Το όνομα Κιθ Ρίτσαρντς είναι συνυφασμένο για περισσότερες από πέντε δεκαετίες με την ροκ, αλλά και με αδιανόητους αστικούς μύθους γύρω από την προσωπική ζωή του γερόλυκου των Rolling Stones.
Ο κιθαρίστας των Rolling Stones, αποτελεί την απόλυτη ροκ εν ρολ φιγούρα, ο οποίος παίζει με το συγκρότημα για περισσότερα από 50 χρόνια. O Κιθ Ρίτσαρντς έζησε την ζωή στο έπακρο, ζει και αναπνέει για τη μουσική, ενώ είναι από τους γερόλυκους που έχουν απασχολήσει μέχρι πολύ πρόσφατα τα μέσα ενημέρωσης με τα καμώματά τους.
Ωστόσο, πέρα από την διάσημη «ύφανση» των ήχων της κιθάρας του με τους συναδέλφους του κιθαρίστες των Stones, Μπράιαν Τζόουνς, Μικ Τέιλορ και Ρόνι Γουντ, υπάρχει μια πτυχή της ζωής του Ρίτσαρντς που έχει σαγηνεύσει τον Τύπο και παράλληλα προβληματίσει τους θαυμαστές του: ο ακόρεστος εθισμός του στα ναρκωτικά, που σκιαγραφεί το προφίλ του Κιθ Ρίτσαρντς εδώ και δεκαετίες.
Τα καμώματά του μάλιστα δεν τα φύλαγε μόνο για τις ΗΠΑ. Σαν σήμερα, στις 15 Οκτωβρίου του 1973, ο Κιθ Ρίτσαρντς καταδικάστηκε από δικαστήριο στη Νίκαια της Γαλλίας σε 1 χρόνο με αναστολή και πρόστιμο 5.000 φράγκων για διακίνηση κάνναβης. Κι αυτή ήταν μια πολύ μικρή και μάλλον ασήμαντη «εμπλοκή» του με τον νόμο.
Υπάρχει άλλωστε η φήμη πως στην αυλή του, στο κτήμα του στο Ρέντλαντς το 1967, οι σύριγγες ήταν περισσότερες από τα φύλλα των δέντρων που κείτονταν στη γη, ενώ και ο σύντροφός του στο συγκρότημα, Μικ Τζάγκερ μόλις και μετά βίας διέφυγε της τσιμπίδας του νόμου εκείνη την εποχή, όταν οι Rolling Stones πάσχισαν να καταστρέψουν τα «βουνά» ναρκωτικών πριν τα εντοπίσει η Αστυνομία.
Πάντως, σύμφωνα με αναφορές του αμερικανικού Τύπου, η αστυνομία δεν έκανε πολλά ώστε να περιορίσει τη χρήση των ναρκωτικών του Κιθ Ρίτσαρντς, ο οποίος πριν το τέλος της δεκαετίας του 1970 είχε συλληφθεί τουλάχιστον πέντε φορές για τον ίδιο λόγο.
Σύμφωνα με τον ίδιο πάντως, η «βουτιά» που έκανε εκείνη τη χρονιά στα ναρκωτικά ήταν και η στιγμή που οι Rolling Stones έχασαν την αθωότητά τους. Χαρακτηριστικά αναφέρει «τότε σταμάτησε η διασκέδαση». Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα πήραν μια σκοτεινή τροπή στα χρόνια που ακολούθησαν, καθώς ο Κιθ Ρίτσαρντς βρέθηκε να καταπολεμά έναν εθισμό στην ηρωίνη που άφησε πίσω του έναν πελώριο αστικό μύθο.
Η ιστορία του Κιθ Ρίτσαρντς με το «βαμπιρικό» αίμα του
Η ιστορία ξεκινάει το 1973, όταν οι Rolling Stones ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν μία εξαντλητική ακόμη παγκόσμια περιοδεία. Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, ο Κιθ Ρίτσαρντς ήταν πλήρως εξαρτημένος στην ηρωίνη.
Ο κιθαρίστας γνώριζε καλά ότι το πρόβλημα με τα ναρκωτικά του σήμαινε ότι ήταν απίθανο να αντεπεξέλθει στο γεμάτο πρόγραμμα περιοδειών και αποφάσισε να ψάξει τρόπο να σταματήσει την τοξική (κυριολεκτικά) συνήθειά του.
Ο Κιθ Ρίτσαρντς βέβαια είχε αποπειραθεί πολλάκις ως τότε να απαλλαγεί από τον εθισμό του στα ναρκωτικά, πότε καταφεύγοντας στην εναλλακτική ιατρική και πότε επιλέγοντας την δύσκολη οδό να «κόψει μαχαίρι» τις ουσίες, ωστόσο τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα. Πολύ γρήγορα, ο μουσικός υπέκυπτε στον εθισμό του και αναζητούσε άλλη, θαυματουργή λύση να απεξαρτηθεί.
