντάγματος της Γερμανίας εξετάζει αν η Ditib θα τεθεί ή όχι υπό παρακολούθηση.
Μια άλλη ιδιαιτερότητα έχουν και οι λεγόμενοι τουρκικοί «σύλλογοι των ιδεαλιστών». Το αγαπημένο τους σλόγκαν είναι, «Γίνε Γερμανός, παράμεινε Τούρκος». Μια προτροπή που εκφράζει απόλυτα την ερντογανική πολιτική για την εξάπλωση του ισλάμ στην Ευρώπη και τη στήριξη του τουρκικού εθνικισμού. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι η οργάνωση των «Γκρίζων Λύκων» (κίνημα Ülkücü), που αριθμεί συνολικά 18.000 μέλη, τέσσερις φορές περισσότερα απ’ ό,τι το ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας NDP.
Ένα 85% των Τούρκων της Γερμανίας δηλώνει ότι αισθάνεται ισχυρή έως και πολύ ισχυρή προσήλωση προς την Τουρκία, ενώ εντύπωση προκαλεί και η διαπίστωση ότι η δεύτερη και τρίτη γενιά έχει πιο αναπτυγμένο αίσθημα θρησκευτικότητας από την πρώτη, σε ποσοστό 72% προς 62%.
Στην όλη συζήτηση πάντως, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η τοποθέτηση του Τούρκου προέδρου για το πολιτικό και πολιτειακό σύστημα των χωρών. Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που ο Ερντογάν έδειξε τις πραγματικές του προθέσεις για τις τουρκικές μειονότητες που ζουν εκτός Τουρκίας, λέγοντας το αμίμητο: «Η δημοκρατία είναι μόνο το τρένο στο οποίο επιβιβαζόμαστε μέχρι να φτάσουμε στο στόχο μας. Τα τζαμιά είναι τα στρατόπεδά μας, οι μιναρέδες είναι οι ξιφολόγχες μας, οι τρούλοι είναι τα κράνη μας και οι πιστοί είναι οι στρατιώτες μας».
