Recently updated on October 15th, 2022 at 03:25 am
Η αντίληψη που έχει η πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου περί ελευθερίας του Τύπου είναι εντυπωσιακά τρομακτική. Η αντίδραση που έχουμε εμείς οι δημοσιογράφοι στο πορτρέτο που δημιουργούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση για το σινάφι μας είναι ακόμη θλιβερότερη.
Όταν ξεκίνησα αυτή τη δουλειά δεν ονειρεύτηκα ποτέ να ριχτώ στη λεγόμενη μαχητική δημοσιογραφία. Δεν απορρίπτω σχεδόν καμιά πτυχή του επαγγέλματος, ωστόσο, η οπτική της μαχητικής δημοσιογραφίας στην χώρα μας έχω την αίσθηση πως παιζόταν πάντα με όρους βαρβάτου αρσενικού. Να δείξουμε ποιος την έχει πιο μεγάλη, να καταφέρουμε το ισχυρότερο χτύπημα στον εκάστοτε αντίπαλο.
Στο δικό μου το μυαλό ερευνητική δημοσιογραφία σημαίνει κάνω ρεπορτάζ, αναζητώ τα στοιχεία, διασταυρώνω και προσπαθώ να αποτυπώσω όλες τις πτυχές και όλες τις απόψεις γύρω από ένα θέμα.
Η βιαστική δημοσιογραφία
Ας είμαστε ειλικρινείς! Κάτι τέτοιο σπάνια συμβαίνει στην ελληνική πραγματικότητα, είτε αυτή θέλει την ταχύτητα του διαδικτύου (και όχι μόνο) να προτρέχει να βγάλει την είδηση πριν ακόμη εκείνη ελεγχθεί και διασταυρωθεί, είτε εξυπηρετεί την ανάγκη των μέσων και των συναδέλφων να βγάλουν το συμπέρασμα που τους ταιριάζει κάθε φορά.
Αυτός είναι και ο λόγος που σε αυτή τη χώρα το ίδιο γεγονός μεταφράζεται εντελώς διαφορετικά από μέσο σε μέσο, σε σημείο που δίνει την αίσθηση πως διαβάζουμε άλλη είδηση κάθε φορά.
Αντιλαμβάνομαι φυσικά πως η οπτική των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι η ίδια για όλους μας. Κάθε άνθρωπος είναι ένας δίαυλος που λαμβάνει, επεξεργάζεται και στη συνέχεια συνθέτει τα γεγονότα και τις καταστάσεις με τις δικές του προσλαμβάνουσες.
σε αυτή τη χώρα το ίδιο γεγονός μεταφράζεται εντελώς διαφορετικά από μέσο σε μέσο, σε σημείο που δίνει την αίσθηση πως διαβάζουμε άλλη είδηση κάθε φορά
Έχοντας ωστόσο την τύχη να μαθητεύσω πλάι σε έναν πρώην διευθυντή μιας εκ των ιστορικότερων εφημερίδων στον κόσμο (δεν νομίζω ότι είναι δημοσιογραφική υπερβολή αυτό για τη γαλλική Le Monde), μια φράση θυμάμαι πολύ έντονα από τις παραδόσεις του.
Η αλήθεια των γεγονότων και η αλήθεια της λογικής
Ο Εντουί Πλενέλ λοιπόν έλεγε και ξανάλεγε: «Υπάρχει η αλήθεια των γεγονότων και η αλήθεια της λογικής (verite de faits, verite des raisons)». Η μεν πρώτη επιβάλει την αποτύπωση των στοιχείων μιας υπόθεσης με χειρουργική ακρίβεια, αρχή, μέση και τέλος. Η δεύτερη έπεται χρονικά, με σαφή διάκριση από την πρώτη, και έρχεται να ερμηνεύσει αυτά τα γεγονότα υπό το πρίσμα μιας θεώρησης των πραγμάτων, μιας γραμμής που λέμε.