Ο θρύλος λέει ότι ο Κιθ Ρίτσαρντς ενημερώθηκε από έναν παραγωγό δίσκων, ονόματι Μάρσαλ Τσες, ο οποίος είχε πρόσφατα απεξαρτηθεί από την ηρωίνη, για μια αντισυμβατική θεραπεία που θα τον θεράπευε από τον εθισμό του αμέσως: μια ολική αλλαγή αίματος, που πραγματοποιήθηκε από κάποιον γιατρό στη Φλόριντα των ΗΠΑ.
Ο γιατρός θα συναντούσε τον Κιθ Ρίτσαρντς σε κάποιο ελβετικό σαλέ προκειμένου να προχωρήσει με τη διαδικασία πριν από την έναρξη της ευρωπαϊκής περιοδείας των Stones. Σύμφωνα με τους διακινητές της ιστορίας, η «αλλαγή λαδιών» του Ρίτσαρντς ήταν τόσο επιτυχημένη που μπόρεσε να ολοκληρώσει την περιοδεία εντελώς απαλλαγμένος από την εξάρτησή του στις ουσίες.
Τέτοια ήταν η ισχύς του αστικού αυτού μύθου, που η ιστορία αντιμετωπίστηκε περίπου ως ακλόνητη αλήθεια από κάποιους βιογράφους του συγκροτήματος, ενώ αποτυπώθηκε και στα απομνημονεύματα των ανθρώπων που δούλεψαν με τους Rolling Stones στην ακμή τους. Όπως επισημαίνει όμως σήμερα άνθρωπος που γνωρίζει καλά πράγματα και καταστάσεις, η ιστορία της βαμπιρικής θεραπείας για τον εθισμό είναι σχεδόν σίγουρα αναληθής.
Κιθ Ρίτσαρντς: Η αυτοδημιουργία του μύθου του
Ο Κιθ Ρίτσαρντς ήταν ειλικρινής σχετικά με τη χρήση ναρκωτικών, σημειώνοντας όμως πως πολλά από τα γεγονότα που αφορούσαν στον ίδιο και την εικόνα που έβγαζε προς τα έξω ήταν κατασκευασμένα.
Αναφορικά με το βουνό ναρκώτικών που λέγεται πως βρέθηκε στο κτήμα του στο Ρέντλαντς για παράδειγμα, ο Κιθ Ρίτσαρντς ισχυρίστηκε ότι «ο δικαστής κατάφερε να με μετατρέψει σε λαϊκό ήρωα από τη μια μέρα στην άλλη. Από τότε όλοι ασχολούνται με αυτό», αναφέρει το περιοδικό Rolling Stone.
Η ιστορία της αλλαγής του αίματός του μπορεί να προέκυψε τυχαία, ωστόσο, αυτή γεννήθηκε έπειτα από ένα σχόλιο από τον ίδιο τον Ρίτσαρντς. Ο κιθαρίστας δήλωσε για τον αστικό αυτό μύθο πολλά χρόνια αργότερα: «Κάποιος με ρώτησε πώς καθάρισα, οπότε τους είπα ότι πήγα στην Ελβετία και μου άλλαξαν τελείως το αίμα. Απλώς αστειευόμουν. Αυτό ήταν όλο, ένα αστείο. Βαρέθηκα να απαντάω σε αυτήν την ερώτηση. Έτσι τους έδωσα μια ιστορία.».
Μερικές ιστορίες απλώς αρνούνται να εξαφανιστούν, ακόμα και μισό αιώνα μετά. Αλλά όπως εξηγεί το βιβλίο Rock ‘n’ Roll Myths, όταν άνθρωποι όπως ο Κιθ Ρίτσαρντς επιτυγχάνουν τέτοιο καλλιτεχνικό ανάστημα, δεν μπορούν παρά να δημιουργήσουν τη δική τους προσωπική λαογραφία.
«Ακόμη και η ιστορία του ότι έπεσε από ένα χαμηλό κλαδί δέντρου στα Φίτζι και επέζησε από εγχείρηση εγκεφάλου πήρε μυθικές διαστάσεις», λέει. «Παρά όλα όσα του καταλόγισαν – συμπεριλαμβανομένων όσων ο ίδιος προκάλεσε – παραμένει ο ακούραστος, άφθαρτος άνθρωπος της ροκ, τόσο σταθερός και επίμονος όσο ένα beat 4/4».
Απόσπασμα από τη βιογραφία του Κιθ Ρίτσαρντς
Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από όσα λέει ο ίδιος ο Κιθ Ρίτσαρντς για τα γεγονότα στο Ρέντλαντς στην αυτοβιογραφία του:
«Κάποτε πίστευα στο νόμο και στην τάξη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Πίστευα ότι στη Σκότλαντ Γιάρντ, ήταν αδιάφθοροι. Το είχα χάψει εντελώς το παραμύθι. Οι μπάτσοι όμως που συνάντησα στη ζωή μου μου έδειξαν ποια είναι η αλήθεια.
Μοιάζει απίστευτο τώρα να λέω ότι σοκαρίστηκα όταν μάθαμε τι είχε συμβεί, κι όμως έτσι ήταν. Όλες οι έφοδοι και οι συλλήψεις που μας είχαν κάνει ήταν στημένες παγίδες με φόντο τη μαζική διαφθορά που υπήρχε τότε και για μερικά χρόνια μετά στην Μητροπολιτική Αστυνομία.
