Παρακολουθούμε εδώ και κάποιες ώρες το αποκορύφωμα του ευτελισμού της ελληνικής μουσικής. Μπορεί να είναι άδικο να «τσουβαλιάζεται» το είδος που αποκαλείται τραπ σε μια πλαστική και μαύρη σακούλα σκουπιδιών, όμως στην αυγή των πρόσφατων γεγονότων και παραφράζοντας τον Νίτσε οφείλουμε να δηλώσουμε πως «με αυτή τη μουσική ο κόσμος είναι ένα λάθος».
Αν μπορούσε κανείς να διατυπώσει, γιατί πολύ αμφιβάλω πως είναι τέτοια, πως η τραπ είναι καλλιτεχνική δημιουργία, μετέχει μιας εκ των επτά βασικών τεχνών του ανθρώπινου πολιτισμού, της μουσικής, θα έσπευδα να στηρίξω τον κάθε καλλιτέχνη που θέλει να εκφράζεται. Με τον τρόπο που θέλει να εκφράζεται.
Η τραπ σαν ζωώδης αναψυχή
Στην περίπτωση της τραπ (δεν πρόκειται να αναφέρω ονόματα τραμπούκων που συμμετείχαν σε αυτό το πανηγύρι αντρίλας και βαρβαρότητας ούτε για μια στιγμή, τους παραδίδω εις την λήθη) ο μοναδικός στόχος είναι ένας. Να κάνουν οι στίχοι υποτυπώδη ρίμα και να παρακινούν οι μελωδίες στο λίκνισμα. Το ακούω!
Η μουσική, όπως και όλες οι εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας δεν μπορούν να οδηγούν μόνο στην πνευματική μας εξύψωση. Πολύ φοβάμαι όμως πως εδώ συνεισφέρουν αποκλειστικά στο αντίθετο: τη νοητική μας αποχαύνωση.
Ζούμε μια περίοδο που ακούγονται όλο και πιο ηχηρά φωνές για πραγματική ισότητα μεταξύ των φύλων, που – φαινομενικά τουλάχιστον – γίνεται μια προσπάθεια ώστε να πάρουμε τα στερεότυπα και να τα πετάξουμε στα σκουπίδια. Γιατί λοιπόν μουσικά θα πρέπει να ψάξουμε εκεί για την επόμενη τάση που θα γεμίσει τα ταμεία;
- Άνδρες απαίδευτοι, που στέκονται μόνο στην εμφάνιση, τα πλούτη που κατά κανόνα απέκτησαν – όπως διατυμπανίζουν από τους στίχους τους – παράνομα και γυναίκες αντικείμενα στα χέρια τους.
- Άνδρες φελλοί που λύνουν τις διαφορές τους περίπου όπως τις έλυναν οι άνθρωποι των σπηλαίων βγάζοντας κατά βάση άναρθρες κραυγές και δίνοντας μπουνιές και κλωτσιές.
- Άνδρες υπερφύαλοι που παρουσιάζουν σαν τηλεπλασιέ την εύκολη ζωή ως επιλογή, ως δρόμο που μπορεί να πάρει ο καθένας. Λεφτά χωρίς κόπο, γυναίκες πρόθυμες και χωρίς προσωπικότητα, ακριβά αυτοκίνητα, όπλα, ναρκωτικά.
Αυτός είναι ο κόσμος της τραπ. Μόνο που όταν τα νταηλίκια οδηγήσουν κανέναν από αυτούς στο αυτόφωρο, τότε το «Guns ρε φίλε» γίνεται πασχαλιάτικο πιστόλι. Με τη διαφορά πως αφού προκαλέσουν χάος στη μοναδική μουσική γιορτή που έχει απομείνει στην εμπορική σκηνή τα τελευταία χρόνια, θυμούνται να βγουν να ζητήσουν συγγνώμη.
Η τραπ δεν χωρά εκεί που δημιούργησε ένας Χατζηδάκις
«Χωρίς τη μουσική, αυτός ο κόσμος θα ήταν ένα λάθος. Η μουσική συνδυάζει πολλές διαφορετικές ιδιότητες και ποιότητες.