Επί δεκαετίες στην Ελλάδα αυτά τα δύο έχουν μπει στο μπλέντερ και σερβίρονται ως ένα, πότε μπλέκοντας την καταγραφή των γεγονότων με την άποψη και πότε παρουσιάζοντας τη γνώμη ως αδιάσειστο στοιχείο.
Είναι πολύ ενδιαφέρον, αν παρατηρήσετε πως η ρεκλάμα των media τα τελευταία χρόνια, έχει μετατοπιστεί από την πολυδιαφημιζόμενη αντικειμενικότητα, στο σλόγκαν «ειδήσεις με άποψη».
Όπως και να έχει, το ζήτημα της ποιότητας της ενημέρωσης είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα που ειλικρινά νιώθω πως με υπερβαίνει κατά πολύ για να το αναπτύξω, να το στοιχειοθετήσω και να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα.
ο πολιτικός κόσμος αναφέρεται στο επάγγελμά μας με μια αβάσταχτη ελαφρότητα
Όλη αυτή η εισαγωγή έγινε γιατί για μια ακόμη φορά ο πολιτικός κόσμος αναφέρεται στο επάγγελμά μας με μια αβάσταχτη ελαφρότητα.
Δεν γνωρίζω αν η έρευνα των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα είναι ελλιπής, όπως υπονόησε ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής, ούτε αν ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορεί να σηκώνει το θέμα του ελέγχου των ΜΜΕ έχοντας στο βιογραφικό του μια αποτυχημένη απόπειρα να ανακατέψει την τράπουλα του τηλεοπτικού τοπίου προς όφελός του.
H Ελευθερία του Τύπου…
Εκείνο που ξέρω είναι πως σίγουρα σε μια χώρα όπου δολοφονούνται δημοσιογράφοι, σε μια χώρα όπου οδηγούνται συνάδελφοι – που δεδηλωμένα ασκούν αντιπολίτευση, ακόμη κι αν δεχτούμε πως αυτή είναι με κομματικά γυαλιά – στο εδώλιο για τα ρεπορτάζ τους και στην ίδια χώρα που έναν χρόνο μετά τις φωτιές που μαύρισαν τη μισή Ελλάδα, ένας τηλεοπτικός σταθμός δεν βρήκε ένα λεπτό για να διακόψει την καλοκαιρινή ραστώνη και να δώσει την εικόνα μιας φωτιάς που οδηγεί σε εκκένωση μιας ολόκληρης πόλης, ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ!
Στην ίδια χώρα που υπουργοί βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα και κάνουν υποδείξεις σε δημοσιογράφους για τον τρόπο που κάνουν τη δουλειά τους, στη χώρα όπου μεγαλοδικηγόροι απειλούν με ανηλεή δικαστική δίωξη άλλους γιατί δεν τους αρέσουν τα όσα γράφουν, στον τόπο που ο ίδιος ο πρωθυπουργός δηλώνει σε συνάδελφο πως «γράφει σαχλαμάρες» και ο τέως πρωθυπουργός σημειώνει με έπαρση σε ρεπόρτερ που χάνει τη δουλειά του από την παρέμβαση της κυβέρνησής του πως «το τσάμπα πέθανε», ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΣΚΟΤΕΙΝΑ!
Αν το πιο δυνατό υπερασπιστικό χαρτί μιας πολιτικής αρχής πως το κράτος δικαίου εξασφαλίζει την ελευθερία του Τύπου, είναι το παράδειγμα της εφημερίδας «Μακελειό», τρέμω για όσα θα έρθουν
Φευ! Αυτά τα βοσκοτόπια που ξεράθηκαν, έμειναν από αμνούς, γιατί στη δημοσιογραφία της χώρας μας διαπράχτηκε αιματηρό μακελειό. Εν κατακλείδι, αν το πιο δυνατό υπερασπιστικό χαρτί μιας πολιτικής αρχής πως το κράτος δικαίου εξασφαλίζει την ελευθερία του Τύπου, είναι το παράδειγμα της εφημερίδας «Μακελειό», τρέμω για όσα θα έρθουν.