Μια διαφθορά η οποία είχε άλλωστε σαν κατάληξη τη δημόσια απομάκρυνση πολλών αξιωματικών της Υπηρεσίας Δίωξης Εγκλήματος μετά από εντολή του Επιτρόπου καθώς και τη δίωξη άλλων.
«Μόνο μετά τη σύλληψή μας διαπιστώσαμε πόσο εύθραυστο ήταν το σύστημα. Μας έπιασαν και μετά είχαν χεστεί από το φόβο τους, γιατί δεν ήξεραν τι να μας κάνουν. Εκείνο το γεγονός μας άνοιξε αρκετά τα μάτια. Γιατί σε ποια κατηγορία μπορούσαν να στηρίξουν τις συλλήψεις στο Ρέντλαντς; Λίγο σπιντ που είχε ο Μικ επάνω του αγορασμένο από την Ιταλία – το οποίο έτσι κι αλλιώς ήταν με συνταγή – και λίγη ηρωίνη στις τσέπες του Ρόμπερτ Φρέιζερ. Αυτό.
Κι επειδή βρήκαν και μερικές γόπες στα τασάκια έπιασαν κι εμένα με την κατηγορία ότι επέτρεπα στους ανθρώπους να καπνίζουν μαριχουάνα μέσα στον ιδιωτικό μου χώρο. Όλο το κατηγορητήριο ήταν πολύ αδύναμο. Δεν είχαν τίποτα σοβαρό στα χέρια τους. Για την ακρίβεια, το μόνο σοβαρό που είχαν ήταν ένα μαυρισμένο μάτι.
Την ίδια μέρα, σχεδόν την ίδια ώρα απήγγειλαν την κατηγορία στον Μικ και σ’ εμένα, 10 Μαΐου του 1967, γινόταν και η σύλληψη του Μπράιαν Τζόουνς στο διαμέρισμά του στο Λονδίνο.
Η παγίδα είχε οργανωθεί και συντονιστεί με εξαιρετική ακρίβεια. Εξαιτίας όμως ενός μικρού λάθους στη σκηνοθεσία, οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια έφτασαν στον τόπο του εγκλήματος μερικά λεπτά πριν η αστυνομία χτυπήσει την πόρτα του Μπράιαν με το ένταλμα σύλληψης.
Μάλιστα, για να φτάσουν οι αστυνομικοί έπρεπε να ανοίξουν δρόμο μέσα από ένα πλήθος από δημοσιογράφους – κοράκια που είχαν μαζευτεί απ’ έξω. Αυτή η συνωμοσία όμως δεν ήταν τίποτα μπροστά στη φάρσα που παίχτηκε αργότερα.
Η δίκη του Ρέντλαντς, όπως τη λέγανε, έγινε στα τέλη του Ιουνίου στο Τσίτσεστερ με δικαστικούς που σε έκαναν να νομίζεις ότι βρίσκεσαι πίσω στο 1930. Στην έδρα καθόταν ο δικαστής Μπλόκ, ο οποίος ήταν εξήντα-και- βάλε, περίπου όσα είμαι εγώ τώρα.
Ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε δικαστήρια και δεν ήξερα πως ακριβώς θα αντιδρούσα. Δεν είχα όμως και πολλές επιλογές με αυτόν τον δικαστή, αφού ήταν πολύ προσβλητικός απέναντί μου.
Ήταν ολοφάνερο ότι προσπαθούσε να με προκαλέσει για να έχει μετά το πάνω χέρι. Με αποκάλεσε «απόβρασμα» και «λέρα» επειδή είχα επιτρέψει να γίνει χρήση κάνναβης στον ιδιόκτητο χώρο μου και είπε : «Σε τέτοιους ανθρώπους δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται να κυκλοφορούν ελεύθεροι». Έτσι, όταν ο εισαγγελέας μου είπε ότι σίγουρα έπρεπε να γνωρίζω τι συνέβαινε μέσα στο σπίτι μου, ιδιαίτερα όταν υπήρχε εκεί ένα γυμνό κορίτσι τυλιγμένο με μια γούνα – γιατί βασικά γι αυτό με κατηγορούσαν -, εγώ δεν είπα ένα απλό «Ω, ζητώ συγνώμη. Εξοχότατε»
- Εισαγγελέας: Είστε σίγουρος ότι θεωρείτε απόλυτο φυσιολογικό το γεγονός ότι μια γυναίκα φοράει μόνο μια γούνα παρουσία οκτώ ανδρών, δύο από τους οποίους ήταν μπράβοι και ο τρίτος Μαροκινός υπηρέτης;
- Κιθ: Δεν είμαστε γέροι. Δεν έχουμε ψευτο-ηθικές αναστολές.
Γι’ αυτή την απάντηση έφαγα ένα χρόνο στις φυλακές του Γουόρμγουντ-Σκράμπς. Τελικά βέβαια έκανα μόνο μία μέρα μέσα…»