Μπορεί να μας κάνει χαρούμενους, μπορεί να μας κάνει ανεξέλεγκτους, μπορεί να μας βγάλει από την ισορροπία
Φρίντριχ Νίτσε
Μπορεί να μας κάνει χαρούμενους, μπορεί να μας κάνει ανεξέλεγκτους, μπορεί να μας βγάλει από την ισορροπία, μπορεί να σπάσει τις σκληρότερες καρδιές με τους πιο απαλούς και μελαγχολικούς της τόνους» έγραφε ο Νίτσε. Κι είναι μεγάλη αλήθεια, τι θα ήταν ο κόσμος χωρίς μουσική, πως θα επιβίωνε, πώς θα έντυνε τις πιο όμορφες στιγμές του.
Ωστόσο ο ίδιος φιλόσοφος λέει επίσης πως «το βασικό καθήκον ωστόσο της μουσικής είναι να οδηγήσει τις σκέψεις μας στα πιο υψηλά πράγματα, να μας ανυψώσει, να μας κάνει να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τα πάνω».
Στη χώρα που γέννησε τον Μάνο Χατζιδάκι, στον τόπο που έβγαλε από τα σπλάχνα του τον Μίκυ Θεοδωράκη, στα μέρη που περπάτησε ο Μάνος Λοϊζος αυτή η τραπ δεν χωράει
Θα το διατυπώσω χωρίς να με ενδιαφέρει διόλου αν θα ακουστώ «μπάρμπας», γραφικός ή προβλέψιμος. Στη χώρα που γέννησε τον Μάνο Χατζιδάκι, στον τόπο που έβγαλε από τα σπλάχνα του τον Μίκυ Θεοδωράκη, στα μέρη που περπάτησε ο Μάνος Λοϊζος αυτή η τραπ δεν χωράει. Αυτή η τραπ είναι η απόδειξη πως το καράβι έχει πάρει λάθος ρώτα.
Όταν η τραπ, «τρούπωσε»
Πριν όμως ρίξουμε όλα τα φαρμακερά βέλη μας – εμείς οι άμεμπτοι άλλωστε δημοσιογράφοι που χαριεντιζόμασταν με τα μπιφ τους στο παρελθόν – σε ορισμένα παιδάκια που επειδή χτύπησαν δέκα τατουάζ και φόρεσαν μακριές χοντρές αλυσίδες, πίστεψαν πως έγιναν η Made In Greece Gangsta (χωρίς να δικαιολογείται η βία και το πνεύμα του είδους πουθενά, τα γκέτο, η βία και οι συμμορίες είναι πραγματικότητα επί δεκαετίες στις ΗΠΑ) ας κοιτάξουμε αλλού.
Ας δούμε όλους εκείνους που σαν βαμπίρ του εύκολου και του γρήγορου μυρίστηκαν χρήμα στα παιδάκια αυτά.
- Τους κοστουμάτους υπεύθυνους δισκογραφικών που έδωσαν γη και ύδωρ στον Μπάμπη από τα Καμίνια (όπου Καμίνια βάλε Κυψέλη, Παγκράτι, Κουκάκι, Κολωνάκι και ό, τι άλλο θες).
- Τους διοργανωτές του MAD που μπήκαν στον πειρασμό να προσφέρουν βήμα σε όλη αυτή την υποκουλτούρα. Κι ας μοιράζουν τώρα ευχολόγια για την μουσική που ενώνει.
- Τους καλλιτέχνες της ποπ και του ελαφρολαϊκού που είδαν την ευκαιρία για ένα εύκολο χιτάκι. Κι ας βγαίνουν τώρα να καταδικάσουν τη βία που με τις επιλογές τους εκείνοι εξέθρεφαν τόσα χρόνια.
Προσωπικά θα μας καλούσα όλους να χορέψουμε ένα βαλς, στις μελωδίες του Χατζηδάκι, μπας και βρούμε τα χαμένα μας όνειρα. Και στα όνειρα δεν χωρούν χρυσές αλυσίδες, όπλα και πισίνες, τα όνειρα είναι αλλού…
Υ.Γ.: Αν με την παραπάνω άποψη έθιξα κάποιον καλλιτέχνη που θεωρεί πως ανήκει στην τραπ, αλλά δεν έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, ζητώ ταπεινά συγγνώμη!
