Με προσεκτικές κινήσεις χαράσσει το πλαστικό υλικό, του δίνει σχήμα και δημιουργεί φιγούρες. Με ανεξίτηλα χρώματα αποτυπώνει τις παραδοσιακές μορφές του Καραγκιόζη, του Μορφονιού, του Κοπρίτη, του Πιτσικόκου και καταφέρνει με μεράκι και έξυπνα σενάρια να δώσει ζωή στους πρωταγωνιστές του θεάτρου σκιών. Ο Καραγκιόζης και οι περιπέτειές του, χάρη στον μαθητή της έκτης δημοτικού Χρυσοβαλάντη Καραγιαννόπουλο, εκσυγχρονίζονται.
Ο νεαρός καραγκιοζοπαίχτης είναι πολύ αγαπημένος στα παιδιά της Θεσσαλονίκης καθώς δεν τιμά μόνο την παράδοση του τόπου μας, με τις έξυπνες και ενδιαφέρουσες παραστάσεις του Καραγκιόζη που ανεβάζει σε σχολεία και γιορτές, αλλά κατάφερε να την «παντρέψει» και με τις σύγχρονες τάσεις και συγκεκριμένα με την τραπ μουσική.
«Η νεολαία εξελίσσεται και πιστεύω ότι πρέπει να προσαρμόζεται και ο Καραγκιόζης, ώστε να τον αγαπήσουν και να ταυτιστούν μαζί του. Έτσι έχω εντάξει και την τραπ μουσική στις παραστάσεις μου», επισημαίνει ο 12χρονος, μιλώντας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, και εξηγεί πως «όλοι παρακολουθούν μέσα από το διαδίκτυο τους τράπερ και εγώ προσπαθώ να προσαρμόσω αυτή τη νέα πραγματικότητα στον Καραγκιόζη. Έχω δημιουργήσει και τη δική μου τραπ μουσική. Για παράδειγμα, ο Μορφονιός τραγουδάει: «Ούιτ μαμά μου, άσε τη μύτη μου καλέ, δεν είναι λεωφορείο, είναι ένα φορείο». Τράπερ είναι και ο γιος του Καραγκιόζη, ο Κοπρίτης, στις παραστάσεις μου. Σε έναν διάλογο που έχω γράψει, λέει: «Μπαμπάκο, μπαμπάκο όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω τράπερ. Τι παιδί μου τάπερ; Όχι καλέ μπαμπά μου, τράπερ».
Πώς γεννήθηκε η αγάπη του για τον Καραγκιόζη
Όπως εξηγεί ο Χρυσοβαλάντης, η αγάπη του για το θέατρο σκιών γεννήθηκε, όταν ήταν τριών ετών και ο πατέρας του, του είχε κάνει δώρο δύο φιγούρες του Καραγκιόζη για τα γενέθλιά του. «Από εκείνη τη στιγμή έχω πάρει το μικρόβιο του καραγκιοζοπαίχτη. Ο Καραγκιόζης θεωρώ ότι είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της παράδοσής μας και δεν θέλω να γίνει μουσείο», υπογραμμίζει και διευκρινίζει πως, «γράφω τους διαλόγους, φτιάχνω μόνος μου τις φιγούρες και παίζω τις παραστάσεις, προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για τα παιδιά. Τις φιγούρες μου τις φτιάχνω από ένα υλικό πλαστικό που ονομάζεται τάπερ και τις ζωγραφίζω με ανεξίτηλους μαρκαδόρους».
«Είμαι μικρός ακόμα, δίνω παραστάσεις για τα παιδιά και προσπαθώ να εξελιχθώ, να μάθω και να γίνω καλύτερος», λέει και προσθέτει: «Έχω βρεθεί με έμπειρους καραγκιοζοπαίχτες, τον Αγάπιο Αγαπίου και τα αδέλφια Αθανασίου. Με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ, με έχουν βάλει πίσω από τις σκηνές και έμαθα πάρα πολλά μαζί τους. Είναι το μεράκι μου ο Καραγκιόζης, είναι μια παράδοση που δυστυχώς έχει ξεχαστεί στις μέρες μας και ειδικά στη Θεσσαλονίκη δεν έχουμε συνεχιστές και θα ήθελα, αν και είμαι ακόμα μαθητής, να καταφέρω να συνεχίσω την παράδοσή μας».
Η παράσταση που ανεβάζει αυτό το διάστημα είναι «τα Χριστούγεννα του Καραγκιόζη». Έρχονται όλοι οι φίλοι του Καραγκιόζη, να του ευχηθούν για τα Χριστούγεννα, αυτός κοιμάται και ονειρεύεται ότι είναι με τον Άη Βασίλη. Τον βοηθάει να πάνε στην Καλικατζαροχώρα και να πάρουν τον σάκο με τα δώρα που έκλεψαν οι καλικάντζαροι. Ξαφνικά και ενώ έχουν καταφέρει να πάρουν τα δώρα και να τα μοιράσουν στα παιδιά, ο Ρούντολφ ζαλίζεται πέφτει κάτω και ξυπνάει ο Καραγκιόζης, διηγείται ο 12χρονος καραγκιοζοπαίχτης.
Συνοδοιπόρος σε αυτό το ξεχωριστό ταξίδι στην παράδοση του θεάτρου σκιών είναι ο πατέρας του, ο οποίος σε κάθε παράσταση τον συντροφεύει με το μπουζούκι του. «Παίζω μπουζούκι στις παραστάσεις, βοηθάω σε ό,τι κάνει ο Χρυσοβαλάντης. Το κάνω μέσα από την καρδιά μου, πρώτα διότι έχω πολύ μεγάλη αγάπη για τα παιδιά και θέλω να περνάνε όμορφα με τις παραστάσεις του Καραγκιόζη και δεύτερον διότι θέλω να διατηρηθεί η παράδοση του θεάτρου σκιών, να μην χαθεί. Οι Καραγκιοζοπαίχτες λένε ότι θέλει αγάπη και μεράκι το θέατρο σκιών και ο Χρυσοβαλάντης έχει και τα δύο, ενώ παράλληλα κάνει τα μαθήματά του, όλες τις δραστηριότητες του και ποτέ δεν ξεχνάει τον Καραγκιόζη!».
