Ο εκδοτικός οίκος «Ίκαρος» στο εκδοτικό του πρόγραμμα για τους επόμενους μήνες που περιλαμβάνει βιβλία ποίησης, δοκίμια, βιβλία ξένης πεζογραφίας, καθώς και βιβλία για παιδιά και εφήβους, προτείνει ξανά στο αναγνωστικό κοινό τα βιβλία από τον Μάνο Χατζιδάκι «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» και «Σχόλια στο Τρίτο».
«Ο καθρέφτης και το μαχαίρι», το κλασικό βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι επανεκδίδεται με νέο σχεδιασμό διεκδικώντας νέους αναγνώστες. Η έκδοση περιλαμβάνει τριάντα έξι κείμενα, που είτε δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες είτε εκφωνήθηκαν, και φωτογραφίες συχνά σχολιασμένες από τον Μάνο Χατζιδάκι, σαν σχεδίασμα αυτοβιογραφίας.
Μέσα από αυτά, αναδύεται το προφίλ ενός ανθρώπου που συνδέθηκε άμεσα με την εποχή του, τοποθετημένος στο επίκεντρο μιας πληθωρικής καλλιτεχνικής και πολιτικής δραστηριότητας. Στην παρουσίαση της έκδοσης του βιβλίου, τα κείμενα αναφέρονται ως «συγκεντρωμένα στον ίδιο τόμο, το ένα μετά το άλλο, διαθέτουν μιαν αόρατη αλλά εκ των υστέρων αισθητή ενότητα, χάρη στη γλωσσική τους ατμόσφαιρα και, οπωσδήποτε, εξαιτίας της θεματολογίας τους, την οποία μπορούμε να συνοψίσουμε στα τρία ακόλουθα νοήματα: Τέχνη, Νεότητα, Πολιτική Συνείδηση».
Η πρώτη έκδοση από τον «Ίκαρο» έγινε το 1988 και ανάμεσα σε άλλα υπάρχουν μια συνομιλία με τον Λεωνίδα Κύρκο, μια συνέντευξη με τον Μωρίς Μπεζάρ, κείμενα για τον Νίκο Γκάτσο, τον Γιάννη Τσαρούχη, τη Μάτση Χατζηλαζάρου, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Φελλίνι κ.ά..
Μάνος Χατζιδάκις: «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι»
Το δεύτερο βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι, τα «Σχόλια στο Τρίτο» είναι μια διαχρονική συλλογή των ιστορικών «σχολίων» του συνθέτη, που ακούστηκαν στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (από τον Μάιο του 1978 έως και τον Απρίλιο του 1980) την περίοδο που ήταν διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος.
Η πρώτη έκδοση έγινε το 1980 από τις εκδόσεις Εξάντας. Στις 27 Νοεμβρίου 1980, ο Μάνος Χατζιδάκις έγραψε: «Σαν άρχισα τα “Σχόλια” στο Τρίτο το ’78, δεν είχα αποσαφηνίσει μέσα μου ούτε το ύφος της γραφής τους, ούτε καλά-καλά τους στόχους μου. Γνώριζα βέβαια πως θα’ πρεπε να ξεκινήσω απ’ την πραγματικότητα του τόπου μας, αλλά όχι με τον τρόπο της “βραδυνής” και “μεσημβρινής” παραδημοσιογραφίας – τρόπος και είδος γραφής που απεχθάνομαι από νέος και περιφρονώ».
«Σχόλιο με σχόλιο λοιπόν σχημάτιζα τον τρόπο, τη γραφή και το επίπεδο μέσα απ’ το οποίο έβλεπα τον νεοελλαδικό κόσμο μας και επικοινωνούσα ολοένα με ένα πλατύτερο κοινό ή καλλίτερα με ένα μεγαλύτερο κοινό, γιατί ποτέ είναι αλήθεια δεν υπήρξα κατάλληλος για το πλατύ κοινό. Φυσικά επικοινωνούσα με όλους, εκτός από τους παραδημοσιογράφους και τον αρμόδιο υφυπουργό – ανίκανους, για μια οποιαδήποτε επικοινωνία. Αυτοί όμως ενοχλήθηκαν πολύ σαν συνειδητοποίησαν το γεγονός ότι επιτυγχάνετο επικοινωνία χωρίς τη συμμετοχή τους, χωρίς τα δημοσιογραφικά ή τα πολιτικά οφέλη, έτσι κι η αντίδρασή τους ήταν άμεση – ενορχηστρωμένη λασπολογία, “αγανακτισμένοι ακροατές”, μηνύσεις και ένας υφυπουργός πιεζόμενος από την Κοινή, κοινότατη Γνώμη. Το Τρίτο σταμάτησε τη λειτουργία του, σταμάτησαν και τα “Σχόλια”. Για μιαν ακόμη φορά η ποιητική συνείδηση και η έκφρασή της καταδιώχθηκε και εξαναγκάστηκε στη σιωπή. Η έκδοση λοιπόν αυτών των “Σχολίων” ήταν επιβεβλημένη για να μην ξεχνάμε την αθλιότητα και τις οδυνηρές αλήθειες του καιρού μας και του τόπου μας».
